Μπορεί η Melinda Ann French να σώσει τον πλανήτη;

The Mission

Πρόκειται για μία σπουδαία γυναίκα, παιδί μίας εξαιρετικής καθολικής οικογένειας

Πρόκειται για μία σπουδαία γυναίκα, παιδί μίας εξαιρετικής καθολικής οικογένειας.

Η ίδια περιγράφει ως εξής τον εαυτό της σε μία ομιλία της στο TΕDx.

By The Clockwork Orange Times Team

Μεγάλωσα σε ένα καθολικό σπίτι. Ακόμη θεωρώ τον εαυτό μου εν ενεργεία Καθολική. Ο αδελφός της γιαγιάς της μητέρας μου ήταν Ιησουίτης ιερέας. Η αδελφή της γιαγιάς μου ήταν Δομινικανή καλόγρια. Ήταν δασκάλα και διευθύντρια σχολείου όλη της τη ζωή. Στην πραγματικότητα, αυτή με έμαθε να διαβάζω όταν ήμουν μικρή. Ήμασταν πολύ κοντά. Πήγα σε καθολικά σχολεία όλη μου την παιδική ηλικία μέχρι που έφυγα από το σπίτι για να πάω πανεπιστήμιο. Στο λύκειό μου, τις Ουρσουλίνες, οι καλόγριες είχαν σε υψηλή προτεραιότητα τη λειτουργία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμερα, στη δουλειά του Ιδρύματος Γκέιτς, πιστεύω ότι εφαρμόζω τα μαθήματα που έμαθα στο λύκειο.

Έτσι, σύμφωνα με την παράδοση των καθολικών λόγιων, οι καλόγριες μάς έμαθαν επίσης να αμφισβητούμε τις διδαχές μας. Μία από τις διδαχές που αμφισβητήσαμε εμείς τα κορίτσια και οι συμμαθήτριές μου ήταν αν η αντισύλληψη ήταν όντως αμαρτία. Επειδή πιστεύω ότι ένας από τους λόγους που έχουμε αυτή τη μεγάλη δυσφορία στο να μιλάμε για την αντισύλληψη είναι αυτή η επίμονη ανησυχία ότι αν διαχωρίσουμε το σεξ από την αναπαραγωγή θα προωθήσουμε την ακολασία. Νομίζω ότι είναι μια λογική ερώτηση σχετικά με την αντισύλληψη – ποιος είναι ο αντίκτυπός της στη σεξουαλική ηθική;

H ομιλία της είχε θέμα την αντισύλληψη και ο ιστότοπος της ΤEDx τη δημοσιεύει ολόκληρη. Πρόκειται για μια μοναδική ομιλία με πολλές προσωπικές αναφορές από τις οποίες κανείς μπορεί να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα.

Αυτή η γυναίκα αποφάσισε να χωρίσει με τον άνθρωπο του οποίου γνωρίζει ακόμη και τις πιο απόκρυφες σκέψεις όπως συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια τα οποία τα έχουν ενώσει δεκαετίες κοινής ζωής.

Για μας εδώ στο The Clockwork Orange Times ο χωρισμός των Gates δεν είναι θέμα 3ου προσώπου. Εκτίμησή μας είναι επίσης ότι ο Gates δεν περίμενε ότι η σύζυγός του θα έπαιρνε αυτή την επιλογή. Το υπερεγώ του δεν του επέτρεπε να αποδεχθεί αυτή την επιλογή ούτε σαν σενάριο.

Μακριά από εμάς οι θεωρίες συνωμοσίας.

Στην περίπτωση τoυ Bill Gates δεν μιλάμε για θεωρία συνωμοσίας μια και ο τύπος ότι σκέφτεται το λέει on camera. Και το γράφει.

Η έρευνα γύρω από τη προσωπικότητα του Gates και την πραγματική αιτία του διαζυγίου δεν είναι δημοσιογραφικό θέμα.

Δεν είναι ένα θέμα από τη ζωή των celebrities.

Είναι ένα θέμα που αφορά τον πλανήτη ολόκληρο. Προέκυψε μέσα στη καταιγίδα της πανδημίας και κατά τη γνώμη μας δεν είναι άσχετο από αυτή.

Η Melinda Gates είναι ένας από τους δύο ανθρώπους που γνωρίζουν σε βάθος την αιτία.

Ο άλλος είναι ο έως τώρα σύζυγός της.

Στη προκειμένη περίπτωση η Melinda Ann French καλείται να σώσει τον πλανήτη. Αυτή είναι η μεγάλη της αποστολή.

Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα θέμα που δεν πρέπει να δέχεται καμία αμφισβήτηση. Αλλά, δυστυχώς, έχει γίνει αμφιλεγόμενο. Αν το σκεφτείτε, φέτος, πάνω από ένα δισεκατομμύριο ζευγαριών θα κάνει έρωτα. Ζευγάρια όπως αυτό, κι αυτό, κι αυτό, και, φυσικά, ακόμη κι αυτό.

(Γέλια)

Και πιστεύω το εξής — όλοι αυτοί θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να αποφασίσουν αν θέλουν ή όχι να συλλάβουν ένα παιδί. Θα πρέπει να μπορούν να χρησιμοποιήσουν μία από αυτές τις μέθοδους αντισύλληψης σύμφωνα με την απόφασή τους. Φαντάζομαι πως θα δυσκολευτείτε να βρείτε πολλούς που να διαφωνούν με αυτό. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άτομα χρησιμοποιεί αντισύλληψη χωρίς δισταγμό. Θέλουν τη δύναμη να προγραμματίσουν τη ζωή τους, να φτιάξουν υγιέστερες, πιο μορφωμένες και ευημερείς οικογένειες. Αλλά, για μια ιδέα που είναι τόσο ευρέως αποδεκτή ιδιωτικά, η αντισύλληψη δημιουργεί μεγάλη αντιπαράθεση δημοσίως. Μερικοί πιστεύουν ότι, όταν μιλάμε για αντισύλληψη, μιλάμε πλαγίως για έκτρωση, που δεν είναι. Μερικοί -ας είμαστε ειλικρινείς- νιώθουν άβολα με το θέμα επειδή έχει να κάνει με το σεξ. Μερικοί ανησυχούν ότι ο πραγματικός στόχος του οικογενειακού προγραμματισμού είναι ο έλεγχος πληθυσμού. Αυτά είναι όλα παράπλευρα θέματα που έχουν συνδεθεί σε αυτή την κεντρική ιδέα ότι οι άντρες και οι γυναίκες θα πρέπει να μπορούν να αποφασίσουν πότε θέλουν να αποκτήσουν ένα παιδί. Και ως αποτέλεσμα, η αντισύλληψη έχει εξαφανιστεί σχεδόν τελείως από την παγκόσμια ατζέντα υγείας.

Τα θύματα αυτής της παράλυσης είναι οι άνθρωποι της υποσαχάριας Αφρικής και της Νότιας Ασίας. Εδώ στη Γερμανία, το ποσοστό των ατόμων που χρησιμοποιούν αντισύλληψη είναι περίπου 66%. Περίπου το αναμενόμενο. Στο Ελ Σαλβαδόρ, πολύ παρόμοιο, είναι 66%. Στην Ταϊλάνδη είναι 64%. Αλλά ας το συγκρίνουμε με άλλα μέρη, όπως το Ούταρ Πρεντές, μία από τις μεγαλύτερες πολιτείες στην Ινδία. Στην πραγματικότητα, αν το Ούταρ Πρεντές ήταν χώρα από μόνο του, θα ήταν η πέμπτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο. Τα ποσοστά αντισύλληψης εκεί είναι 29%. Νιγηρία, η πιο πολυπληθέστερη χώρα στην Αφρική, στο 10%. Στο Τσαντ είναι 2%. Ας πάρουμε μόνο μία χώρα στην Αφρική, τη Σενεγάλη. Τα ποσοστά τους είναι περίπου 12%.

Αλλά γιατί είναι τόσο χαμηλά; Ένας λόγος είναι ότι τα πιο δημοφιλή αντισυλληπτικά είναι σπάνια διαθέσιμα. Οι γυναίκες στην Αφρική θα σας πουν ξανά και ξανά ότι αυτό που προτιμούν σήμερα είναι ένα ενέσιμο. Το λαμβάνουν στο χέρι τους — και πάνε περίπου τέσσερις φορές ετησίως, πρέπει να το λάβουν κάθε τρεις μήνες — να τους κάνουν την ένεση. Ο λόγος που αρέσει τόσο πολύ στις γυναίκες στην Αφρική είναι ότι μπορούν να το κρύψουν από τους συζύγους τους, που μερικές φορές θέλουν πολλά παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε δεύτερη φορά που μια γυναίκα πάει σε μια κλινική στη Σενεγάλη αυτή η ένεση είναι σε έλλειψη. Είναι σε έλλειψη 150 μέρες τον χρόνο. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε την κατάσταση — περπατάει τόσο δρόμο για να της κάνουν την ένεση. Αφήνει το χωράφι της, καμιά φορά και τα παιδιά της, και δεν τη βρίσκει. Και δεν ξέρει πότε θα είναι ξανά διαθέσιμη. Το ίδιο συμβαίνει σε όλη την ήπειρο της Αφρικής σήμερα.

Αυτό που δημιουργήσαμε ως κόσμος έχει γίνει μια κρίση ζωής ή θανάτου. Υπάρχουν 100.000 γυναίκες ετησίως που λένε ότι δεν θέλουν να μείνουν έγκυες και πεθαίνουν στον τοκετό – 100.000 γυναίκες ετησίως. Υπάρχουν άλλες 600.000 γυναίκες ετησίως που λένε ότι δεν ήθελαν να μείνουν έγκυες εξ αρχής, και γέννησαν ένα μωρό και το μωρό αυτό πεθαίνει τον πρώτο μήνα της ζωής του. Ξέρω ότι όλοι θέλουν να σώσουν αυτές τις μητέρες και αυτά τα παιδιά. Αλλά κάπου στην πορεία, μπερδευόμαστε με αυτά που λέμε. Και σταματήσαμε να προσπαθούμε να σώζουμε αυτές τις ζωές.

Έτσι, αν θέλουμε να κάνουμε πρόοδο σε αυτό το θέμα, πρέπει να είμαστε τελείως ξεκάθαροι για το ποια είναι η ατζέντα μας. Δεν μιλάμε για έκτρωση. Δεν μιλάμε για έλεγχο πληθυσμού. Μιλάμε για το να δώσουμε στις γυναίκες τη δύναμη να σώσουν τις ζωές τους, να σώσουν τις ζωές των παιδιών τους και να δώσουν στις οικογένειές τους το καλύτερο δυνατόν μέλλον.

Τώρα, ως κόσμος, πρέπει να κάνουμε πάρα πολλά στην παγκόσμια κοινότητα υγείας αν θέλουμε να βελτιώσουμε τον κόσμο στο μέλλον – όπως να πολεμήσουμε τις αρρώστιες. Πολλά παιδιά πεθαίνουν από διάρροια, όπως ακούσατε νωρίτερα, και πνευμονία. Κυριολεκτικά σκοτώνουν εκατομμύρια παιδιά ετησίως. Πρέπει να βοηθήσουμε και τους μικρούς αγρότες -τους αγρότες που οργώνουν μικρά χωράφια στην Αφρική- ώστε να μπορούν να καλλιεργήσουν αρκετό φαγητό για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά σε όλον τον κόσμο εκπαιδεύονται. Αλλά ένα από τα πιο μετασχηματιστικά και απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε σε όλους πρόσβαση σε μεθόδους αντισύλληψης στις οποίες σχεδόν όλοι οι Γερμανοί έχουν πρόσβαση και όλοι οι Αμερικάνοι, κάποια στιγμή, χρησιμοποιούν αυτά τα εργαλεία στη ζωή τους. Και νομίζω ότι όσο είμαστε ξεκάθαροι για το ποια είναι η ατζέντα μας, μια παγκόσμια κίνηση αναμένεται να συμβεί και είναι έτοιμη να υποστηρίξει αυτή την τελείως μη αμφιλεγόμενη ιδέα.

Μεγάλωσα σε ένα καθολικό σπίτι. Ακόμη θεωρώ τον εαυτό μου εν ενεργεία Καθολική. Ο αδελφός της γιαγιάς της μητέρας μου ήταν Ιησουίτης ιερέας. Η αδελφή της γιαγιάς μου ήταν Δομινικανή καλόγρια. Ήταν δασκάλα και διευθύντρια σχολείου όλη της τη ζωή. Στην πραγματικότητα, αυτή με έμαθε να διαβάζω όταν ήμουν μικρή. Ήμασταν πολύ κοντά. Πήγα σε καθολικά σχολεία όλη μου την παιδική ηλικία μέχρι που έφυγα από το σπίτι για να πάω πανεπιστήμιο. Στο λύκειό μου, τις Ουρσουλίνες, οι καλόγριες είχαν σε υψηλή προτεραιότητα τη λειτουργία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμερα, στη δουλειά του Ιδρύματος Γκέιτς, πιστεύω ότι εφαρμόζω τα μαθήματα που έμαθα στο λύκειο.

Έτσι, σύμφωνα με την παράδοση των καθολικών λόγιων, οι καλόγριες μάς έμαθαν επίσης να αμφισβητούμε τις διδαχές μας. Μία από τις διδαχές που αμφισβητήσαμε εμείς τα κορίτσια και οι συμμαθήτριές μου ήταν αν η αντισύλληψη ήταν όντως αμαρτία. Επειδή πιστεύω ότι ένας από τους λόγους που έχουμε αυτή τη μεγάλη δυσφορία στο να μιλάμε για την αντισύλληψη είναι αυτή η επίμονη ανησυχία ότι αν διαχωρίσουμε το σεξ από την αναπαραγωγή θα προωθήσουμε την ακολασία. Νομίζω ότι είναι μια λογική ερώτηση σχετικά με την αντισύλληψη – ποιος είναι ο αντίκτυπός της στη σεξουαλική ηθική;

