Οι πρώτες σκέψεις και τα πρώτα συναισθήματα
αμέσως μετά τη σύλληψη τής αποφράδας Πισπιρίγκου.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.
Αυτή είναι η λέξη·
μία σύνθετη λέξη που συμπυκνώνει από χθες με συγκλονιστική απλότητα
τις σκέψεις και -κυρίως- τα συναισθήματα τής Ελληνικής Κοινωνίας.
Επιτέλους συνελήφθη η Πισπιρίγκου.
Η Αποφράδα Πισπιρίγκου.
Για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή ο προσδιορισμός «Αποφράδα» χρησιμοποιείται για πρόσωπο.
Η Ακατονόμαστη (αυτή είναι η ετυμολογία τού ουσιαστικού «Αποφράδα»).
Η Ζοφερή, η Δυσοίωνη, η Ασεβής, η Μοχθηρή.
Η Βοθ-Ρούλα Πισπιρίγκου. Ο Απόπατος τού Ανθρώπινου Είδους.
Η Απόλυτη Δυσφήμιση τής Μητρικής Ιδιότητας.
…
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2022.
Πάνε δύο ολόκληροι μήνες από τη γνωστοποίηση τής ιστορίας
που μάς έχει προκαλέσει -κυριολεκτικώς ανεπανάληπτο- σοκ,
που μάς έχει καταρρακώσει, που μάς έχει οδηγήσει σε ψυχολογική κατάρρευση.
Κοινωνία εν ιδρυματισμώ.
Ο Δημόσιος Διάλογος, αλλά και οι εσωτερικές διεργασίες μας,
όλα περιστρέφονται γύρω από τούς θανάτους των τριών παιδιών στην Πάτρα.
Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τη σκέψη μας στα αδικοχαμένα κοριτσάκια·
ναι μεν ο Ύπνος στη Μυθολογία ήταν ο δίδυμος αδελφός τού Θανάτου,
αλλά αυτός ο προσωρινός «θάνατος» είναι απολύτως αναγκαίος για το βιολογικό ρολόϊ μας
(εξ ου και η φράση «Δεν με παίρνει ο Ύπνος.» έχει αρνητικό πρόσημο στην καθημερινότητά μας).
Έχουμε χάσει τον ύπνο μας, διότι η Μαλένα, η Ίριδα, η Τζορτζίνα ζητούν απαντήσεις.
Από την πρώτη στιγμή η αποκρουστική γυναίκα κινητοποιεί τις υποψίες μας·
όταν το Ένστικτο σού πει ότι «Κάτι πάει λάθος…», είναι βέβαιο ότι ΚΑΤΙ ΠΑΕΙ ΛΑΘΟΣ.
Η απουσία πένθους, η απάθεια και η ψυχρότητα μίας μάνας
που μέσα σε διάστημα δυόμισι ετών έχασε και τα τρία παιδιά της,
είναι στοιχεία που ηχούν εκκωφαντικό συναγερμό στη σκέψη μας
και -συνυπολογιζόμενα με το γεγονός ότι οι δύο «χαροκαμένοι» γονείς
έβρισκαν χρόνο για ταξιδάκια αναψυχής και για συναυλίες «Δίχως Αύριο»-
μάς προειδοποιούν για τη μακάβρια αλήθεια.
Εκεί δε, που -εν μέσω τής λύπης μας- η οργή μας φτάνει στο κατακόρυφο,
είναι όταν διαπιστώνουμε πως η Αποφράδα Πισπιρίγκου
δεν περιορίζεται στην προσπάθεια να κρύψει την ενοχή της
(όταν είσαι δράστης ενός εγκλήματος
είναι αναμενόμενο ότι θα επιχειρήσεις να υποδυθείς και να δηλώσεις «αθωότητα»),
αλλά συνάμα εμφανίζει και παντελή απουσία τύψεων.
Εχθές, λοιπόν, μετά από ημέρες επί ημερών βασανιστικής αναμονής,
είχε φτάσει το «πλήρωμα τού χρόνου» να συνέβαινε αυτό που όλοι προσδοκούσαμε,
είχε φτάσει η στιγμή που θα εσήμαινε την «Αρχή τού Τέλους»:
«Συνελήφθη η Ρούλα Πισπιρίγκου».
ΛΥΤΡΩΣΗ.
Η Λύτρωση ήταν ακαριαίως η αίσθηση που μάς κατέκλυσε.
Μία λύτρωση πικρή και στιγμιαία,
αλλά απολύτως απαραίτητη για να αντλήσουμε τη δύναμη να συνεχίσουμε
έως την τελική απόδοση τής αρμόζουσας δικαιοσύνης.
