Παρασκευή, Ιουλίου 10

Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα μην βγω και σας γαμήσω (εκ του γάμου…)

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

Παρακράτος, συναλλαγές, διαπλοκές, μαύρο χρήμα, αυτές οι άγιες ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης, δυναμώνουν το άλογο της ανάπτυξης και του πλούτου

Δάσκαλε Γιωσαφάτ, σου ξαναγράφω γιατί απελπίστηκα νιώθοντας πως μετά από 40 χρόνια μεταπολίτευσης αυτός ο λαός (πολίτες τρόπος του λέγειν) νοσταλγούν την χούντα και την παλιά καλή δεξιά του μετεμφυλιακού κράτους.
Το πρόβλημά μου Δάσκαλε είναι πως οι ηγέτες του λαού αυτού μου μοιάζουν πιο προοδευτικοί και αριστεροί από τους υποτακτικούς τους (ο Μητσοτάκης μοιάζει σχεδόν επαναστάτης κομμούναρος και ο Άδωνις λυπάται τόσο πολύ τους φτωχούς που μου θυμίζει τον «Φτωχούλη του Θεού», τον Άγιο της Ασίζης).

Ακόμα και ο τέως πασόκος «Σέρλοκ Χολμς» με το χρυσό όνομα, μοιάζει αγγελούδι μπροστά στων Ελλήνων τις κοινότητες που φτιάχνουν άλλο Γαλαξία, που πολεμούν όπως οι φανατικοί χριστιανοί τους ξένους που παραμονεύουν να πάρουν την χώρα και την δόξα των αιώνων που κουβαλά στην πλάτη της
Άλλο πρόβλημα Δάσκαλε που με βασανίζει, είναι πως τις αμαρτίες και των κυβερνητών τα έργα της παλιάς εξουσίας (πριν τον καταραμένο όφι της αριστεράς) που θύμιζε κόπρο του Αυγείου, κατάφερε εν μια νυκτί αυτή η Άγια κυβέρνηση να τον πλύνει και να ξεπλύνει όλα τα σκατά του βόθρου, φορτώνοντας στην αριστερά (που η αλήθεια είναι πως ούτε η κυβέρνηση, ούτε η εξουσία της πήγαινε) όλα τα σκάνδαλα των τελευταίων 40 ετών.
Παρακράτος, συναλλαγές, διαπλοκές, μαύρο χρήμα, αυτές οι άγιες ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης με τις οποίες δυναμώνει το άλογο της ανάπτυξης και του πλούτου που γεννά την αιμομιξία με την απληστία του ανθρώπου, που την βαφτίζει ρομαντική φιλοδοξία.
Δάσκαλε αν έχεις προσέξει, η ηθική και η τιμιότητα μαζί με τις καλές προθέσεις αυτή την εποχή μας έχουν πνίξει με ενοχές, πράγμα άδικο γιατί ενοχές μόνο οι θεοί δικαιούνται να έχουν ˙ εμείς οι κοινοί θνητοί ήδη κρινόμαστε από τους ανθρώπους και αυτό είναι ήδη αρκετό φορτίο για να το κουβαλούμε μοναχικοί και μοιραίοι όπως βαδίζουμε αιώνες τώρα στο σκοτάδι της άγνοιας, που το περιγράφουμε όμως σαν φως για να έχουμε μια ελπίδα αναπνοής στον λαβύρινθο με το Μινώταυρο που καραδοκεί στο κάθε λάθος βήμα μας.
Όλα αυτά τα «καλά και αγαθά» Δάσκαλε με ενοχλούν γιατί θυμίζουν εκκλησία σύγχρονη, όχι όπως την παλιά του δήμου που οι άνθρωποι ξέπλεναν τις αμαρτίες τους δίνοντας στο μέτρο της κριτικής αξία στο μπόι μας και όχι στο άλλο, του Εσταυρωμένου, το αίροντος μοναδικά τις αμαρτίες όλων.
Γιατί από το περικλεϊκό «ἔδοξε τῇ βουλή καί τῷ δήμω» που άφηνε και μια ενοχή στα πάθη των πολλών, καταλήξαμε στο Άγιο Φως που βγάζει ένας παπάς μια φορά τον χρόνο από το υπόγειο του ναού, που λόγω τιμής Δάσκαλε, το βλέπω κομμάτι δύσκολο να φωτίσει όλο τον κόσμο ακόμα και αν οι πιστοί άπιστοι καούν σαν λαμπάδες ανάβοντας τα κεράκια τους το Πάσχα.
Λόγω τιμής Δάσκαλε θέλω εξήγηση γιατί στις εκκλησίες οι άνθρωποι γονατίζουν και προσκυνούν ενώ εκεί έπρεπε να σηκώνουν το ανάστημά τους για να νιώθουν ξανά όρθιοι, όπως τότε που έφυγαν από τη ζούγκλα σαν μαϊμούδες και περπάτησαν σαν ορθρόποδα σκεπτόμενα.
Γιατί η ταπείνωση στην ζωή του ανθρώπου πρέπει στις εκκλησίες να πολλαπλασιάζεται και οι ανθρωπίδες να είναι καλοί μόνο ως ποίμνιο, με τον βοσκό να έχει πάντα δίκιο, ακόμα και να το σφάζει για να χορτάσουν οι ήδη χορτασμένοι και υπέρβαροι του πλανήτη…
Με αυτά και πολλά άλλα Δάσκαλε νιώθω πως για τα βάσανα του κόσμου και τις αγελαίες συμπεριφορές δεν φταίνε οι βοσκοί αλλά τα πρόβατα, που κάθονται υπομονετικά να τα σφάζουνε και να δοξολογούν αυτή την «αγία» ιδεολογία των λυγμών και οδυρμών που γεμίζει με δάκρυα τις κοιλάδες, αντί με νερό τρεχούμενο να ξεδιψούν.
Ο καημένος ο Camus έλεγε πως οι άνθρωποι υποφέρουν από δυο ιδεοληψίες, την συνουσία και την θρησκεία ˙ η μια τους πολλαπλασιάζει βιολογικά και η άλλη τους αφανίζει πνευματικά, εξάλλου το «μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι» δεν βγήκε τυχαία ως δόγμα.
Αυτή την εποχή Δάσκαλε βλέπεις πως με το μαστίγιο και το φραγγέλιο όλο το πόπολο της χώρας χειροκροτεί μια εξουσία που το κλειδώνει, το ταπεινώνει και του τάζει ανάπτυξη όπως το μαλλί της γριάς στα πανηγύρια και είναι χαρούμενος ο κόσμος γιατί επιτέλους οι νοικοκυραίοι που εκπαιδεύονται στον καναπέ της βασίλισσας χωρίς εγκέφαλο και στέμμα, αλλά και τα κατηχητικά της «αγίας οικογένειας», είναι έτοιμοι για τους επόμενους ηγετίσκους που θα τιμωρούν την σκέψη και θα διορθώνουν την πέψη.
Στην χώρα όπου οι μισοί μαγειρεύουν στις τηλεοράσεις και οι άλλοι μισοί καταναλώνουν αμάσητη τροφή, είναι βέβαιο πως το κοινό έχει πάντα δίκιο (γι’ αυτό εξάλλου και ψηφίζει) να διαλέγει αγελάδες, πρόβατα και κοκκινοσκουφίτσες με κοντές φουστίτσες που το κάνουν να ροχαλίζει στον καναπέ των ειδήσεων χωρίς ειδήσεις και να γελά ευτυχισμένο, χορτασμένο, χωρίς να υποψιάζεται πως είναι ηττημένο και ταπεινωμένο…
Δάσκαλε μη με παρεξηγήσεις που θα δώσω μια ερμηνεία γι’ αυτή την χορτασμένη με σκουπίδια-ιδέες πλειοψηφία, που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και γι’ αυτό την γλείφουν τέως πασόκοι, ακροδεξιοί και κεντρώοι.
Αυτή η τάξη των νοικοκυραίων, των μεσαίων, των τίμιων, των μονογαμικών, των παιδοκτόνων, είναι πάντα έτοιμη για το έγκλημα πριν οι εξουσίες καν το συλλάβουν στο μυαλό τους (αυτοί γέννησαν τον Χίτλερ, πριν ακόμα ο μπογιατζής να βάψει το μουστάκι) και στη φαντασία τους, γιατί χωρίς φαντασία δεν είναι εύκολο να συνομιλείς με φαντάσματα του παρελθόντος και να δακρύζεις με τα αγάλματά τους που γεμίζουν τις πλατείες απλά για να τα χέζουν περιστέρια, αλλά και οι πολλοί χεσμένοι που παπαγαλίζουν για τις πατρίδες που έχασαν οι ίδιοι στην σκακιέρα του πολέμου που πάνε πάντα ξεβράκωτοι και ανοχύρωτοι,  φορτώνοντας τα λάθη στους άλλους, ανάλογα με την εποχή: παλιά οι Μωαμεθανοί, μετά οι Ευρωπαίοι, τώρα οι ακμαίοι και μοιραίοι γείτονες.
Η ζήλια Δάσκαλε είναι ανθρώπινη ιδιότητα και μαζί με τη μίμηση, βοηθά στην επιβίωση του είδους μας, μόνο που μετά από μια ηλικία το καλό αυτό ένστικτο μετατρέπεται σε φθόνο και ιδιοκτησιομανία των ομιλουσών κεφαλών που κρατιούνται από την εξουσία, την ερωτική που έχασαν και την πολιτική που δεν έχουν.