Αλλά όπως και οι περισσότερες γυναίκες, η απόφασή μου σχετικά με την αντισύλληψη δεν είχε καμία σχέση με την ακολασία. Είχα ένα σχέδιο για το μέλλον μου. Ήθελα να σπουδάσω. Μελετούσα πολύ σκληρά στο κολέγιο, και ήμουν πολύ περήφανη που ήμουν από τις λίγες γυναίκες απόφοιτους πληροφορικής στο πανεπιστήμιό μου. Ήθελα να έχω καριέρα, έτσι σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων και έγινα μία από τις νεότερες γυναίκες στελέχη στη Microsoft. Ακόμη θυμάμαι, όμως, όταν έφυγα από το σπίτι των γονιών μου και μετακόμισα στην άλλη άκρη της χώρας για να πιάσω δουλειά στη Microsoft. Είχαν θυσιάσει πολλά για να μου δώσουν πέντε χρόνια ανώτατων σπουδών. Αλλά είπαν, καθώς έφευγα από το σπίτι -κατέβαινα κυριολεκτικά τα σκαλιά στη βεράντα του σπιτιού μου- και είπαν, «Αν και έκανες αυτές τις εξαιρετικές σπουδές, αν αποφασίσεις να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά αμέσως, δεν μας πειράζει ούτε αυτό». Ήθελαν να κάνω αυτό που θα με έκανε πιο ευτυχισμένη. Ήμουν ελεύθερη να αποφασίσω τι θα ήταν αυτό. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα.

Στην πραγματικότητα, ήθελα να κάνω παιδιά – αλλά ήθελα να τα κάνω όταν θα ήμουν έτοιμη. Κι έτσι τώρα, ο Μπιλ κι εγώ έχουμε τρία παιδιά. Όταν γεννήθηκε η μεγαλύτερή μας κόρη, δεν ήμασταν ακριβώς σίγουροι πώς να είμαστε καλοί γονείς. Ίσως κάποιοι από εσάς να γνωρίζετε αυτό το συναίσθημα. Κι έτσι περιμέναμε λιγάκι πριν κάνουμε το δεύτερό μας παιδί. Δεν έχουμε τυχαία τρία παιδιά με διαφορά τριών χρόνων το καθένα. Και τώρα ως μητέρα, τι θέλω περισσότερο για τα παιδιά μου; Θέλω να αισθάνονται όπως κι εγώ – σα να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή. Κι έτσι, αυτό που μου έκανε εντύπωση καθώς ταξίδευα την τελευταία δεκαετία για το ίδρυμα σε όλον τον κόσμο είναι ότι όλες οι γυναίκες θέλουν το ίδιο πράγμα.

Πέρσι, ήμουν στο Ναϊρόμπι, στις φτωχογειτονιές, στο Κορογκότσο – που αν το μεταφράσετε κυριολεκτικά σημαίνει «να κάθεσαι ώμο με ώμο». Μίλησα με αυτή την ομάδα γυναικών σε αυτή τη φωτογραφία. Και οι γυναίκες μίλησαν πολύ ανοιχτά για την οικογενειακή τους ζωή στις φτωχογειτονιές και πώς ήταν. Και μου εμπιστεύτηκαν τι έκαναν ως αντισύλληψη. Η Μαριάν, στο κέντρο της οθόνης με το κόκκινο πουλόβερ, συνόψισε ολόκληρη τη δίωρη συζητηση σε μια φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είπε, «Θέλω να δώσω όλα τα καλά σε αυτό το παιδί πριν κάνω άλλο». Και σκέφτηκα – αυτό είναι. Είναι παγκόσμιο. Όλοι θέλουμε να δώσουμε όλα τα καλά στα παιδιά μας.

Αυτό που δεν είναι παγκόσμιο όμως, είναι η δυνατότητα να τα παρέχουμε. Πολλές γυναίκες υποφέρουν από την ενδοοικογενειακή βία. Δεν μπορούν καν να αναφέρουν το θέμα της αντισύλληψης μέσα στον ίδιο τους τον γάμο. Σε πολλές γυναίκες λείπει η βασική εκπαίδευση. Ακόμη και πολλές γυναίκες που έχουν τη γνώση και τη δύναμη, δεν έχουν πρόσβαση σε αντισυλληπτικά.

Για 250 χρόνια, γονείς σε όλον τον κόσμο αποφασίζουν να κάνουν μικρότερες οικογένειες. Αυτή η τάση είναι σταθερή εδώ και ένα τέταρτο χιλιετίας, σε διάφορους πολιτισμούς και σε διάφορα γεωγραφικά σημεία, με την κραυγαλέα εξαίρεση της υποσαχάριας Αφρικής και της Νότιας Ασίας. Οι Γάλλοι ξεκίνησαν να μικραίνουν τις οικογένειές τους στα μέσα του 18ου αιώνα. Και για τα επόμενα 150 χρόνια, αυτή η τάση εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Το εκπληκτικό για μένα, καθώς έμαθα αυτή την ιστορία, ήταν ότι δεν εξαπλώθηκε κατά μήκος των κοινωνικοοικονομικών γραμμών αλλά γύρω από πολιτιστικούς άξονες. Όσοι μιλούσαν την ίδια γλώσσα έκαναν αυτή την αλλαγή ως ομάδα. Έκαναν την ίδια επιλογή για την οικογένειά τους, είτε ήταν πλούσιοι, είτε ήταν φτωχοί. Ο λόγος που εξαπλώθηκε αυτή η τάση για μικρότερες οικογένειες ήταν ότι όλος αυτός ο τρόπος οδηγούνταν από μια ιδέα – την ιδέα ότι τα ζευγάρια μπορούν να εξασκήσουν συνειδητό έλεγχο στο πόσα παιδιά θα κάνουν. Αυτή είναι μια πολύ ισχυρή ιδέα. Σημαίνει ότι οι γονείς έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν το μέλλον, όχι απλώς να το αποδεχτούν ως έχει.

Στη Γαλλία, το μέσο μέγεθος οικογένειας μειωνόταν κάθε δεκαετία για 150 συνεχόμενα χρόνια μέχρι που σταθεροποιήθηκε. Χρειάστηκε τόσο πολύ χρόνο επειδή τα αντισυλληπτικά δεν ήταν τόσο καλά τότε. Στη Γερμανία, αυτή η μετάβαση ξεκίνησε τη δεκαετία του 1880, και σε μόλις 50 χρόνια σταθεροποιήθηκε το μέγεθος της οικογένειας στη χώρα αυτή. Στην Ασία και τη Λατινική Αμερική, η μετάβαση ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60, και συνέβη πολύ γρηγορότερα λόγω της μοντέρνας αντισύλληψης.

Νομίζω, καθώς βλέπουμε αυτή την ιστορία, είναι σημαντικό να σταματήσουμε για λίγο και να θυμηθούμε γιατί έχει γίνει ένα τόσο αμφιλεγόμενο θέμα. Είναι επειδή μερικά προγράμματα οικογενειακού προγραμματισμού κατέφυγαν σε ατυχή κίνητρα και καταναγκαστικές πολιτικές. Για παράδειγμα, τη δεκαετία του ’60, η Ινδία υιοθέτησε πολύ συγκεκριμένους αριθμητικούς στόχους και πλήρωναν γυναίκες να δεχτούν να τους τοποθετήσουν ενδομήτρια συσκευή. Τώρα, οι Ινδές ήταν πολύ έξυπνες σε αυτή την περίπτωση. Όταν πήγαιναν για την τοποθέτηση της συσκευής πληρώνονταν έξι ρούπια. Τι έκαναν λοιπόν; Περίμεναν μερικές ώρες ή μερικές μέρες, και πήγαιναν σε έναν άλλον πάροχο να τους βγάλει τη συσκευή για ένα ρούπι. Για δεκαετίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, έκαναν στείρωση στις Αφρο-Αμερικάνες χωρίς τη συναίνεσή τους. Αυτή η διαδικασία ήταν τόσο κοινή που έγινε γνωστή ως η σκωληκοειδεκτομή του Μισισίπι – ένα τραγικό κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας μου. Και μόλις τη δεκαετία του ’90, στο Περού, έκαναν αναισθησία σε γυναίκες από την περιοχή των Άνδεων και τους έκαναν στείρωση χωρίς να το γνωρίζουν.

Το πιο τρομακτικό σε αυτό είναι ότι αυτές οι αναγκαστικές πολιτικές δεν χρειάζονταν καν. Γίνονταν σε μέρη όπου οι γονείς ήδη ήθελαν να μειώσουν το μέγεθος της οικογένειάς τους. Επειδή σε κάθε περιοχή, ολοένα, οι γονείς θέλουν να κάνουν μικρότερες οικογένειες. Δεν υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι οι Αφρικανές έχουν εγγενώς διαφορετικές επιθυμίες. Αν τους δοθεί η επιλογή, θα κάνουν λιγότερα παιδιά. Η ερώτηση είναι αν θα επενδύσουμε στο να βοηθήσουμε τις γυναίκες να πάρουν αυτό που θέλουν. Ή θα τις καταδικάσουμε στον μακροχρόνιο αγώνα λες και είμαστε ακόμη στη Γαλλία της επανάστασης και η καλύτερη μέθοδος ήταν η διακεκομμένη συνουσία;

Ενδυνάμωση γονέων – δεν χρειάζεται αιτιολογία. Αλλά το θέμα είναι ότι η επιθυμία μας να δώσουμε ό,τι καλύτερο στα παιδιά μας είναι μια δύναμη καλού σε όλον τον κόσμο. Είναι αυτό που ωθεί τις κοινωνίες. Στην ίδια φτωχογειτονιά στο Ναϊρόμπι, γνώρισα μια νέα επιχειρηματία, κι έφτιαχνε σακίδια από το σπίτι της. Πήγαινε μαζί με τα μικρά της παιδιά στο τοπικό εργοστάσιο τζιν και μάζευε κομματάκια υφάσματος τζιν. Έφτιαχνε αυτά τα σακίδια και τα πουλούσε. Όταν της μίλησα, είχε τρία παιδιά, και τη ρώτησα για την οικογένειά της. Είπε ότι αποφάσισε με τον σύζυγό της ότι ήθελαν να σταματήσουν να κάνουν παιδιά μετά το τρίτο. Όταν τη ρώτησα γιατί, απλά μου είπε, «Επειδή με άλλο ένα παιδί δεν θα μπορούσα να δουλέψω την επιχείρησή μου». Εξήγησε ότι με το εισόδημα από την επιχείρησή της μπορούσε να προσφέρει εκπαίδευση και στα τρία της παιδιά. Ήταν εξαιρετικά αισιόδοξη για το μέλλον της οικογένειάς της. Είναι οι ίδιοι νοητοί υπολογισμοί που έχουν κάνει εκατοντάδες εκατομμύρια άντρες και γυναίκες. Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι έχουν δίκιο. Μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους περισσότερες ευκαιρίες με το να ελέγχουν πότε θα τα κάνουν.

Στο Μπαγκλαντές, υπάρχει μια περιοχή που λέγεται Μάτλαμπ. Εκεί οι ερευνητές έχουν συλλέξει δεδομένα για περίπου 180.000 κατοίκους από το 1963. Στη παγκόσμια κοινότητα υγείας, μας αρέσει να λέμε ότι είναι από τις πιο μεγάλες μας έρευνες. Έχουμε τόσα πολλά καλά στατιστικά υγείας. Τι έκαναν σε μία από τις μελέτες; Επιλέχθηκαν οι μισοί χωρικοί να λάβουν αντισυλληπτικά. Ενημερώθηκαν και τους δόθηκε πρόσβαση στα αντισυλληπτικά. Μετά από 20 χρόνια, σε αυτά τα χωριά, μάθαμε ότι είχαν καλύτερη ποιότητα ζωής απ’ ό,τι οι γείτονές τους. Οι οικογένειες ήταν πιο υγιείς. Οι γυναίκες είχαν λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν στον τοκετό. Τα παιδιά τους είχαν λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν τις πρώτες 30 μέρες της ζωής τους. Τα παιδιά θρέφονταν καλύτερα. Οι οικογένειες ήταν επίσης πιο ευκατάστατες. Οι μισθοί των ενήλικων γυναικών ήταν υψηλότεροι. Τα νοικοκυριά έχουν πιο πολλά περιουσιακά στοιχεία – ζώα, γη ή αποταμιεύσεις. Τέλος, οι γιοι και οι κόρες τους έλαβαν περισσότερη εκπαίδευση. Έτσι όταν πολλαπλασιάσετε τις επιδράσεις σε εκατομμύρια οικογένειες, το προϊόν μπορεί να είναι οικονομική ανάπτυξη μεγάλης κλίμακας. Ο κόσμος μιλάει για το οικονομικό θαύμα της Ασίας τη δεκαετία του ’80 – αλλά δεν ήταν όντως θαύμα. Ένας από τους πρωταρχικούς λόγους για την οικονομική ανάπτυξη στην περιοχή ήταν αυτή η πολιτισμική τάση προς μικρότερες οικογένειες.

Οι σαρωτικές αλλαγές ξεκινούν στο μεμονωμένο οικογενειακό επίπεδο – την οικογένεια που παίρνει μια απόφαση για το τι είναι καλύτερο για τα παιδιά της. Όταν κάνουν αυτήν την αλλαγή και πάρουν αυτήν την απόφαση, τότε δημιουργούνται σαρωτικές τοπικές και εθνικές τάσεις. Όταν δοθεί η ευκαιρία στις οικογένειες της υποσαχάριας Αφρικής να πάρουν μόνοι τους αυτές τις αποφάσεις, νομίζω ότι θα βοηθήσει να προκαλέσει έναν ενάρετο κύκλο ανάπτυξης σε κοινότητες σε όλη την ήπειρο. Μπορούμε να βοηθήσουμε τις φτωχές οικογένειες να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Μπορούμε να επιμείνουμε ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν τη δυνατότητα να μάθουν για τα αντισυλληπτικά και να έχουν πρόσβαση στην πλήρη γκάμα μεθόδων.