Δύο μήνες μέσα στη Φρίκη, μέσα στη Θλίψη, μέσα στην Οργή.
Πώς να αντέξεις;
Η σύλληψη τής αποφράδας Πισπιρίγκου μάς βοηθά να αντέξουμε
και συνεργεί στη δέουσα ψυχολογική ανασύνταξή μας,
διότι αυτή η άρρωστη υπόθεση έχει μακρύ δρόμο ακόμη…
…
ΛΥΤΡΩΣΗ.
Καμία αλαζονεία επιβεβαίωσης.
Η Δικαίωση τού Συλλογικού Ενστίκτου ήταν και είναι απλώς η ελάχιστη κατάθεσή μας
στη μνήμη τής μαρτυρικής Μαλένας, τής μαρτυρικής Ίριδας
και -ιδίως- τής μαρτυρικής Τζορτζίνας που υπέστη τα χείριστα βασανιστήρια
και τα πάνδεινα από το ποταπό ον που εν τέλει τής αφήρεσε (και) τη ζωή.
Ποτέ άλλοτε στα Χρονικά τής Ελληνικής Κοινωνίας,
μία απολύτως αναμενόμενη εξέλιξη δεν ήταν συνάμα και «βόμβα».
Εδώ όμως, ναι, εβιώσαμε αυτήν την αντιφατικότητα,
καθώς ήμασταν εξασθενημένοι, καταπτοημένοι, άδειοι από ενέργεια.
Η είδηση έσκασε σα βόμβα.
…
Η Λύτρωση εκδηλώθηκε με δάκρυα, με κλάμα.
Αυτό το πένθιμο «Επιτέλους» ήρθε να ρευστοποιήσει τα συναισθήματά μας,
ήρθε να μάς ενώσει και να παραγάγει Συναλληλία,
ήρθε να παραμερίσει τις όποιες διαφορές είχαμε στις προσεγγίσεις μας επί τού θέματος,
καθώς το «Κοινό Ζητούμενο» ήταν η Αλήθεια.
Επί δύο μήνες ενώναμε τον πόνο τής ψυχής μας
και τώρα πια είχε φτάσει η στιγμή που η Αλληλοπαρηγόρια έπιανε τόπο.
Όλοι συνεισφέραμε, όλοι καταθέσαμε συναίσθημα,
όλοι συμβάλαμε -κάθε άνθρωπος με τον τρόπο του και με τις δυνάμεις του-
ώστε να διαλευκανθεί αυτή η σοκαριστική υπόθεση.
Αναντάλλαχτη Ταπεινότητα.
Επιμύθιο:
Το 1979 ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος πρωταγωνιστεί στην ταινία «Ο Ασυμβίβαστος»,
όπου κατά τη διάρκεια τής πλοκής τής ταινίας
ερμηνεύει την αξεπέραστη ωδική κοινωνική ηθογραφία «Κάποτε θα ’ρθουν»
σε ποίηση τού Λευτέρη Παπαδόπουλου και μελοποίηση τού Μίκη Θεοδωράκη.
Εκεί, ο «Προφήτης τής Ελληνικής Ροκ»,
ο προώρως αποδημήσας σε ηλικία 42 ετών
αλλά πιστοποιημένος ως «αθάνατος» στο συναίσθημά μας,
άδει τούς στίχους που οφείλουμε να εφαρμόζουμε ως Κοινωνία,
ώστε η κάθε «Μαλένα», η κάθε «Ίριδα», η κάθε «Τζορτζίνα»,
να μην ταξιδεύουν -ακόμη πιο πρόωρα- για τον Άδη.
«Έχε τον νου σου στο παιδί.».
«Υπερασπίσου το Παιδί, γιατί αν γλυτώσει το Παιδί υπάρχει Ελπίδα.».
Η Πισπιρίγκου είναι αποφράς, διότι δολοφόνησε τρεις ελπίδες τής Ανθρωπότητας.
Τα χθεσινά δάκρυά μας, το χθεσινό κλάμα μας,
ήταν η συναισθηματική κατάθεσή μας στις τρεις δολοφονημένες ελπίδες μας
και η ανάληψη τής ασυμβίβαστης ιστορικής ευθύνης να τηρήσουμε την ιερή υπόσχεση «Ποτέ ξανά».
Τέλος πια στα Ευχολόγια· μάς καλεί η Ιερή Υπόσχεση.
Πάμε να κρατήσουμε τον λόγο μας…
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .