Να σε καλέσω θα ’θελα ένα δειλινό να με συνοδέψεις στο μονοπάτι εκείνο, το δικό μας μονοπάτι...
Να περπατήσουμε και πάλι δίπλα-δίπλα σε δρόμους στρωμένους από φύλλα φθινοπώρου και καθώς θα βαδίζουμε ν’ ακούμε τον ήχο των ξερών φύλλων από τις πατημασιές μας, και να λέμε, να λέμε όσα δεν είχαμε πει όλο αυτό τον καιρό, και να γελάμε κλωτσώντας κάθε μικρή πέτρα που θα βρίσκουμε στο διάβα μας ..
.Να γελάμε σαν παιδιά όπως τότε ...με το τίποτα…Πόσο θα 'θελα να μεθύσουμε για ακόμα μια φορά απ' τις μυρωδιές του δεντρολίβανου και της γαζίας
Κι όπως θα περνάμε απ' τους θάμνους με το δεντρολίβανο, να απλώσουμε το χέρι να κόψουμε ένα κλωναράκι… να με κοιτάξεις στα μάτια όπως παλιά, και να το μυρίσουμε όπως τότε...
να περπατάμε δίχως να κοιτάμε πίσω.
Κι ύστερα πριν χωρίσουμε να κάνουμε μια ευχή,
για να ξαναβρεθούμε και να μη χωρίσουμε ποτέ ξανά...πόσο θα το 'θελα....
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .