Συμβαινει τωρα
Τον Σεπτέμβριο, σχεδόν το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού ηλικίας 20 έως 34 ετών δεν θεωρούνταν μέρος των εργαζομένων στις ΗΠΑ
Η ζωή για την Whitney Green μοιάζει λίγο διαφορετική αυτές τις μέρες. Ξυπνά με τους ήχους της Ρώμης: Μηχανές σκούτερ να αντηχούν από τα λιθόστρωτα, ακατάπαυστη φλυαρία των θαμώνων των καφέ που ρουφούν τα πρωινά σφηνάκια ζεστού εσπρέσο.
Η Whitney πηγαίνει σε μαθήματα ιταλικής γλώσσας τα απογεύματα. Τρώει μπολ με παγωτό φιστίκι και χειροποίητα ζυμαρικά και παρακολουθεί τους τουρίστες να συγκεντρώνονται στην Fontana di Trevi και στην Piazza Navona. Μαθαίνει να παίζει κίμπορντς και δημιουργεί έναν ιστότοπο για τη δουλειά των ονείρων της, την τηλεϋγεία. Απέχει πολύ από την προηγούμενη ζωή της ως θεραπεύτρια ψυχικής υγείας για νέους σε κίνδυνο στο Σαν Φρανσίσκο, μια δουλειά που παράτησε τον Ιούνιο για να
μετακομίσει στην Ιταλία με την κοπέλα της.Από την Raisa Bruner, TIME Magazine
Επιμέλεια-προσαρμογή Γιάννης Βαγγελάτος
Η Green είναι μία από τα εκατομμύρια των Αμερικανών που εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές δουλειές τους φέτος και επιλέγουν να μην είναι πλέον δεσμευμένοι σε οκτάωρα και υποχρεωτικές υπερωρίες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μαζική παραίτηση που έχουν δει οι ΗΠΑ από το 2019, πριν από την πανδημία, και οι αριθμοί εξακολουθούν να αυξάνονται. Τον Ιούνιο, 3,9 εκατομμύρια παραιτήθηκαν. Τον Ιούλιο, άλλα 3,9 εκατομμύρια. Τον Αύγουστο 4,3 εκατ.. Οι αριθμοί είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτοι όσον αφορά τους νέους εργαζομένους: Τον Σεπτέμβριο, σχεδόν το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού ηλικίας 20 έως 34 ετών δεν θεωρούνταν μέρος των εργαζομένων στις ΗΠΑ, δηλαδή περίπου 14 εκατομμύρια Αμερικανοί, σύμφωνα με το Γραφείο Στατιστικής Εργασίας και οι οποίοι ούτε εργάζονταν ούτε αναζητούσαν εργασία.
Για κάποιους, πρόκειται για το φαινόμενο εξάντλησης, «κάψιμο» όπως συνηθίζουν να το ονομάζουν («Burn out», «Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης»). Για άλλους, η στιγμή ήταν η κατάλληλη για να επικεντρωθούν εκ νέου σε δικά τους projects που έτρεχαν συγχρόνως, καθώς το άγχος της πανδημίας άρχισε να μειώνεται. Και για πολλούς, ειδικά σε έναν τομέα υπηρεσιών που κυριαρχείται από τους λεγόμενους «zillennials» (όσοι είναι λίγο πριν τα 30, μεταξύ δηλαδή της γενιάς των Gen Z και των millennials), το γεγονός αυτό οφείλεται στην κακή εργασιακή μεταχείριση και στους χαμηλούς μισθοούς που δεν αρκούν πλέον για το βιοπορισμό τους.
Η Green αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι των τελευταίων: Είναι μια 31χρονη με μεταπτυχιακό που αποφάσισε να παραιτηθεί από το χαμηλό μηνιαίο της εισόδημα προκειμένου να ζήσει από τις οικονομίες της πριν κάποια ημέρα δουλέψει για τον εαυτό της. Την ίδια στιγμή, υπολογίζεται ότι υπάρχουν 10,4 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ που παραμένουν άδειες, καθώς αυτή η έξοδος -που ονομάζεται «Μεγάλη Παραίτηση»- προσφέρει στους νέους χρόνο για να περιθάλψουν τα τραύματα της πανδημικής εξουθένωσης και τις αβάσταχτες συνθήκες εργασίας σε συνδυασμό με τις δραματικές αλλαγές στην καθημερινότητα.
«Αυτή είναι μία επανάσταση και όχι παραίτηση», ανέφερε η 23χρονη Ifeoma Ezimako στο TIME, η οποία κατοικεί στην Washington DC. Πρόκειται για πρώην εργαζόμενη στον τομέα της φιλοξενίας και μπάρμαν, που βαρέθηκε να εργάζεται με κακοδιάθετους θαμώνες και με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς. Τον Μάρτιο του 2020, όταν και ξέσπασε η πανδημία στις ΗΠΑ, δούλευε ήδη πέντε χρόνια στην τελευταία της εργασία.
Καθώς η συμπεριφορά των πελατών επιδεινώθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αυτή και οι συνάδελφοί της ξεκίνησαν να βλέπουν πιο καθαρά τις καθημερινές αδικίες της εργασίας τους, λέει (μεταξύ των οποίων, κάποια στιγμή της ζητήθηκε να τραβήξει τη μάσκα της προς τα κάτω ώστε οι θαμώνες να μπορούν να δουν το πρόσωπό προκειμένου «να αποφασίσουν πόσο θα της δώσουν φιλοδώρημα».) Για εκείνη, τα χρήματα, απλά, δεν άξιζαν το άγχος. Σταμάτησε από τη δουλειά για να επικεντρωθεί ξανά στον εαυτό της, σπουδάζοντας για το πτυχίο της στην κοινωνιολογίας με την υποστήριξη της οικογένειάς της. Τώρα εργάζεται εθελοντικά στο One Fair Wage, μια ακτιβιστική οργάνωση που βοηθά τους υπαλλήλους του κλάδου των υπηρεσιών φιλοξενίας προκειμένου να οργανωθούν για το άμεσο μέλλον.
Ifeoma Ezimako
Ο τομέας αναψυχής και φιλοξενίας έχει τη χαμηλότερη μέση ηλικία από κάθε κλάδο, τα 31,8 έτη, και σήμερα, ο Saru Jayaraman, πρόεδρος της One Fair Wage, λέει ότι περίπου οι μισοί από τους ερωτηθέντες εργαζόμενους στον κλάδο των συγκεκριμένων υπηρεσιών αναφέρουν ότι σκοπεύουν να παραιτηθούν τον επόμενο χρόνο. Ωστόσο, ο Jayaraman είναι προσεκτικός στο να βάλει στην ίδια ζυγαριά αυτό το κίνημα με εκείνο των εργαζομένων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και γραφεία. «Εκείνοι είναι άνθρωποι που παραιτούνται σιωπηλά, αλλά μεταξύ των εργαζομένων στον τομέα των υπηρεσιών φιλοξενίας και αναψυχής, υπάρχει οργάνωση», αναφέρει. «Λένε, αγαπώ αυτόν τον κλάδο, αλλά δεν θα επιστρέψω αν δεν υπάρξουν μόνιμες αυξήσεις στους μισθούς».
Παρόλο που πολλοί δεν έχουν την πολυτέλεια να σταματήσουν να εργάζονται, αναφέρει στο TIME, έχουν τραβήξει μια κόκκινη γραμμή, χάρη στη στιγμή των προκλήσεων που επισπεύδονται από την πανδημία όσον αφορά την πρόσβαση σε βοήθεια για την ανεργία, την επιδείνωση της εισοδηματικής ανισότητας και τη νέα μόχλευση λόγω ελλείψεων προσωπικού. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ των εμπειριών της Ezimako και της Green. Οι αποφάσεις και των δύο αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης κοινωνικής αλλαγής, όπου οι νέοι εργαζόμενοι δίνουν προτεραιότητα στην αυτοεκτίμησή τους.
Τώρα, για πρώτη φορά στην καριέρα τους, οι νέοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Εργαζόμενοι όπως η Green, που είχαν μία σχετικά πιο μόνιμη θέση εργασίας εξαιτίας της αναγκαιότητας τους στην περίοδοδ της πανδημίας, έχουν μεγαλύτερη την αίσθηση οικονομικής άνεσης αφού ξόδεψαν λιγότερα και εξοικονομούσαν περισσότερα τους τελευταίους 19 μήνες, αναφέρει ο οικονομολόγος του Harvard, Lawrence Katz. Επιπλέον, η αφθονία των ανοιχτών θέσεων εργασίας μπορεί -αντιπαραγωγικά- να κάνει τους εργαζόμενους να αισθάνονται πιο σίγουροι να αποχωρήσουν από τις εργασίες τους.
Επίσης, η στροφή στην εξ αποστάσεως εργασία κατέστησε δυνατό ένα επίπεδο ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής που δεν είχαν φανταστεί ποτέ όσοι ήταν στα τέλη των 20 και στις αρχές των 30, η πρώτη γενιά όπου τα μισά παιδιά είχαν δύο γονείς που εργάζονταν με πλήρη απασχόληση. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους millennials. Μια δημοσκόπηση του 2020 της Gallup έδειξε ότι το 74% δεν ήθελε να επιστρέψει με πλήρη απασχόληση στα γραφεία, κάτι που αποτελεί το υψηλότερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα. Μάλιστα, πάνω από 309.000 γυναίκες αποχώρησαν από το εργατικό δυναμικό των ΗΠΑ μόνο τον Σεπτέμβριο. «Η φροντίδα των παιδιών είναι ένα κομμάτι που οι άνθρωποι υποτιμούσαν εδώ και καιρό», λέει η Alicia Sasser Modestino, οικονομολόγος στο Northeastern University. Ακόμη και πριν από την πανδημία η οικογένεια ήταν σε κρίση. Τώρα, με κλειστά πολλά από τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας και -κατά ειρωνικό τρόπο- τις ελλείψεις προσωπικού για αυτές ακριβώς τις θέσεις εργασίας, οι γυναίκες μπορεί να μην έχουν άλλη επιλογή από το να μείνουν σπίτι, επ’ αόριστον.
Για άλλους, η απομακρυσμένη εργασία δεν τους ικανοποιεί. Όταν η Emma Grace Moon παράτησε τη δουλειά της σε πρακτορείο μάρκετινγκ τον Ιούνιο, ήταν έτοιμη να ξεμπερδέψει από μια εργασία που την κρατούσε πίσω. «Ένιωθα ότι θα μπορούσα να κάνω περισσότερα και επίσης να αναπτυσσόμουν πολύ πιο γρήγορα αν το έκανα μόνη μου», αναφέρει. Αυτές τις μέρες, η Moon –που είναι μόλις 22 ετών, έχοντας αφήσει το κολλέγιο– εργάζεται μόνη της ως σύμβουλος.
Κερδίζει τριπλάσια από το προηγούμενο εισόδημά της, λέει στο TIME από το διαμέρισμά της στο Brooklyn της Νέας Υόρκης. Ο τομέας της εξειδίκευσής της, προώθηση προϊόντων απευθείας στους καταναλωτές, είχε προετοιμαστεί για την εποχή της πανδημίας. Τώρα διαθέτει επίσης την ευελιξία να ταξιδεύει και να σχεδιάζει το δικό της ωράριο, ακόμα κι αν φαίνεται ότι δουλεύει όλη μέρα αντί για 9 με 5.
Κάποια όπως η Moon δεν ταιριάζει απόλυτα στην τυπική κατανόηση της αγοράς εργασίας στις ΗΠΑ ως ανεξάρτητη εργαζόμενη, καθώς δεν φαίνεται να καλύπτει μια διαθέσιμη θέση στη λίστα εργασίας. Αλλά με περισσότερους από έξι πελάτες ήδη, σίγουρα δεν είναι υποαπασχολούμενη και δεν βλέπει τον εαυτό της να επιστρέφει ποτέ στο να εργαστεί για κάποιον άλλο. «Η εργασία μου μού αφήνει πολύ χρόνο να σκεφτώ, να επεξεργαστώ και να πάρω καλύτερες αποφάσεις από ό,τι πιθανότατα θα έκανα αν είχα την πίεση σε μια μόνιμη ομάδα εργασίας», λέει. Επιπλέον, το άγχος της εξάρτησης από τους άλλους προκειμένου να έχει εισόδημα έχει εξαφανιστεί προ πολλού. «Είχα τραυματικές εμπειρίες από προηγούμενους εργασιακούς ρόλους, όπου έχω δει ανθρώπους να απολύονται ξαφνικά, όπως είχε συμβεί και με εμένα στο παρελθόν», λέει, αναφέροντας την αστάθεια των startups στις οποίες έλκονται πολλοί εργαζόμενοι της Gen Z και των millennials.
Ο 30χρονος μηχανικός Cory Gabrielsen με έδρα το Seattle, παράτησε τη δουλειά του ως δεύτερος υπάλληλος σε μια startup γεωργικής τεχνολογίας τον Απρίλιο. Οι ταξιδιωτικές απαιτήσεις της εργασίας του ήταν πολλές και ασήκωτες. Περνούσε διαστήματα 14 ημερών σε επιτόπιες επισκέψεις επιβλέποντας ρομποτικό αγροτικό εξοπλισμό, με εργασιακές απαιτήσεις που αποκαλεί σήμερα «απίθανα τρελές». Μετά από δύο χρόνια στη δουλειά, ήταν έτοιμος για άδεια. Για αρκετούς μήνες αφότου τα παράτησε, αναφέρει στο TIME ότι δεν έκανε «τίποτα», αναρρώνοντας από την επαγγελματική του εξουθένωση.
Τώρα, περνά τις ημέρες του τρέχοντας έναν λογαριασμό bot Twitter που παρακολουθεί τις τιμές του Ethereum και ασχολείται με επενδύσεις στο Web3 και σε κρυπτονομίσματα. Και ενώ δεν θα περιέγραφε τον εαυτό του πιο χαρούμενο σήμερα, καθώς του λείπει η κοινωνική αλληλεπίδραση ενός γραφείου, η διάθεσή του είναι πιο «ουδέτερη», καθημερινά και θέλει να συνεχίσει να εργάζεται μόνος του για να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όταν θέλει. «Δεν έχω άγχος σε σύγκριση με αυτό που έκανα παλιά», λέει. Δεν εργάζεται με πλήρες ωράριο και δεν ανησυχεί για τα χρήματα, χάρη στις αποταμιεύσεις του, τις επενδύσεις του και την ανάπτυξη στον κόσμο της κρυπτογράφησης. «Ο στόχος μου δεν είναι να επιστρέψω στο να έχω αφεντικό», αναφέρει στο περιοδικό.
Οι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι η «Μεγάλη Παραίτηση» μόλις ξεκίνησε, ειδικά για τους Gen Z και τους millennials, εργαζόμενους που είναι σε θέση να βρουν νέους τρόπους προκειμένου να έχουν εισόδημα. Ένας πρώην συνάδελφος του Gabrielsen παραιτήθηκε την ίδια μέρα με εκείνον και από τότε μετακόμισε στο Amsterdam. Η Moon και η Green λένε ότι πολλοί από τους φίλους τούς έχουν ζητήσει συμβουλές για το πώς να απομακρυνθούν από το «9 με 5» τους.
Ο Jayaraman προειδοποιεί ότι, εκτός εάν ο κλάδος των εστιατορίων εισαγάγει δραστικές αλλαγές, ακόμη περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες θα επιλέξουν την ψυχική τους υγεία από το εισόδημα. Χωρίς σημαντικές κρατικές επενδύσεις στη φροντίδα των παιδιών, οι νεαρές μητέρες θα δώσουν προτεραιότητα στις οικογένειές τους. Όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους, ωστόσο, οι νέοι εργαζόμενοι βρίσκουν τους εαυτούς τους πιο ευτυχισμένους και πιο ανεξάρτητους. Για την Green, η αλλαγή βοήθησε στο να ξεκινήσει το όνειρό της για μια ισορροπημένη, ολοκληρωμένη καριέρα, η οποία γίνεται περισσότερο πραγματικότητα με κάθε καθημερινή απόλαυση ιταλικού gelato. Πως να διαφωνήσει κανείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .