Κι αυτές οι τηλεφωνικές "συναντήσεις" με σένα είναι σαν ένα ταξίδι στο παρελθόν.

Δεν ήταν γραφτό ...έτσι δε λένε; Τώρα εγώ είμαι αλλού, κι εσύ παντού, όπως πάντα. Γίναμε φίλοι, γιατί από το να το προσποιούμαστε το πιστέψαμε στ΄αλήθεια .Έγινες ο άνθρωπος στον οποίο  ανοίγω την ψυχή μου, και λέω τα πάντα. Τα πάντα εκτός από ένα. Το πιο σημαντικό. . Δεν μπορέσαμε, να ενώσουμε τους δρόμους μας, εγώ με την  απειρία της νιότης μου, και συ με τους δικούς σου φόβους αποκλείσαμε κάθε πιθανότητα να εξωτερικεύσουμε το πάθος που νιώθαμε τότε στις ψυχές μας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχεις καταλάβει και τι όχι. Αλλά σε θεωρώ αρκετά έξυπνο ώστε να τα είχες καταλάβει όλα. Βλέπεις τότε ήταν οι συνθήκες... Τόσοι παράγοντες κατά μας.  Κάθε φορά που συναντιόμασταν  φοβόμουν πως ότι δεν σου έλεγαν τα χείλη μου, θα σου τα μαρτυρούσε η καρδιά μου,  με τους τρελούς δυνατούς  χτύπους της . Ειδικά εκείνες τις στιγμές που ερχόσουν τόσο κοντά μου, σα να ήθελες κάτι να μου πεις... Τότε ζητούσα να μου  λες ότι σε προβλημάτιζε , να μου τα λες όλα, σα φίλοι, κι εσύ με αγκάλιαζες χωρίς να μιλάς...Όπως έκανες κάθε φορά, που συναντιόμασταν. Ξέρεις, σε είχα ερωτευτεί πριν ακόμη σε γνωρίσω.  Κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται τη σωστή στιγμή. Αλλιώς, περνάει η στιγμή σαν τρένο που φεύγοντας σε πατάει  και σ' αφήνει ανάπηρο για  όλη σου τη ζωή...  να μαζεύεις τα κομμάτια σου...Τώρα . έρχεσαι στη σκέψη μου  όποτε εσύ θέλεις, όποτε αποφασίζεις να εμφανιστείς στη ζωή μου από το πουθενά, και μου το παίζεις φίλος, για να μου  εξομολογηθείς για χιλιοστή φορά το πόσο πολύ μ' αγάπησες , και να μου πεις ότι είμαι το απωθημένο των νεανικών σου ονείρων, και μετά  χάνεσαι .... Και εγώ σ' ακούω αδύναμη να σου πω το παραμικρό.. Γιατί σε θέλω έστω και έτσι  στη ζωή μου, με κάρτα απεριόριστων διαδρομών.  Δε ξέρω που βρίσκω τη δύναμη να σε αντιμετωπίζω ψυχρά, φιλικά. . Τα αληθινά συναισθήματα θα πρέπει να εξωτερικεύονται στην ώρα τους. Κι αυτές οι τηλεφωνικές "συναντήσεις" με σένα είναι σαν ένα ταξίδι στο παρελθόν.   Δε πρέπει να επιτρέψω ποτέ ξανά αυτή τη φωνή να γίνει ηχώ της ψυχής μου. Υπήρξες και έτσι θα μείνεις ένας κομπάρσος στο σκηνικό της ζωής μου, με ξαφνικές πρόσκαιρες εμφανίσεις σου μέσω τηλεφώνου...

Μαρίζα Τσιτμή