Δευτέρα, Αυγούστου 24

Μια σπίθα ζωής απ' τα συρτάρια του χρόνου...

Πως περνάει ο καιρός, πως περνούν τα χρόνια...Σε βρήκα να περπατάς στη σιωπή ανάμεσα από φωτιές σε δρόμους ξένους. Σε βρήκα σε άλυτα παζλ να αποτυπώνεις τα πιο όμορφα κομμάτια του εαυτού σου, αυτά που εγώ, ποτέ δε γνώρισα..
Σε βρήκα να ομορφαίνεις στιγμές από ένα παρελθόν που δεν ζήσαμε... και να δίνεις φως σε σκοτεινές πτυχές της ψυχής μου σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα. 
Ήσουν τόσο μακριά μου...αλλά και τόσο κοντά μου...Σε βρήκα να πλουτίζεις τον συναισθηματικό μου κόσμο με τις πιο όμορφες λέξεις, να ονειρεύεσαι και να μιλάς για ένα πάθος παλιό που ποτέ δεν έσβησε, και που δε το ζήσαμε... Σε βρήκα να ψάχνεις τον εαυτό σου…σε εκείνα τα χρόνια που αφήσαμε να φύγουν ... Ήταν όλα τόσο δύσκολα ή εμείς μπροστά τους φανήκαμε μικροί και αδύναμοι; Κι όλα αυτά, μια ολόκληρη ζωή ξετυλίχτηκε σε μια τηλεφωνική γραμμή...Έδωσες ζωή σε ένα παρελθόν με αναδρομές για ότι χάθηκε για πάντα στην αχλή του χρόνου...

Μαρίζα Τσιτμή