Πέμπτη, Οκτωβρίου 22

Σ'ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου κράτησες κι απόψε...Εκδόσεις Οσελότος


Κι απόψε  πάλι η παρέα μου θα γίνεις .Συντροφιά με την θύμηση σου κι αυτό το βράδυ, εγώ και εσύ ...όπως τότε θυμάσαι ; Τότε, πριν φύγεις,  που δε μας έφτανε ο χρόνος  να μιλάμε..

Ατελείωτα μιλούσαμε τα βράδια όλο ευτυχία, οι ώρες περνούσαν τόσο γρήγορα, που νιώθαμε ότι μας έφευγε ο χρόνος ότι έκανε ζαβολιά και δεν τον προλαβαίναμε θυμάσαι;
Κάναμε όνειρα πολλά, σχέδια  για το μέλλον ..

.και ξαφνικά όλα πάγωσαν, ο χρόνος , οι ώρες, σταμάτησαν όλα, πέτρωσε η στιγμή  κι όλα μείνανε στη μέση μετέωρα, ατέλειωτα, μισά...Ξεφυλλίζω τα χρόνια της απουσίας σου...φωτογραφίες  που ο χρόνος τις έχει χρωματίσει με τα χρώματα της μελαγχολίας, της νοσταλγίας..  Αναζητώ τις ανάσες σου και μαλώνω με τη σιωπή που κραυγάζει και δεν μ ‘αφήνει να σ' ακούσω...Ιχνηλατώντας το χθες, προσπαθώ να σ ‘αφουγκραστώ στο θρόισμα των φύλλων, σε ταξιδιάρικες πνοές ανέμων.....
Νιώθω ξένη, τελείως ξένη και μόνη ...σε άλλη πατρίδα. Όλα ξένα κι άγνωστα χωρίς εσένα.. 
όλα μείναν ατέλειωτα... Ήσουν ο ζωγράφος που χρωμάτιζες τον  καμβά της ζωής μου, τα χρώματα ξεθώριασαν, και το έργο έμεινε μισό .. Ακολουθούσα τους παλμούς της ψυχής σου, και χάθηκα, έχασα το δρόμο μου.. και δε ξέρω σε ποιο σημείο του χρόνου είμαι, που βρίσκομαι ..
Ο ήχος  σου κάλεσμα ζωής μου ...τώρα μόνο σιωπή ...νεκρική σιωπή...

Σ ‘ευχαριστώ που μου κράτησες συντροφιά κι αυτό το βράδυ...

 

Μαρίζα Τσιτμή