Βράδυ
Παρασκευής. Ξεδιαλέγω πόνους μέσα από τα αμέτρητα μηνύματά σας. Σαν
αγκάθια που προσπαθείς να βγάλεις χειρουργικά με τσιμπιδάκι φρυδιών, κι
εκείνα χώνονται ακόμη πιο βαθιά στο σώμα. Αλείφεις το δέρμα με λάδι για
να τα «ξεράσει», κάνεις υπομονή, νομίζεις για λίγο πως «πάει πέρασε»,
μια λάθος κίνηση φτάνει να σου υπενθυμίσει πως το αγκάθι είναι ακόμη
εκεί. Διαβάζω για μία φίλη που ο σύζυγος την εγκατέλειψε όταν του
αποκάλυψε πως πάσχει από καρκίνο.
Δεν άντεχε της είπε τόσο πόνο. Δεν
σήκωνε τόσα δύσκολα. Την άφησε μόνη μ’ ένα παιδί. Την κακιά αρρώστια
την ξεπέρασε. Τον κακό σύζυγο ποτέ.
Μία ιστορία από τις χιλιάδες που έχω λάβει τις τελευταίες ημέρες. Μία γυναίκα από τις πολλές που αισθάνομαι πλέον φίλες αληθινές. Μία ακόμη δύναμη που σβήνει τις δικές μου αδυναμίες. Βράδυ Παρασκευής. Με λιγότερη λάμψη, με περισσότερο φως. Το δικό σας φως που ήρθε άπλετο για να φωτίσει τα δικά μου σκοτάδια. Να γράφετε. Σε εσάς, σε εμένα, σε μια λευκή κόλλα χαρτί χωρίς παραλήπτη.
Γιατί σας το υπόσχομαι: Σε λίγο καιρό, όλες μαζί, θα γράψουμε ιστορία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .