Την σχέση μου με τον χρόνο θα την χαρακτήριζα επιεικώς αρρωστημένη. Ναι, ξέρω, ηχεί κάπως βαρύ, μα έτσι νιώθω.
Όταν περνάω καλά ο χρόνος μου φαίνεται λίγος, με παροτρύνει να εφευρίσκω πάντα κάτι καινούριο για να παρατείνω την καλοπέραση, την ομορφιά, τις όποιες απολαυστικές στιγμές που δεν θέλω να μείνουν στιγμές, αποζητώντας την επέκταση σ’ αυτές κατά κάποιον τρόπο! Όταν δεν περνάω καλά ο χρόνος φαντάζει δυσβάσταχτος και ατελέσφορος, χαοτικός και απέραντος. Κοιτάω συνέχεια το ρολόι, φυσάω, ξεφυσάω και είμαι συνεχώς σε κίνηση. Όπως και να’ χει, ένα είναι σίγουρο. Ότι περνάει το ίδιο για όλους και επιπλέον αφήνει τα σημάδια του στον λαιμό μας, καθώς και στα υπόλοιπα μέλη του σώματος και "ουχί δεν είναι από τα φιλιά του", όπως λέει και το τραγούδι, "σημάδια που άλλες φορές είναι όμοια με λεκέδες σε λευκό πανί και άλλες πάλι σαν αχνά συννεφάκια στον ουρανό περιμένοντας αργά ή γρήγορα να ξεσπάσει μπόρα".
Την έκβαση στην σχέση μας με τον χρόνο την ξέρουμε από την μέρα που γεννιόμαστε. Άλλο αν εθελοτυφλούμε και ενίοτε ματαιοπονούμε, σαρκάζοντας ή επικαλώντας τον αλήτη χρόνο, τον ύπουλο χρόνο, τον άπληστο χρόνο, τον δικαστή χρόνο, τον γιατρό χρόνο (εδώ που τα λέμε, επάγγελμα για επάγγελμα δεν έχει αφήσει!). Τον χρόνο που λένε πως είναι χρήμα και, εντέλει, εκείνον τον χρόνο που είναι σχετικός. Είναι άραγε όλα σχετικά; Ή το λέμε γιατί έτσι μας βολεύει; Α, δεν έχω απάντηση ούτε εγώ, στην αναζήτηση είμαι ακόμα.
Τον είχα βάλει στο μάτι από μικρή. Ποτέ δεν τον συμπάθησα και ποτέ δεν τον τραγούδησα με χαρά την Πρωτοχρονιά. Στο «Γέρε Χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά» μόρφαζα σαν να είχα φάει κλοτσιά στο καλάμι, αλλά στο «ήρθε ο νέος με τα δώρα» ανακτούσα την πρωτύτερη μορφή μου και έψαχνα τούτο τον νέο που υποσχέθηκε υλικά αγαθά σε μια παιδούλα. Ουδέποτε κατάλαβα γιατί κάποιοι τον θεωρούν σύμμαχο. «Καλέ σας κοροϊδεύει, ο χρόνος δεν συμμαχεί με κανέναν, από παλιά τα έχει κάνει πλακάκια με το γήρας και τον θάνατο».
