συντάκτης ·
Του Σωτήρη Κουκουλά
Πως περνάει γενικά ο καιρός… άλλοτε βασανιστικά, άλλοτε περίπλοκα, άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα. Αναμφισβήτητο, βέβαια, το γεγονός ότι το να καλύψεις στιγμές 4 χρόνων αναπολώντας ‘τες μέσα σε 1 χρόνο σχέση, είναι δύσκολο.
Όμως, εγώ σε βρήκα κάποτε. Σε βρήκα να πολλαπλασιάζεις 2 αρνητικά πρόσημα μεταξύ τους
Πως περνάει γενικά ο καιρός… άλλοτε βασανιστικά, άλλοτε περίπλοκα, άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα. Αναμφισβήτητο, βέβαια, το γεγονός ότι το να καλύψεις στιγμές 4 χρόνων αναπολώντας ‘τες μέσα σε 1 χρόνο σχέση, είναι δύσκολο.
Η ανανέωση των καταστάσεων σε εμποδίζει τόσο, που ξεχνάς τι πραγματικά έχεις περάσει για να το μοιραστείς με κάθε λεπτομέρεια. Βλέπω όμως, μέσα σε όλα αυτά, και τις καταστάσεις του σήμερα, σε συνδυασμό με του αύριο να σε επιβαρύνουν αισθητά τώρα τελευταία.
Έχω την αίσθηση, ότι κρύβεις σκόπιμα, πολλά κομμάτια του εαυτού σου, πίσω από μια αμφιβολία, ένα φόβο, μια ανώφελη ενέργεια, που σε εμποδίζει να εκφραστείς στο 100%.
Έχω την αίσθηση, ότι κρύβεις σκόπιμα, πολλά κομμάτια του εαυτού σου, πίσω από μια αμφιβολία, ένα φόβο, μια ανώφελη ενέργεια, που σε εμποδίζει να εκφραστείς στο 100%.
Υπάρχει μια άρνηση δημιουργημένη από υπέρ – αναλύσεις, άσκοπες παύσεις και ανομοιόμορφες συγκρούσεις. Η πίεση της καθημερινότητας, η αγανάκτηση που προήλθε από τη βαρετή ρουτίνα, η υπομονή της ανυπομονησίας, η οποία πλέον αρχίζει να σε απωθεί από τους στόχους σου.
«Είμαι καλά , θα μου περάσει», όμως δεν πέρασε για να λέμε και την αλήθεια. Κλείστηκες πίσω από τα δεσμά της χαμηλής αυτό – εκτίμησης με αποτέλεσμα να κοντοστέκεσαι σε μια γωνία του εαυτού σου, παρακολουθώντας τις επιτυχίες σου, να καταρρίπτονται.
Αυτό είναι που θέλεις; Σίγουρα; Τι κερδίζεις; Οι σκέψεις που δε σταματάνε να κυριεύουν το εσωτερικό σου, αυτό είναι που χρειάζεσαι να αποβάλεις. Τις περισσότερες φορές, μια κατάκτηση προκύπτει από μια διεκδίκηση, και φαίνεται πως αυτή τη φορά, η αμφιβολία κυριεύτηκε από τη σιωπή,καθώς και η σιωπή διεκδικήθηκε από το φόβο.
Όμως, τι πραγματικά φοβάσαι; Την αποτυχία; «Είναι όλα τόσο δύσκολα ή τα κάνουμε να φαίνονται δύσκολα;» , «Είναι όλα τόσο δυνατά ή εμείς μπροστά τους είμαστε αδύναμοι ;»…
Μήπως αυτές οι ερωτήσεις κυρίευσαν το μυαλό σου, και καταστρώνεις σεμινάρια αμφιβολίας εκεί μέσα για κάθε τι, που θεωρούσες ότι μπορείς να καταφέρεις;
Ο θαυμασμός σου, για τη συνέχειά μας, που πήγε ; Που κρύφτηκε η μορφή που τρόμαζε κάποιος να αντικρίσει, όταν απειλούνταν η «ευτυχία σου»; Ο ζήλος για το μέλλον σου ; Ρα όνειρα που είχες για τις επαγγελματικές βλέψεις σου; Γιατί αφήνεις τον εαυτό σου να υπολειτουργεί μέσα στο εσωτερικό του;
Αν τα χάνεις όλα πριν καν τη προσπάθεια, τότε τίποτα δεν έχει σημασία… ειδικά όταν είσαι παρατηρητής μέσα στο ίδιο το σώμα σου. Και έτσι, τίποτα δε θα έχει σημασία, δε θα έχεις κάτι να χάσεις άρα ούτε και να φοβηθείς. Τότε θα είναι, που θα τα έχεις χάσει όλα. Γιατί έτσι χάνεις τον εαυτό σου, και άντε να ψάξεις να το βρεις μετά.
Όμως, εγώ σε βρήκα κάποτε. Σε βρήκα να πολλαπλασιάζεις 2 αρνητικά πρόσημα μεταξύ τους. Σε βρήκα σε ασπρόμαυρα τηλε –κιβώτια, να τα ζωγραφίζεις έγχρωμα μέσα. Σε βρήκα σε βουητά αποτυχίας να περπατάς κωφή και να τα καταφέρνεις. Σε βρήκα σε λυμένα παζλ να αποτυπώνεις τα πιο όμορφα κομμάτια του εαυτού σου, αυτά που κρύβεις.
Σε βρήκα να δίνεις μορφή «σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα». Σε βρήκα να πλουτίζεις από τις πιο φτωχές λέξεις. Σε βρήκα να ονειρεύεσαι μέσα σε εφιάλτες. Σε βρήκα , τώρα – όμως –ψάχνεις τον εαυτό σου… και εγώ μαζί σου.
Σε βρήκα , αλλά ακόμα σε ψάχνω.
.typologos.com