«Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ». ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΣΕ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ.

                                         

Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

 

Στις 5 Νοεμβρίου του 2017 ο γιος  του  Γεωργίου  Σόρος,  Αλέξανδρος  Σόρος,  έδωσε  στο  ινστιτούτο ανθρωπιστικών  σπουδών  στη  Βιέννη διάλεξη με θέμα:   «Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ  ΠΑΝΩ  ΣΤΗ  ΓΕΡΜΑΝΙΑ».

Το  υλικό  το  πήρε  από  ένα  ξεχασμένο  βιβλίο  μιας  βρετανίδας  φιλολόγου,  της  Ελίζας  Μάριαν  Μπάτλερ,  που  το  1935  έγραψε  ένα  βιβλίο  με  τον  ίδιο  τίτλο.

 

    

Δημήτρης Αλεξόπουλος,  Triklopodia 

Στην  ομιλία  του  ο  γιος  του  Σόρος  κατηγόρησε  τους  Γερμανούς  ότι  η  αγάπη  που  έδειξαν  και  δείχνουν  στον  Ελληνικό  πολιτισμό  είναι  υπεύθυνη   για  τα  δεινά  τους,  όλα  αυτά  που  έπαθαν  στους  δύο  παγκόσμιους  πολέμους.

Ανέφερε  επί  λέξει  ότι:  «επηρεάστηκαν  πολύ  απ’τον Ελληνικό ιδεαλισμό  και έγιναν «ρομαντικοί ιδεολόγοι» έτοιμοι  να  παλέψουν  με κάθε θηρίο,  πραγματικό η φανταστικό.  Οι  καταστροφές  της  Γερμανίας  οφείλονται  στους  Έλληνες  και  στο  Ελληνικό  πνεύμα.  Στα  δήθεν  υψηλά  φρονήματα  που  σας  δίδαξαν  οι  Έλληνες.  Όλα  τα  οδυνηρά  λάθη  του  γερμανικού  λαού  προκλήθηκαν  από  το  δηλητήριο  που  πήρατε  από  τους  Έλληνες».

Η Γερμανία έχει «υπερβολική έκθεση στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία και την τέχνη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το γερμανικό μυαλό είχε υποκύψει στην  “τυραννία ενός ιδανικού”.

 Η γερμανική λατρεία της αρχαίας Ελλάδας ενθάρρυνε τους Ναζί να ξανακάνουν την Ευρώπη στην εικόνα τους». 

 

Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

«Αν οι Έλληνες είναι τύραννοι, τότε οι Γερμανοί είναι γραμμένο να είναι οι σκλάβοι τους. Η Ελλάδα άλλαξε ριζικά τη συνολική πορεία του σύγχρονου πολιτισμού. Όποτε η Ελλάδα έπαιζε ένα ρόλο, άλλαζε τις σκέψεις, τα μέτρα και τα σταθμά, τις παραστάσεις, τα οράματα και τα όνειρα. Η Γερμανία ωστόσο είναι το καλύτερο παράδειγμα για το πόσο τυραννική μπορεί να καταντήσει αυτή η ελληνική πνευματικότητα. Οι Γερμανοί μιμήθηκαν τους Έλληνες πιο τυφλά από ό,τι το έκανε κάθε άλλη φυλή, οι Γερμανοί υποδουλώθηκαν εσωτερικά στους Έλληνες, τους ενστερνίσθηκαν πιστά χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Βεβαίως και δεν είναι εύκολο να προσμετρήσει κανείς την ελληνική επιρροή στην Ευρώπη. Αλλά πουθενά η επιρροή αυτή δεν ήταν τόσο καθοριστική όσο στη Γερμανία. Οι Γερμανοί διακρίνονται από το έντονο πάθος με το οποίο αφοσιώνονται σε διάφορες ιδέες και προσπαθούν να τις μετατρέψουν σε πραγματικότητες. Τα μεγαλύτερα επιτεύγματά τους, οι πιο καταστροφικές αποτυχίες τους, η τραγική πολιτική τους ιστορία διαπνέονται εξ ολοκλήρου από αυτόν τον επικίνδυνο ιδεαλισμό. Αν οι περισσότεροι από εμάς είμαστε θύματα των περιστάσεων, μπορεί κανείς να πει ότι ο γερμανικός λαός ως σύνολο είναι έρμαιο των ιδεών».

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ

«Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) κεφ.15

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. 

Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

http://autochthonesellhnes.blogspot.com/2020/10/blog-post_23.html