Όνειρα-ξεόνειρα, πάντως, το θέμα είναι πως όντως η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως φτωχός συγγενής, αφού στις διεθνείς ζυμώσεις παρακάμπτεται από τους μεγάλους «παίκτες».
Δεν είναι μόνο η Διάσκεψη του Βερολίνου, όπου θα συζητηθεί το λιβυκό πρόβλημα και στην οποία η χώρα μας είναι –για την ώρα τουλάχιστον– «ακάλεστη». Είναι και η επικείμενη επίσκεψη στην Τρίπολη του ύπατου εκπροσώπου Εξωτερικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ζοζέπ Μπορέλ, όπου ο Ευρωπαίος αξιωματούχος θα φτάσει στη λιβυκή πρωτεύουσα συνοδευόμενος από τους υπουργούς Εξωτερικών της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιταλίας.
Προφανώς και η Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά η υπερδύναμη του σύμπαντος, ώστε να ερωτάται από τους εταίρους της για όλα τα κρίσιμα διεθνή ζητήματα. Αλλά από την άλλη, δεν είναι και δυνατόν το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες ή όποιος άλλος να αγνοεί επιδεικτικά τη φωνή της ελληνικής διπλωματίας. Αν είναι έτσι, μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να σηκώσει το τηλέφωνο και να επικοινωνήσει με την κυρία Μέρκελ και τον κύριο Μπορέλ, εξηγώντας τους ότι το ευρωπαϊκό τραπέζι έχει 27 καρέκλες και πως η Ελλάδα έχει πάντα στη φαρέτρα της το όπλο του βέτο. Το έκαναν οι Γάλλοι με τη διεύρυνση και έπιασε.
Αν, πάλι, δεν πιάσει η «απειλή», τότε μπορεί ο πρωθυπουργός να απευθυνθεί στον Κώστα Καραμανλή που έχει και αυτή την ιδιότυπη «κουμπαριά» με τον Ερντογάν (σ.σ. ο πρώην πρωθυπουργός ήταν μάρτυρας στον πολιτικό γάμο της κόρης του Ταγίπ Ερντογάν, Εσρά).
Δεν ξέρεις ποτέ… Μια κουβέντα να πουν κουμπάρος προς κουμπάρο ο Κώστας με τον Ταγίπ, ένα χαλάκι, ένα κιλίμι να ανταλλάξουν οι κουμπάρες Νατάσα και Εμινέ, όπως έγινε στην επίσκεψη του 2004, μπορεί το κλίμα στα ελληνοτουρκικά να καλυτερεύσει. Γιατί όχι;.iapopsi.gr/