Κι απόψε πάλι η παρέα μου θα γίνεις .Συντροφιά με την θύμηση σου κι αυτό το βράδυ, εγώ και εσύ ...όπως τότε θυμάσαι ; Τότε, πριν φύγεις, που δε μας έφτανε ο χρόνος να μιλάμε..
Ατελείωτα μιλούσαμε τα βράδια όλο ευτυχία, οι ώρες περνούσαν τόσο γρήγορα, που νιώθαμε
ότι μας έφευγε ο χρόνος ότι έκανε ζαβολιά και δεν τον προλαβαίναμε θυμάσαι;
Κάναμε όνειρα πολλά, σχέδια για το μέλλον ..
Νιώθω ξένη, τελείως ξένη και μόνη ...σε άλλη πατρίδα. Όλα ξένα κι άγνωστα χωρίς εσένα..
όλα μείναν ατέλειωτα... Ήσουν ο ζωγράφος που χρωμάτιζες τον καμβά της ζωής μου, τα χρώματα ξεθώριασαν, και το έργο έμεινε μισό .. Ακολουθούσα τους παλμούς της ψυχής σου, και χάθηκα, έχασα το δρόμο μου.. και δε ξέρω σε ποιο σημείο του χρόνου είμαι, που βρίσκομαι ..
Ο ήχος σου κάλεσμα ζωής μου ...τώρα μόνο σιωπή ...νεκρική σιωπή...
Σ ‘ευχαριστώ που μου κράτησες συντροφιά κι αυτό το βράδυ...
Μαρίζα Τσιτμή