Νομίζω ότι ο στόχος εδώ είναι ξεκάθαρος: καθολική πρόσβαση στην αντισύλληψη που θέλουν οι γυναίκες. Και για να γίνει αυτό, πρέπει και οι πλούσιες και οι φτωχές κυβερνήσεις να κάνουν την αντισύλληψη προτεραιότητα. Μπορούμε να κάνουμε το δικό μας καθήκον, σε αυτό το δωμάτιο και παγκόσμια, μιλώντας για τις εκατοντάδες εκατομμύρια οικογένειες που δεν έχουν πρόσβαση σε αντισύλληψη σήμερα και πώς θα άλλαζε τη ζωή τους αν είχαν πρόσβαση.

Νομίζω ότι αν η Μαριάν και τα μέλη της γυναικείας ομάδας της μπορούν να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτό και να κάνουν αυτή τη συζήτηση μεταξύ τους και δημόσια, τότε μπορούμε κι εμείς. Και πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα. Επειδή όπως και η Μαριάν, όλοι θέλουμε να δώσουμε ό,τι καλύτερο στα παιδιά μας. Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Σ’ ευχαριστώ. Έχω μερικές ερωτήσεις για τη Μελίντα.

(Τέλος χειροκροτημάτων)

Σ’ ευχαριστώ για το κουράγιο σου και για όλα τα άλλα.

Μελίντα, τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει πολλούς έξυπνους ανθρώπους να λένε κάτι σαν, «Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για πληθυσμιακά θέματα πια. Τα μεγέθη των οικογενειών μειώνονται φυσικά σε όλον τον κόσμο. Θα έχουμε μια κορυφή στα εννέα ή 10 δισεκατομμύρια. Αυτό ήταν». Κάνουν λάθος;

Μελίντα Γκέιτς: Αν κοιτάξεις τα στατιστικά στην Αφρική, κάνουν λάθος. Και νομίζω ότι πρέπει να το δούμε μέσα από μια διαφορετική σκοπιά. Πρέπει να το δούμε από κάτω προς τα πάνω. Νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους που μπήκαμε σε τόσους μπελάδες με το θέμα της αντισύλληψης. Το κοιτάξαμε από πάνω προς τα κάτω και είπαμε ότι θέλουμε να έχουμε άλλα πληθυσμιακά νούμερα με τον καιρό. Ναι, νοιαζόμαστε για τον πλανήτη και πρέπει να κάνουμε σωστές επιλογές. Αλλά οι επιλογές πρέπει να γίνουν στο επίπεδο της οικογένειας. Και μόνο δίνοντας πρόσβαση στον κόσμο και αφήνοντάς τον να επιλέγει τι να κάνει θα έχουμε αυτές τις σαρωτικές αλλαγές που βλέπουμε παγκοσμίως – εκτός από την υποσαχάρια Αφρική και αυτά τα μέρη στη Νότια Ασία και το Αφγανιστάν.

ΚΑ: Μερικοί δεξιοί στην Αμερική και σε πολλές συντηρητικές κουλτούρες σε όλον τον κόσμο ίσως να πουν κάτι σαν: «Ωραία μιλάμε για τη σωτηρία ζωών και την ενδυνάμωση γυναικών κ.ο.κ. Αλλά το σεξ είναι ιερό. Αυτό που προτείνετε θα αυξήσει την πιθανότητα του σεξ εκτός γάμου. Και αυτό είναι λάθος». Τι θα έλεγες σε αυτούς.

ΜΓ: Θα έλεγα ότι το σεξ είναι απολύτως ιερό. Και είναι ιερό στη Γερμανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, και στη Γαλλία και σε τόσα άλλα μέρη στον κόσμο. Και το γεγονός ότι το 98% των σεξουαλικά έμπειρων γυναικών λένε ότι κάνουν χρήση αντισύλληψης, δεν κάνει το σεξ λιγότερο ιερό. Απλώς σημαίνει ότι κάνουν επιλογές για τις ζωές τους. Νομίζω ότι με αυτή την επιλογή, τιμούμε και την ιερότητα της οικογένειας και την ιερότητα της ζωής της μητέρας και των ζωών των παιδιών σώζοντας τις ζωές τους. Για μένα, και αυτό είναι εξαιρετικά ιερό.

ΚΑ: Τι κάνει το ίδρυμά σου για να προωθήσει αυτό το θέμα; Και αυτοί που είναι εδώ και ακούν μέσω του διαδικτύου – τι θα ήθελες να κάνουν;

ΜΓ: Θα έλεγα το εξής – μπείτε στη συζήτηση. Βάλαμε την ιστοσελίδα εδώ πάνω. Μπείτε στη συζήτηση. Πείτε την ιστορία σας για το πώς η αντισύλληψη είτε άλλαξε τη δική σας ζωή ή τη ζωή κάποιου που γνωρίζετε. Και πείτε ότι το υποστηρίζετε. Χρειαζόμαστε ένα κύμα ανθρώπων που να λέει, «Είναι λογικό. Πρέπει να δώσουμε πρόσβαση σε όλες τις γυναίκες, άσχετα με το πού ζουν». Ένα από τα πράγματα που θα κάνουμε είναι μια μεγάλη εκδήλωση στο Λονδίνο στις 11 Ιουλίου, με πολλές χώρες, πολλά αφρικανικά κράτη, για να πούμε όλοι μαζί ότι το βάζουμε πίσω στην παγκόσμια ατζέντα υγείας. Θα δεσμεύσουμε πόρους γι’ αυτό, και θα κάνουμε προγραμματισμό από κάτω προς τα πάνω με τις κυβερνήσεις για να σιγουρευτούμε ότι οι γυναίκες ενημερώνονται – έτσι αν θέλουν να έχουν το εργαλείο, θα το έχουν, και θα έχουν πολλές διαθέσιμες επιλογές είτε μέσω του τοπικού παρόχου υγείας ή την τοπική τους αγροτική κλινική της κοινότητας.

ΚΑ: Μελίντα, μαντεύω ότι μερικές από τις καλόγριες που σε δίδαξαν στο σχολείο θα δουν κάποια στιγμή αυτή την ομιλία TED. Θα το δουν με φρίκη ή θα σε επευφημήσουν;

ΜΓ: Ξέρω ότι θα δουν την ομιλία TED επειδή ξέρουν ότι την κάνω και σκοπεύω να τους τη στείλω. Ξέρεις, οι καλόγριες που με δίδασκαν ήταν εξαιρετικά προοδευτικές. Ελπίζω να είναι περήφανες για μένα που έκανα πραγματικότητα αυτά που μας δίδαξαν για την κοινωνική δικαιοσύνη και υπηρεσία. Έχω φτάσει να νοιάζομαι πάρα πολύ γι’ αυτό το θέμα λόγω όσων έχω δει στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Και για μένα, αυτό το θέμα μου είναι πολύ κοντινό επειδή συναντάς αυτές τις γυναίκες και συχνά δεν έχουν φωνή. Και όμως θα έπρεπε – θα πρέπει να έχουν φωνή, θα πρέπει να έχουν πρόσβαση. Ελπίζω να αισθάνονται ότι πραγματοποιώ αυτά που έμαθα από αυτές και από τις δεκαετίες δουλειάς που έχω ήδη κάνει στο ίδρυμα.

ΚΑ: Εσύ και η ομάδα σου συγκεντρώσατε σήμερα μια υπέροχη ομάδα ομιλητών για τους οποίους είμαστε ευγνώμονες. Έμαθες τίποτα;

(Γέλια)

ΜΓ: Θεέ μου, έμαθα τόσα πολλά πράγματα. Έχω πάρα πολλές ερωτήσεις. Νομίζω ότι πολύ από αυτή τη δουλειά είναι ένα ταξίδι. Άκουσες τη συζήτηση για το ταξίδι μέσω της ενέργειας, ή το ταξίδι μέσω του κοινωνικού σχεδιασμού, ή το ταξίδι που διαπιστώνεις, «Γιατί δεν υπάρχουν καθόλου γυναίκες σε αυτή την πλατφόρμα;» Νομίζω ότι για όλους εμάς που δουλεύουμε σε αυτά τα αναπτυξιακά θέματα, μαθαίνεις μιλώντας σε άλλους ανθρώπους. Μαθαίνεις κάνοντας. Μαθαίνεις προσπαθώντας και κάνοντας λάθη. Είναι οι ερωτήσεις που κάνεις. Μερικές φορές αυτές οι ερωτήσεις βοηθούν να πας στην απάντηση, στον επόμενο που μπορεί να βοηθήσει να την απαντήσεις. Έχω πολλές ερωτήσεις για τους σημερινούς πανελίστες. Και πιστεύω ότι ήταν μια απίστευτη ημέρα.

ΚΑ: Μελίντα, σε ευχαριστώ που μας κάλεσες σε αυτό το ταξίδι μαζί σου.

Ευχαριστώ πολύ. ΜΓ: Υπέροχα. Ευχαριστώ, Κρις.

 https://kourdistoportocali.com/magazine/mporei-i-melinda-ann-french-na-sosei-ton-planiti/