Να διαλέξω μου λες....Τι να διαλέξω..; Διάλεξα ήδη...εσύ πρέπει να αποφασίσεις, κι αποφάσισες ήδη...γιατί εσύ έχεις αλλάξει...
kάποτε γνώριζα τι ήθελες, πως σκεφτόσουν και τι ένιωθες για μένα, κάποτε...
τώρα πια όχι. Τώρα ζω στο άγνωστο, κι είναι που εσύ άλλαξες μορφή, είναι που εσύ άλλαξες οδό και μετακόμισες στη γειτονιά της σιωπής, στη συνοικία των σκιών...
Έγινες κάτι το ξένο για μένα, και φέρεσαι σαν να είμαι άγνωστη για σένα ...
δε ξέρω αν μπορώ να σε μάθω ξανά απ' την αρχή με το καινούργιο σου εγώ,
δεν έχω το κουράγιο, έχω κουραστεί.
δεν έχω το κουράγιο, έχω κουραστεί.
Έγινες πλέον για μένα άγνωστος χρόνος και τόπος, και ότι άγνωστο με τρομάζει,
άγνωστη εγώ δεν έγινα ποτέ για σένα...
Δεν πάει πολύς καιρός που ήσουν το κέντρο της ψυχής μου, ήταν τότε που άγγιζα το φεγγάρι και χάιδευα τα αστέρια, ήταν τότε που ο ήλιος μ’ έλουζε με τις χρυσές του αχτίδες, πριν αρχίσουν να μαζεύονται τα πρώτα γκρίζα σύννεφα, τότε που το κύμα της θάλασσας ζωγράφιζε τα όνειρα μας με τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Αυτές οι εικόνες έρχονται και ξανάρχονται μπροστά στα ματιά μου..
Εικόνες που θέλω να σβήσω απ' τη μνήμη μου αλλά δε μπορώ δε γίνεται, ο χρόνος τις φυλάκισε για πάντα στα αρχέγονα τείχη του...σε μένα φτάνει μόνο η ηχώ της σιωπής τους ... η βαριά σκιά απουσίας κραυγή χαμένου ονείρου...
Θεέ μου!! πόσο γρήγορα η ευτυχία γίνεται μνήμη, και χάνεται σε παγωμένα μονοπάτια βαρυχειμωνιάς...
Δε μπορώ άλλο, κουράστηκα, παραιτούμαι...
αποχωρώ. . .αποχωρώ όσο είναι ακόμα νωρίς ...δεν αξίζει...
κι αυτή τη φορά δε θα πω στο επανιδείν, δε θα αφήσω παράθυρα ανοιχτά, ούτε καν μια μικρή χαραμάδα, τα κλείνω ΟΛΑ, ΕΔΩ. Δεν με παίρνει άλλο..
όσο για σένα...
ότι μου απέμεινε δικό σου, το αφήνω τώρα ελεύθερο...
Αντίο, και να'σαι πάντα καλά.
Μαρίζα Τσιτμή