Για την εμβρυική ζωή απαιτείται ένας συγκεκριμένος χρόνος, μέχρι να έρθει σε πέρας η εκεί ανάπτυξη. Τα βρέφη από την άλλη θέλουν και αυτά τον χρόνο τους για «να σταθούν στα πόδια τους» στην κυριολεξία,έτσι ώστε σιγά-σιγά να μεταβούν στην νηπιακή ηλικία. Έπειτα έρχεται το σχολείο. Παιδάκια πια, αρχίζουν οι υποχρεώσεις, τα μαθήματα και οι μεγαλύτεροι σου μεταλαμπαδεύουν την έννοια της υπευθυνότητας, της συνέπειας και της καλής χρήσης του χρόνου, πώς να τον διευθετείς σωστά. Και μετά, έφηβοι πια, είναι εκείνη η περίοδος που υπάρχει άπλετος χρόνος για να επιλέξουν τι θα κάνουν στην ζωή τους, να δρομολογήσουν την πορεία τους, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να «εκλογικεύσουν» την κοινωνία, να ενταχθούν σε ένα σύνολο (μοντέλο θα έλεγα εγώ), να αναζητήσουν τον έρωτα και αυτός να τους φανερωθεί. Και να’ μαστε ενήλικες εδώ, κυνηγώντας τον χρόνο με το τουφέκι, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουμε στις επαγγελματικές, οικονομικές, οικογενειακές και κοινωνικές μας υποχρεώσεις, ακροβατώντας σε ένα λεπτό σκοινί για να τα προλάβουμε όόόόόόλα, να τα πληρώσουμε όόόόόόόλα και να είμαστε τέλειοι σε όόόόόόόλα. Να ψάχνουμε τον χρόνο ακόμα και στις λέξεις (παίζουν κρυφτούλι μαζί με τον Αλέξη και τον πόνο μας τα καθάρματα, κατάλαβες;). Και μια ωραία πρωία ξυπνάς ηλικιωμένος και εκεί που πριν δεν προλάβαινες, τώρα κάθεσαι στωικά και περιμένεις, αναπολείς την ζωή που πέρασε (και κάποιους δεν άγγιξε), μετράς τον χρόνο (όσο δεν τα έπαιρνες τα μαθηματικά στο Δημοτικό, τώρα στα γεράματα γίνεσαι εξπέρ), συγκρίνεις, αναλύεις, συγχωρείς, δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους και καταστάσεις... Αλλά... Μήπως όόόόόόόλα αυτά τα σκέφτηκες κομματάκι αργά; Αυτό το «Ποτέ δεν είναι Αργά» μη το παίρνεις τοις μετρητοίς γιατί για πότε καβατζώνεις τα εβδομήντα χαμπάρι δεν παίρνεις.
Η καθημερινότητα μας, μας έχει δείξει ότι πάντα κυλάει με τον ίδιο ρυθμό, ένας αδιάκοπος ρυθμός που δεν σταματά με τίποτα και, κυρίως, δεν αντιστρέφεται. Είναι εντούτοις ωραίο να βλέπουμε τον χρόνο να κυλά; Να μας προσπερνά; (και μάλιστα να αφήνει και’κεινα τα σημάδια; Αφού θα μας αφήσει που θα μας αφήσει σημάδια, ας επιλέξουμε εμείς που θα κάνουμε τις πιο πολλές ρυτίδες), είναι φρόνιμο να είμαστε βυθισμένοι στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις; Να περιμένουμε τις γιορτές για να βρεθούμε όλοι μαζί; Να είναι η επέτειός μας για να πούμε στον άνθρωπό μας «σ’αγαπώ»; Να καθόμαστε άπραγοι μετά από μια αποτυχία περιμένοντας να μας χτυπήσει μια ακόμη για να μας αποτελειώσει; Να αναλώνουμε άσκοπα τον χρόνο μας με το να θέλουμε να διδάξουμε στον μικρότερο, στον λιγότερο έξυπνο, στον χωρίς αυτοπεποίθηση, την έννοια του «πρέπει»; Να παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων σαν σε σήριαλ γιατί οι άλλοι είναι πιο πλούσιοι, πιο όμορφοι, πιο επιτυχημένοι ;
Τι θα γινόταν αν αποφασίζαμε να αποκυρήξουμε αυτόν τον ρυθμό; Και τι θα κάναμε αλήθεια αν ο χρόνος δεν τελείωνε ποτέ; Πολύ πιθανό να ήταν όλα ανιαρά, ωστόσο στο μικρό πέρασμά μας από την ζωή (με προσδόκιμο γύρω στα 75 έτη), δεδομένου του μεγέθους της λοιπόν, τείνουμε να ζήσουμε πιο έντονα, πιο πολυδιάστατα, πιο πολύχρωμα, διέποντας μια πορεία γεμάτη χαρά, γέλιο, «σ’αγαπώ» και ολίγον από «ώχου μωρέ δε προλαβαίνω, άστο»!
Θετική διάθεση, πόθο για κάθε τι καινούριο, λαχτάρα για εμπειρίες, χαμόγελα, δράση, εξωτερίκευση συναισθημάτων και διευθέτηση χρόνου προς όφελος του πολύτιμου εαυτού μας λοιπόν!
Μπάρη Γιούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .