Δευτέρα, Μαρτίου 29

Όταν η σιωπή συναντά τη νοσταλγία.... Εκδόσεις Οσελότος

Σε είδα ...σ' είδα να μπαίνεις  απ' τις  μισάνοιχτες γρίλιες του παραθύρου μου, σα μια αχτίδα  ήλιου.    Αναγνώρισα τα χνάρια σου στα δάκρυα της βροχής.  Άκουσα τη φωνή σου στο απαλό θρόισμα  των φύλλων  ... Αφουγκράστηκα  το κάλεσμά σου στις πνοές τ' ανέμου να με καλείς  στο δικό σου παράδεισο, φιλοξενούμενή σου.  Ήσουν εκεί...

Σε αντάμωσα  σε απάτητα μονοπάτια ονείρου, σε ανομολόγητες σκέψεις, σε  βραδινά επίπονα δρομολόγια νοσταλγίας..
Σε αναγνώρισα, ναι, ήσουν εκεί. Αναγνώρισα σημάδι σου στο θαμπό τσάμι της ψυχής μου, είδα τη μορφή σου στις σταλαγματιές απ' το αίμα της πληγής μου...
Είσαι εκεί , στη σκιά της απουσίας σου, εκεί  που έχει κατασκηνώσει η θλίψη της λησμονιάς, της ψεύτικης προσμονής...  Εκεί στέκομαι, ανάμεσα σε σένα και στο χάος....
Στέκομαι ενδιάμεσα  στο τίποτα και στο πουθενά, τούτο είναι το πλάνο του τοπίου που  αγναντεύω εδώ και χρόνια στα μακρινά ταξίδια μου.
Τι κι αν μ' έβαλαν σύνορα  και μου είπαν: Μη, μη κάνεις άλλο βήμα γιατί ακουμπάς...ακούμπησες ήδη τα όρια της παράκρουσης, --και εμένα τι με νοιάζει τους αποκρίθηκα, αρκεί που συναντώ εσένα, και μιλώ μαζί σου, αρκεί που εγώ σε νιώθω κοντά μου, είμαι εδώ, κι είμαι εκεί, όσο ακούω το κάλεσμα της φωνής σου... Ναι, θα είμαι εκεί,  όσο το εγώ μου θα δραπετεύει απ' την ύπαρξή μου και θα  έρχεται να σε βρίσκει στη μακρινή πολιτεία της αιώνιας σιωπής...
Θα είμαι εκεί , λαθρεπιβάτης των ανεκπλήρωτων ονείρων μας...

Θα είμαι εκεί, δραπέτης της φρικτής μοναξιάς μου, θα είμαι εκεί ένα με τη σκιά σου..
Θα είμαι εκεί όσο κατοικούν στη ψυχή μου φωνές και αντίλαλοι της δικής σου ηχούς... 
Πόσο σκιαχτικό είναι τούτο το ταξίδι χωρίς εσένα, τούτο 'δω το πελώριο κύμα του τρόμου που το λένε ζωή
..ο φόβος με χιλιάδες προσωπεία...
 
Μαρίζα Τσιτμή