Η Ελλάδα δεν γύρισε στο 1950, απλά δεν έφυγε ποτέ από το 1950

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Joe Biden, υποσχέθηκε επιστροφή στην κανονικότητα -μέσω του εμβολιασμού όλου του πληθυσμού ως την Πρωτομαγιά· όχι για να μην λέτε ότι είστε μανούλες στους συμβολισμούς-, έτσι ώστε την 4η Ιουλίου να εκτοξευθούμε στον 8ο ουρανό, όλοι, αδέλφια.

Ο …πρωθυπουργός -το λέω και γελάω- της Ελλάδας, Κυριάκος Μητσοτάκης -ή απλά Κούλης- δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να επιστρέψει σε καμία κανονικότητα, αφού αυτό που ζουν οι Έλληνες είναι η ελληνική κανονικότητα. Πιο κανονική δεν γίνεται.

Αλήθεια, τι το περίεργο έχει;

Το κράτος κυνηγάει τους… εχθρούς του έθνους, αφού ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων.

Οι μπάτσοι δέρνουν αβέρτα και οι εισαγγελείς κυνηγούν λυσσασμένα όποιον δέρνει μπάτσους -ότι γίνεται σε όλο τον κόσμο, δηλαδή.

Και οι νέοι της Ελλάδας παίρνουν την πρώτη γεύση του αθάνατου ελληνικού έθνους, ώστε να μην έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό όταν θα γεμίζουν τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό.

Γιατί όσοι θέλουν και να ζήσουν λίγη από τη μοναδική ζωή που έχουν, θα υποχρεωθούν να κοιτάξουν πως θα γλιτώσουν από την μαμά πατρίδα, πριν γίνουν σαν τα μούτρα της.

Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν γύρισε στο 1950. Πολύ απλά δεν έφυγε ποτέ από εκεί.
Και όποιος κοιτάξει και πιο πίσω, θα δει ότι το 1950 ήταν σαν το 1920 και το 1920 σαν το 1890 και πάει λέγοντας.

Ειδικά η ελληνική δικαιοσύνη ίδια και απαράλλαχτη.

Πρώτα δίκαζε τους επαναστάτες του ’21, στη συνέχεια τους αντιβασιλικούς, αργότερα τους αριστερούς, λίγο πιο μετά τους αναρχικούς και τώρα τους …τρομοκράτες.

Δηλαδή τους …εχθρούς του έθνους.

Οπότε, αν ισχύει αυτό που λένε κάποιοι ότι ζουν σε μια επανάληψη του 1965, τότε ακολουθεί Καραμανλής ή τανκς, μετά Παπανδρέου και έξω το ΝΑΤΟ, στη συνέχεια υιός Κούλη, αποστασία γιου Σαμαρά, ελπίζω όχι Σημίτης τζούνιορ, ξανά Καραμανλής, Παπανδρέου ο 4ος και η χρεοκοπία νούμερο 52, ΔΝΤ, αναγκαστικά συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη -το γιο του Στουρνάρα-, κάπου τότε θα αναλάβει να σκίσει τα μνημόνια ο γιος του Τσίπρα αλλά τελικά θα κάνει δημοψήφισμα, και μετά ο σοφός ελληνικός λαός θα ψηφίσει την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό, μια από τις κόρες του Μητσοτάκη για να επιστρέψει στην …κανονικότητα.

Ειλικρινά, πιστεύω ότι μπορεί αυτή η χώρα να περάσει στο πάνθεο, με ελάχιστη προσπάθεια.

Πάντως, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει.

Και αυτό είναι λογικό γιατί υπάρχει μια σταθερά, όλα αυτά τα χρόνια, και αυτή είναι ποιοι τελικά κάνουν κουμάντο στη χώρα.

Οι άνθρωποι που πήραν τα πρώτα δάνεια πριν την ίδρυση ακόμα του νεοελληνικού κράτους, που έστειλαν την Ελλάδα στα βάθη της Τουρκίας για μια πολύ μεγάλη ιδέα, που παρέδιδαν αντάρτες στους Γερμανούς κατακτητές… και βαρέθηκα ήδη.

Δεν έχει και νόημα να απαγγέλλεις την κωμικοτραγική ιστορία του νεοελληνικού κράτους.

Άλλωστε, αυτές οι λίγες οικογένειες που κρύβονται πίσω από το χέρι του αστυνομικού -πρώην χωροφύλακα, ταγματασφαλίτη κ.ο.κ.- και πίσω απ’ όλες τις εθνικές καταστροφές -μυαλό οι Έλληνες δεν βάζουν- ήταν πάντα οι ίδιες.

Οι οποίες μάλλον είναι τα αφεντικά όλων αυτών των μπουκωμένων δημοσιογράφων και άλλων ανθρώπων που νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση με τον μισθό του ολιγάρχη της καρδιάς τους στο χέρι.

Αυτό για όσους κάνουν το λάθος να αγωνιστούν να αλλάξουν αυτή τη χώρα, χωρίς κάποιον… εθνικό ευεργέτη να τους κάνει πλάτες.

Αλλά τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Ειδικά, όταν οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι συνέβη το 2010. Θα πάνε πιο πίσω; Ούτε καν ως το 2010 δεν θα πάνε και θα γράφουμε πάλι τα ίδια.

Οι Έλληνες θυμήθηκαν 11 ολόκληρα χρόνια μετά να μποϊκοτάρουν τα ελληνικά ΜΜΕ, τώρα που το χρέος ξεπέρασε το 205% και έχουν γαντζωθεί όλα τα καθάρματα σε όλες τις καίριες θέσεις.

Αν και φαντάζομαι ότι κρύβονται κομματικά κίνητρα από πίσω, δεν έπαθα αμνησία και θυμάμαι τι έγινε το 2015 -αφού τα γεγονότα που ακολούθησαν με «έδιωξαν» οριστικά από τη χώρα-, αλλά ας το αφήσουμε να αιωρείται.

Και δεν έχουν και τόση σημασία, είτε τα λέμε εκτός συνόρων ή εντός.

Δεν λέω, εντέλει, ότι κάνουν λάθος, αλλά δεν ξέρω, μήπως κάπως αργά δεν το θυμηθήκατε;

Στο κάτω-κάτω, τον Μάη θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα σερβίρουμε τουρίστες.

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ.1 Οι νέοι είναι πάντα οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τη χώρα. Οποιαδήποτε χώρα. Οι σημερινοί νέοι. Όχι γιατί είναι …άφθαρτοι, αλλά γιατί δεν έχουν κάτι να θυμούνται. Είναι …άπειροι. Και κάπως αηδιασμένοι από τις συνεχείς φανφάρες των μεγάλων για τις παλιές, «καλές» εποχές, αν και στην ουσία οι μεγάλοι νοσταλγούν τη χαμένη νιότη τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ κατεβαίνουμε σήμερα -πέραν των γεγονότων του υπέροχου καλοκαιριού- άνθρωποι σχεδόν αποκλειστικά στις ηλικίες των 15-35. Στην πραγματικότητα, πάντως, το βλέπεις ή δεν το βλέπεις στα πρόσωπα. Στα δικά μας πρόσωπα βλέπω οργή, διάθεση, αυτοκριτική. Μαζικότητα δεν έχει αν και το έχω ξαναπεί, η αμερικανική κοινωνία είναι πολύ διαφορετική από τις ευρωπαϊκές. Αλλάζει από λίγο κάθε μέρα. Αργά, αλλά σταθερά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και σαπίλα. Για την τωρινή Ελλάδα δεν μπορώ να πω και δεν θέλω να το συγκρίνω με τα άκεφα πρόσωπα και σώματα των περασμένων χρόνων. Πάντως, δεν με πείθει. Για πολλούς, διάφορους λόγους, αλλά όχι λόγω προκαταλήψεων. Μοιάζει τρομαχτικά σαν επανάληψη παλιότερων επεισοδίων.

Υ.Γ.2 Το κόλπο είναι να πιάσεις τα 36, που λέει η μαμά. Την ακούω σε κάτι τέτοια. Μαμάαααα. Clears throat. Μετά θα αναρωτιέσαι «6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια στο γυμνάσιο, 6 χρόνια στο πανεπιστήμιο, 6 χρόνια στο μεταπτυχιακό και άλλα 6 μέχρι να πάω στο σχολείο. Μέχρι τα 36 που είμαι λείπουν 6 χρόνια. Που πήγαν;». Και τα επόμενα χρόνια απλά θα τα προσθέτεις στο έλλειμμα. Και πριν αυτό φτάσει στο 220%, μπαμ και κάτω και ησυχάζεις.

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, η Ελλάδα δεν έχει το έμψυχο δυναμικό για να κάνει το οτιδήποτε. Επίσης, η Ελλάδα είναι γεμάτη από ανθρώπους που θέλουν μόνο χρήματα, αν και φωνάζουν για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλοι αυτοί ψάχνουν κάποιον να τους εξαγοράσει. Ψάχνουν για ένα αφεντικό. Ψάχνουν έναν μαφιόζο για αφεντικό. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)

https://pitsirikos.net