Όπως οι απατημένοι εραστές το μόνο που σκέφτονται είναι να πλαγιάσουν με εκείνη που τους πρόδωσε για να βεβαιωθούν πως ο αγαπημένος θησαυρός τους ανήκει, έτσι και οι εραστές της εξουσίας  όταν την χάσουν λυσσάνε να την ξαναμαζέψουν την άπιστη και ας τους φόρεσε το κέρατο στεφάνι, λαμπρό σαν κεροφάνι.
Ο μόνος τρόπος να αντέξουν την ήττα του ανδρισμού και της απώλειας της εξουσίας, είναι να βιώσουν τον ίδιο πόνο ως ένα είδος εξημερωμένου φόβου, γι’ αυτό και οι ακόλαστες σκέψεις των ερωτευμένων καταλήγουν στον αστικό γάμο που θάβει τις αμαρτίες του νου και των σωμάτων κάτω από εντολές ηθικής και παιδολαγνείας που εξημερώνουν τον υγιή και άγριο άνθρωπο, κλείνοντάς τον στην φυλακή της οικειότητας που μοιάζει θαλπωρή και βάλσαμο στις πληγές που προκαλεί η τόλμη και η φαντασία της μεταφυσικής ανησυχίας του αγνώστου για τα πάθη του ανθρώπου.
Ο μεσαίος άνθρωπος, αυτή η ηλικία της αναπαραγωγικής κλιμακτηρίου που εξ ορισμού δείχνει το τέλος της ζωής που δεν πρόλαβε να απολαύσει μες στην πολλή συνάφεια και την αντιγραφή των ζωών των άλλων, γιατί την δική τους την σιχαίνονται όπως και τους γονείς που τους γέννησαν χωρίς να τους ρωτήσουν.
Στην εξελικτική βιολογία Δάσκαλε, όταν η αναπαραγωγή τελειώσει η ζωή δεν έχει νόημα να την παρατείνεις ∙ η φύση το’ χει προβλέψει, τα κύτταρα και οι αλληλουχίες τους να έχουν έναν φυσικο θάνατο αφήνοντας τα πιο ορμητικά και ατίθασα κύτταρα να πνίγουν τα υγιή όπως γίνεται με τον καρκίνο, αλλά και τα ζιζάνια φυτά που είναι πιο σκληρά και ανθεκτικά από τα καλιεργημένα.
Ο μικρομεσαίος ανέραστος πολίτης μοιάζει με τα ζιζάνια και τα αναρριχητικά φυτά: κολλάει πάνω στο υγιές δέντρο που ψηλώνει για να δει το φως και να πάρει ενέργεια, φορτωμένο όμως από τα παράσιτα που το απομυζούν γι’ αυτό και στις καινούργιες ιδέες οι μικρομεσαίοι αγάμητοι φωτίζονται από την ενέργεια ενός ηγέτη για να τον πνίξουν μετά στα σκατά που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν όταν αυτός δεν ικανοποιήσει τις ακόλαστες επιθυμίες τους (συνήθως οικονομικές γιατί τις ερωτικές τις φοβάται, αφού έχουν κόστος) ∙ πολλές φορές τους σκοτώνουν κιόλας για να μην έχουν ενοχές, γιατί ο θάνατος μοιάζει με δικαιοσύνη αφού όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουν και ως γνωστόν οι πεθαμένοι λατρεύονται γιατί δεν κρίνονται όπως οι ζωντανοί. Ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά και ο ζωντανός ησυχάζει από έναν εχθρό που του καθόταν στο στομάχι με την κριτική και το δηλητήριο που έσταζε στην γλώσσα του μόλις του γύριζε την πλάτη.
Δάσκαλε εν τέλει, όταν ο  αστικός γάμος φορέσει παντόφλες παίρνει διαζύγιο από την ζωή και οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στις πύλες του θανάτου της τόλμης, της φαντασίας και όλων των υγιών ορμών που μας προίκισε η φύση, γι’ αυτό και αυτοί οι μικρομεσαίοι γονυπετείς ξημεροβραδιάζονται στα εικονοστάσια νομίζοντας πως το περίσσευμα σάλιου στις εικόνες που προσκυνούν θα γίνει ελιξήριο ζωής, έστω και μεταθανάτια, μήπως και η θεότητα τους χαρίσει μια κόλαση με φωτιά για να ζεστάνουν τα κόκαλα και τις ψυχές τους που ήταν πάντα παγωμένα εν ζωή, σε μια ζωή που δεν είχε νόημα μέσα στην επανάληψη της ζωής εν τάφω που διάλεξαν για να φαίνονται τουλάχιστον νεκροζώντανοι,  αφού ζωντανοί δεν υπήρξαν ποτέ…

https://kourdistoportocali.com/economy/megalo-stoichima-i-diacheirisi-ton-60-dis-poy-tha-eisreysoyn-sti-chora/