Αναλώθηκα σε όνειρα που δεν είχαν
υφή
σε ανθρώπους σκιές με κούφια φωνή
μπλοκαρισμένη σε λαβύρινθους έχασα
το εγώ μου
ζώντας για
άλλους ξόδεψα τον καιρό μου
Και τώρα
βλέπω τη ζωή μου σκορπισμένη στους πέντε ανέμους
σε μυριάδες κομμάτια, από καθρέφτες σπασμένους
χαράμισα τα χρόνια μου σε παιχνίδια στημένα
και ξέχασα να ζήσω, παραμέλησα... εμένα
Καθώς τα χρόνια φεύγουν κι ο ήλιος οδεύει στη δύση
κάνω απολογισμό ζωής... και με πιάνει θλίψη
το ταξίδι κάπου εδώ όπου να ‘ναι τελειώνει
σκόρπισα τη ζωή μου σ ‘ανθρώπους που δεν
άξιζαν κι
αυτό με σκοτώνει...
Αναλώθηκα σε όνειρα που δεν είχαν
πατρίδα
σκουριασμένα
καράβια με σπασμένη πυξίδα
συνοδοιπόρος μου παντού ήταν η μοναξιά
νοικιασμένος χρόνος μ' αναμνήσεις στοιχειά
Μισότρελη τώρα πια, μιλώ μόνη, δίχως ν’ ακούγονται λέξεις
μέσα σε τόση ερημιά, που να ‘βρεις
δύναμη, και πόσο να αντέξεις;
κάποτε έλεγα πως αυτή η ατέρμονη σιωπή με σκοτώνει
έμαθα τη γλώσσα της σιωπής... και πια δεν είμαι μόνη..
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .