Της ξέφυγα, δεν την ακούω, κλείνω τα μάτια μου στις απαιτήσεις της και με θράσος της δείχνω πως θα γίνω ο δικός μου εαυτός, πως θα ακούσω τη φωνή της καρδιάς μου.
Η κοινωνία με έμαθε πως πρέπει να πηγαίνω σχολείο επειδή αυτό «πρέπει» και επειδή αυτό κάνουν όλα τα παιδιά. Δώδεκα χρόνια από τη ζωή μου υπήρξα μαθήτρια παπαγαλίζοντας και αποστηθίζοντας, ώστε τώρα που είμαι απόφοιτη, να μη θυμάμαι ούτε το 98% αυτών των οποίων διάβαζα. Έμαθα να αγαπώ τα βιβλία και ήρθα σε επαφή με το μαγικό κόσμο της γνώσης μόνη μου και από δική μου επιλογή, το σχολείο με έκανε περισσότερο να φοβάμαι παρά να αγαπώ το διάβασμα. Μόνο όταν διάβασα μόνη μου, έμαθα όλα αυτά που γνωρίζω σήμερα.
Μετά μου έλεγε «πήγαινε Πανεπιστήμιο να πάρεις ένα χαρτί στα χέρια και να μορφωθείς». Σπουδάζεις και τελικά διαπιστώνεις πως οι πραγματικά μορφωμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν ψυχική καλλιέργεια και όχι απλώς πτυχία κορνιζαρισμένα σε τοίχους. Πέραν του γεγονότος, πως τα πτυχία τελικά δεν επιφέρουν την κοινωνική επιτυχία την οποία πιστεύαμε; οι περισσότεροι στην πορεία της ζωής τους, ασκούν άλλους δρόμους από το αντικείμενο που σπούδασαν.
Μετά η κοινωνία μου έλεγε «πρέπει να δουλεύεις». Δουλεύεις μέσα σε τόσα άγχη και έγνοιες, τις περισσότερες φορές λαμβάνεις έναν αναξιοπρεπή και κατώτατο μισθό, ενώ καταλήγεις περισσότερο χρεωμένος από ποτέ. Όσο περισσότερο δουλεύεις, τόσο περισσότερα χρέη αποκτάς. Ήθελε μέσα από τα δικά μου χρήματα η κοινωνία να παίρνει φόρους και να βάζει σε καίριες θέσεις εκείνους που καπηλεύτηκαν ψήφους και ανέβηκαν στην εξουσία με κάθε κόστος.
Μετά η κοινωνία έρχεται και μου λέει «παντρέψου και κάνε παιδιά». Ειδικά για εμάς τις γυναίκες, η πίεση αυτή αγγίζει τα όρια της τρέλας. Πόσοι άνθρωποι, ας αναλογιστεί κανείς, έγιναν γονείς ενώ δεν ήταν ικανοί να φέρουν εις πέρας αυτό τον τόσο σημαντικό ρόλο! Οι περισσότεροι κάνουν παιδιά επειδή απλώς θέλουν να μοιάζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας, πόσοι εξ αυτών είναι σωματικά, συναισθηματικά και ψυχικά ώριμοι ώστε να ανταπεξέλθουν σε αυτό τον ρόλο με συνέπεια και υπευθυνότητα; Πόσο πιο ωραία θα ήταν να γινόντουσαν γονείς οι άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι, να γεννιούνται παιδιά σε ένα περιβάλλον που θα τους έδινε μόνο αγάπη!
Ούτε και ο γάμος είναι για όλους τους ανθρώπους. Ο γάμος βασικά για εμένα, είναι ένα δημιούργημα της ίδιας της κοινωνίας, η οποία προσπαθεί να τακτοποιήσει την άναρχη και ανυπότακτη φύση του ανθρώπου. Κανένας άνθρωπος δε γεννιέται θέλοντας να ζει τόσο προγραμματισμένα και δίχως να έχει επιθυμία να ζει ελεύθερα, απλώς εκπαιδεύεται και εμφυτεύει μέσα του ηθικές αντιλήψεις και την προσπάθεια της οικογένειας, του κοινωνικού περίγυρου, της θρησκείας, να μεταγγίσουν μέσα του κάποια πρότυπα και αντιλήψεις. Ακόμα και ο γάμος όμως, δεν είναι για όλους τους ανθρώπους. Η κοινωνία έρχεται και μας λέει «όλοι οι άνθρωποι πρέπει να παντρευτείτε», δε βλέπει την ώρα να μας μαντρώσει σε ένα κλουβί. Αν δεν το κάνεις, το κοινωνικό ασυνείδητο σε πυροβολεί με φράσεις τύπου «γεροντοπαλίκαρο», «έμεινε στο ράφι», «δεν την ήθελε κανείς». Δεν τους περνάει από το μυαλό, βεβαίως, πως εσύ δεν ήθελες. Και έχεις κάθε δικαίωμα να μη θέλεις, λάθος είναι η αντίληψη των άλλων που σε σπρώχνει σε δρόμους που εσύ δε θέλεις.
Και εντάξει, κάποιοι γάμοι είναι ευτυχισμένοι, όμως οι περισσότεροι πλέον καταλήγουν σε διαζύγια και αντιμετωπίζουν ένα κάρο προβλήματα. Δεν είναι δείγμα τέλειας ζωής ή επιτυχίας να παντρευτείς; περισσότερο προβλήματα έχεις μετά. Όταν βλέπεις πως δεν μπορείς να ανταποκριθείς σε αυτά που ζητάει, καλύτερα να μην παίρνεις στο λαιμό σου άλλους ανθρώπους.
Αποδεσμεύτηκα από όλα αυτά, τα «πρέπει» των άλλων δε με αφορούν. Η κοινωνία πάντοτε έχει απαιτήσεις από εμάς, το κυριότερο όμως είναι αν εμείς μπορούμε και αν θέλουμε να εναρμονιστούμε με αυτή.
Για αυτό λοιπόν, ζήσε τη ζωή σου όπως θέλεις εσύ, όχι όπως σου επιβάλλουν οι άλλοι. Χτίσε μία προσωπικότητα η οποία μπορεί μεν για τον κόσμο να είναι ανεπιτυχής, αλλά για εσένα να είναι ο καλύτερος εαυτός σου. Μην ακούς τα λόγια των άλλων, άκουσε την καρδιά σου. Αν την ακούς, θα γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, όλα θα έρθουν στο διάβα σου έστω και αργά: χρήματα, άνθρωποι, ευκαιρίες.
Ξέχνα τη γνώμη των άλλων για τη ζωή σου. Εσύ θα ορίσεις πώς θα ζήσεις και μόνο εσύ. Κοίταξε βαθιά στον εαυτό σου και πες: Κοινωνία μου, ωραίο το σχέδιο που έχεις ετοιμάσει για εμένα, αλλά δε θα το πάρω. Θα ζήσω όπως θέλω εγώ.
http://publishitmagazine.gr/