Παρασκευή, Μαρτίου 5

Θόδωρος Αγγελόπουλος: Πως η Ιστορία γίνεται σιωπή


 Γράφει ο Νίκος Φωτόπουλος

Στις 24 Ιανουαρίου 2021 έκλεισαν εννέα χρόνια από τον αδόκητο θάνατο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, που στη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας, έπεσε θύμα τροχαίου ατυχήματος από διερχόμενη μοτοσυκλέτα με αποτέλεσμα ο τραυματισμός του να αποβεί μοιραίος.

Καθώς τα χρόνια απομακρύνονται από εκείνη την τραγική βραδιά στο Κερατσίνι, η μνήμη μας επιστρέφει διαρκώς σε αυτόν τον μοναδικό κινηματογραφιστή, που ανέδειξε διεθνώς το ελληνικό σινεμά και το κυριότερο, πρόβαλλε εντός μας έναν νεωτερικό “φιλμικό κόσμο”, με όρους απόλυτα ποιητικούς.

Η 7η τέχνη άλλωστε, υπήρξε ο απόλυτος τρόπος επικοινωνίας του Αγγελόπουλου, αφού τής αφιερώθηκε εξ’ ολοκλήρου από την εποχή που άλλαξε ουσιαστικά προσανατολισμό πηγαίνοντας στη Γαλλία για να μάθει την τέχνη του κινηματογράφου και όχι μόνο.

Η επιστροφή του στην Ελλάδα σήμανε επί της ουσίας την απαρχή μιας νέας εποχής για το ελληνικό σινεμά, αφού εμφανίζεται στο προσκήνιο μια νέα γενιά σκηνοθετών (Τώνια Μαρκετάκη, Παντελής Βούλγαρης, Δήμος Θέος κ.α.) αλλά και κριτικών του κινηματογράφου (Βασίλης Ραφαηλίδης κ.α.) που επέδρασσαν αποφασιστικά στην διαμόρφωση του νέου ελληνικού κινηματογράφου.

Η διεισδυτικότητα του μεγάλου κινηματογραφιστή

Ο Αγγελόπουλος από την πρώτη, μεγάλου μήκους ταινία του, δείχνει ευθέως το υψηλό επίπεδο της διανοητικής του συγκρότησης, την οξυδέρκεια και διεισδυτικότητα της κινηματογραφικής του ματιάς. Η “Αναπαράσταση”, πέρα από τις διακρίσεις που έλαβε, αποτέλεσε μια κοινωνιολογική και ανθρωπολογική, με φιλμικούς όρους, ενδοσκόπηση της ελληνικής κοινωνίας, αποκαλύπτοντας όψεις και διαστάσεις που δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φέρει στο προσκήνιο εν μέσω δικτατορίας.

Ο φακός του σκηνοθέτη, με αφορμή ένα έγκλημα πάθους από το αστυνομικό δελτίο της εποχής γίνεται ο συλλογικός μάρτυρας μιας ρημαγμένης και μίζερης επαρχίας από τη μετανάστευση, τη φτώχεια και την κοινωνική απομόνωση, υπενθυμίζοντας σε όλους τη φυσιογνωμία της ξεχασμένης ελληνικής υπαίθρου, στο βαρύ και καταθλιπτικό σκηνικό της δεκαετίας του 60.

Ωστόσο και οι ταινίες που ακολούθησαν, όπως “Οι μέρες του 36”, “Ο Θίασος”, “Οι Κυνηγοί”, μετατρέπονται σε ανοικτές προκλήσεις αναψηλάφησης της ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής μας συνείδησης, επιχειρώντας την επαναθεμελίωση της συλλογικής μνήμης, την αναμέτρηση με το εμφύλιο τραύμα, την αναπαράσταση του “κοινωνικού εαυτού”, εγκαθιδρύοντας με σθένος μια αισθαντική εικονογραφία της σιωπής, της απουσίας, της λήθης, της διαρκούς υπαρξιακής αναζήτησης.

Ο μεγάλος σκηνοθέτης, άλλοτε ως ιστορικός και άλλοτε ως κοινωνικός ανατόμος, επιχείρησε την αποκωδικοποίηση όψεων της κοινωνικής μορφολογίας της εποχής του, μέσα από την καταβύθιση στην ιστορία, στις αλληγορίες, στους αρχαίους μύθους, στους συμβολισμούς και στις αλλεπάλληλες αντιστοιχίσεις, διαμορφώνοντας μια σειρά από περιεκτικούς εικονικούς κώδικες που αν μη τι άλλο τάραξαν τα κραταιά αισθητικά πρότυπα.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.

Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .