Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΣΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΑΚΙΑ

Στο προσωπικό μου αναμνησιολόγιο ξεχωρίζουν δύο πρόσωπα τις πρώτες 100 μέρες του 2022. Η Γεωργία και ο Άλκης. Δύο παιδιά που σταυρώθηκαν.

Και πάνω που έκανα ανάπαυλα από τις αρνητικές σκέψεις, το πολύ κόκκινο του Πάσχα μου θύμισε ότι για να υπάρξει πραγματική Ανάσταση πρέπει να σπάμε και αυγά, (και για να μην μας θεωρούν κότες ή αμνοερίφια προς σφαγή) θυμήθηκα επίσης πως δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Και επειδή για τα «μεγάλα» φροντίζουν οι «μεγάλοι», ας είναι καλά ο Μπάιντεν και ο Πούτιν, για τα «μικρά» η ΔΕΗ, υπάρχουν και τα άλλα που ξεχνιούνται…

Στις γιορτές είθισται να κάνουμε δύο ειδών αποδράσεις: μία κυριολεκτική από το «Κλεινόν Άστυ», και μια μεταφορική, από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Πόσο μάλλον που την τελευταία 2ετία μας έπεσαν στο κεφάλι και τα προβλήματα ολάκερης της ανθρωπότητας. Από την Πανδημία και την Ουκρανία, ως την ακρίβεια και την διάσπαρτη βία (ίσως στην «ακρίβεια» θα έπρεπε να καταργηθεί το «ε» και η ανορθογραφία να προσέθετε στην ακριβολογία της λέξης).

Δεν θέλω να ακουστώ δύσθυμος «άγιες μέρες». Αλλά, αφού άναψα λαμπάδα, ήπια (με μέτρο) κόκκινο κρασί, τσούγκρισα πολλά και κόκκινα αυγά, ευχήθηκα Καλή Ανάσταση (και έκλεισα και πονηρά το μάτι για το διπλό νόημα της φράσης), εξακολουθούσε να υπάρχει κενό μέσα μου και τότε άρχισαν οι συνειρμοί…

Δεν υπάρχει πιο ευχάριστη συντροφιά από μια καλή αντροπαρέα βράδυ Champions League και δεν υπάρχει χειρότερο συναπάντημα από μια «φτιαγμένη» ομάδα αντρών που έχει βγει για «κυνήγι».

Τα έχω ζήσει και τα δύο. Το πρώτο το χαίρομαι ακόμη και σήμερα όταν μαζευόμαστε με τα φιλαράκια μου να δούμε μπάλα. Το δεύτερο το κάναμε έφηβοι -μαγκάκια- στα πέριξ της Φωκίωνος Νέγρη και της Πλατείας Κυψέλης μετά από αγώνες του Πανελληνίου, όταν ψευτο-πλακωνόμαστε με αντιπάλους από τους «μεγάλους» της Αθήνας (ΠΑΟ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό). Βρισκόμαστε στα mid-‘80ς και ακόμη η βία στα γήπεδα του ποδοσφαίρου δεν είχε γίνει παράδοση. Συνήθως «τις τρώγαμε» γιατί «οι μεγάλοι» ήταν περισσότεροι, και φυσικά μεγαλύτεροι, ενώ όταν παίζαμε με τους «μικρούς» από άλλες γειτονιές (Παπάγου, Πανιώνιο, Περιστέρι) -με εξαίρεση τους Δαφνιώτες- είχαμε το πάνω χέρι,  μεταφορικά και κυριολεκτικά… Αλλά ακόμη και αυτή η ημιχουλιγκανική επίδειξη ανωριμότητας, είχε ένα είδος «κανόνων του δρόμου» και «ορίων επιβίωσης». 

Όταν τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 και αντί για χαρτάκια Χρυσού Οδηγού ή των βιβλίων των Μαθηματικών άρχισε να «βρέχει» νεράντζια με ξυραφάκια, οι ψευτομαγκιές κόπηκαν και οι έως τότε αναδυόμενες «Συμμορίες της Κυψέλης» προτίμησαν να απολαμβάνουν το καφεδάκι τους στο Select, την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Carbonara τους στον Paesano και το σινεμαδάκι τους στο ΑΕΛΛΩ, το ΤΡΙΑΝΟΝ και το ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ. Όσο για κακουργήματα,  όπως αυτό με το νεαρό φίλαθλο του Άρη, τον αδικοχαμένο Άλκη, ήταν παντελώς αδιανόητα. 

Αυτά που σας περιέγραψα αποτελούν μάλλον άτεχνες αντιγραφές των Ατίθασων του Κόπολλα, (η cult ταινία του 1983 είχε διαμορφώσει τους αντισυστημικούς James Dean  της εποχής), παρά τις αιματηρές «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» (Gangs of New York) του Σκορσέζε, που ήταν προϊόν των μεταλλαγμένων 2005. Στα ελληνικά Πανεπιστήμια που φοίτησα αρχικά εγώ, όπως η Νομική των late ‘80ς ακόμη πλακωνόντουσαν η Πανσπουδαστική με τα ΑΕΑΑΚ και τους Ρέιντζερς της ΟΝΝΕΔ, μέχρι που εμφανίστηκε ο Μεϊμαράκης και -τουλάχιστον τα ακραία δεξιά στοιχεία της Δεξιάς- περιόρισαν τις ομαδικές εξόδους τους σε πάρτι της ΔΑΠ και εκδρομές στα νησιά του Αργοσαρωνικού και των Κυκλάδων.

Οι αντρικές παρέες διαγωνιζόντουσαν και ενίοτε διαγκωνιζόντουσαν με άλλες αντρικές παρέες. Είχαν όμως «όρια», που είναι πιο δύσκολα να τηρηθούν από τους κανόνες. Και όμως τηρούνταν…

Εμείς μεγαλώσαμε με role models ροδίτικα καμάκια και το εξίσου cult «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα», (1982). Εγώ λόγω φράντζας έφερνα περισσότερο στον Σταμάτη Σγαρδέλη και λιγότερο στον Steve Ντούζο, του οποίου look a like  θα ήμουν σήμερα… Τα «πεσίματα» γίνονταν με κεράσματα στο «ξανθό γένος» σφηνάκια Β-52 ή τεκίλα στους πάγκους των μπαρ. Τότε εθνικό φετίχ ήταν οι Σκανδιναβές, -Σουηδέζες δεν τις πολυξεχωρίζαμε- αρκεί να είχαν ξανθά κοτσιδάκια. Ενώ ως απόλυτο πόθο και αφίσα στο δωμάτιο είχαμε την All Time Classic μελαχρινή, τη Νένα Χρονοπούλου (Respect Τάσαρε!). Όταν τελειώσαμε το σχολείο και άρχισαν τα μπουζούκια, μας έμαθε άλλα κόλπα ο Βαγγέλης στο Romeo. Στέλναμε το τηλέφωνό μας μαζί με 5 δίσκους λουλούδια «στο πουλέν». Μέχρι εκεί όμως. Όλα αυτά σήμερα ίσα που σε τύλιγαν σε μια σελίδα κατηγορητηρίου για “metoo”. Χωρίς παραπάνω πίεση.  Όπως ήταν αναμενόμενο, οι «χυλόπιτες» ήταν υπερπολλαπλάσιες από τις επιτυχίες, και η καζούρα από τους κολλητούς ασταμάτητη σε όποιον τολμούσε να κομπάσει σαν ψευτοκυνηγός για «κρεβάτια που έσπαγαν», ως ιδρωμένα γήπεδα, όπου στέφθηκαν μόνο κατά φαντασία εραστές.

Ντισκόβιοι και ροκάδες διέφεραν στο ντύσιμο και τις μουσικές επιλογές, αλλά υπήρχε κοινός νους. Δεν πήγαινε ένας «φλώρος» με φράντζα, γαλάζιο FRED PERRY, άσπρη κάλτσα και SEBAGO να μπει Σαββατόβραδο στην OBRE, στο άντρο των χεβιμεταλάδων. Ήξερε μέχρι που τον έπαιρνε και κάθε «φυλή» είχε τα στέκια της. Όμως όχι τόσο  γιατί  κινδύνευε να τις φάει από «τους άλλους», αλλά από το να τον χαστουκίσει ο πατέρας του, αν γύριζε αργά σπίτι και μύριζε ουίσκι. Εγώ είχα την τύχη/ατυχία να με μεγαλώσει η μάνα μου μόνη της, οπότε απλά ξενυχτούσε η δύσμοιρη μέχρι να γυρίσει ο κανακάρης της τα ξημερώματα και ας έφευγε για δουλειά άυπνη με το πρωινό λεωφορείο.

Αυτοί ήταν οι γονείς μας, που σίγουρα ήταν ακόμη ρομαντικοί, με επιρροές από τα ‘60ς με «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι είχανε γίνει ροζ», και λίγο από ‘50ς με καντάδες με λατέρνες των παππούδων, εικόνες που τις βλέπουμε ακόμη μόνο σε ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες.

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Οι εποχές άλλαξαν και το GREEK MACHISMO σταμάτησε να αντιπροσωπεύεται από τα καμάκια της Ρόδου, της Κω και της Κρήτης. Η έλευση του AIDS τρόμαξε τις ξανθές Σκανδιναβές καλλονές που ξεπαρθένεψαν χιλιάδες κάγκουρες σε παραλίες του Αιγαίου, όταν τελείωνε το πρόγραμμα των κάθε λογής Highway, Sunset και Remezzo Yacht Club των νησιών μας.

Και εδώ κάπου τελειώνει η λίγο μελό, νοσταλγική εικόνα. Και μαζί τελειώνουν και οι ψευδαισθήσεις μιας υγιούς κοινωνίας μιας νεολαίας «υπό διαμόρφωση». Γίναμε γονείς και οι σημερινοί 50άρηδες βλέπουν να κυκλοφορούν έξω τα παιδιά τους χωρίς να μπορούν να παρακολουθήσουν τους πρωτοφανείς ρυθμούς της αλλαγής. Χωρίς καμία πρόθεση γενικεύοντας να αδικήσω μια ολόκληρη -υπό διαμόρφωση γενιά- δεν θα διαφωνούσε κανένας αν ισχυριζόμουν πως τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο «καλοαναθρεμμένα» από εμάς. Τουλάχιστον από πλευράς «γονικών παροχών» και «οικογενειακών ελευθεριών». Αυτή η εποχή της (μέχρι πρότινος) αφθονίας και της πανεύκολης (μέσω των social media) επικοινωνίας, οδήγησε πολλά από τα «αγγελούδια» μας σε κακομαθημένες παρέες και πραγματικά επικίνδυνους δρόμους, «ατραπούς» θα έλεγαν οι παλιότεροι. Τα «όρια» και οι «κανόνες» που λέγαμε όχι απλώς καταργήθηκαν, ανατράπηκαν. Ο ΥΠΕΡδικαιωματισμός αντικατέστησε τους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς. Και αυτή η απότομη κίνηση του εκκρεμούς από την ευπρέπεια και την «πλακίτσα», στο ηθικό ξεχαρβάλωμα και στην ασυδοσία προκαλεί καθημερινά -χωρίς υπερβολή-  πρωτοσέλιδα δράματα…

Πώς φθάσαμε εκεί;

Με επίπλαστες επαφές πολυπαραγοντικές, καθόλα παραπλανητικές 

Από τα ρομαντικοποιημένα, αλλά σίγουρα πιο αληθινά ‘60ς – ‘70ς και ΄80ς παραμείναμε «ανοιχτοί», «υπερκοινωνικοί» και «εύκολοι» αλλά σε ρηχές γνωριμίες που μπερδεύουμε με τις αληθινές φιλίες. Έτσι παιδιά χωρίς έρμα, δημιουργούν σχέσεις επιφανειακές χωρίς βάθος, από όπου λείπει η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Οι περισσότεροι έγιναν πιο εγωιστές, πιο «παρταόλες», λιγότερο συναισθηματικοί και πολύ περισσότερο κυνικοί ως προς αυτό που εμείς ονομάζαμε «σχέσεις». 

Η ταχύτητα της εναλλαγής, η ευκολία της επαφής και η φιλοσοφία της αρπαχτής, ήταν το τρίδυμο που έκανε τα one night stands πλειοψηφία και τα THREESOME καθημερινότητα . Οι «πειραματισμοί» ξεπέρασαν ακόμη και αυτά που εμείς βλέπαμε μόνο σε κρυφά δανεισμένα sex tapes από τα video club της γειτονιάς. Η «κανονική σχέση» ή «σεξουαλική επαφή μετά έρωτος συνοδευόμενη», έγινε ντεμοντέ. Κάτι σαν παγωτό Σικάγο στη Χαρά των Άνω Πατησίων. 

Το μόνο που μοιάζει η πόλη μας σήμερα τη νύχτα, αφού αρχίσαμε να θυμίζουμε το Σικάγο της ποτοαπαγόρευσης, με νταήδες φορτωμένους τόνους ψευτομαγκιάς, καρικατούρες των σκληρών του σινεμά, με μόνο κοινό τα πούρα που μασάνε επιτηδευμένα σε βαθμό αυτογελοιοποίησης, για να δείξουν ότι δεν μασάνε… πολλοί επίδοξοι  Al Capone της συμφοράς που καταλήγουν όπως ο Σκαφτούρος. 

Εκτός όμως από τα «αντράκια», έχασαν το μέτρο και τον προσανατολισμό τους και τα «κοριτσάκια». 

Τα εντυπωσιακά οπίσθια και το σιλικονάτο μπούστο της Kim Kardashian  της απέφεραν εκατομμύρια followers και την έκαναν τη  #1 INFLUENCER του Πλανήτη. Ως role-model πλέον με τη σειρά της στηνόταν εύκολα η μικρή από το Παγκράτι πιθηκίζοντας στο μπαλκόνι της ημίγυμνη με Brazilian στο φακό του i-phone, για να γίνει και αυτή «in» και να πολλαπλασιάσει  τα likes της...

Και μ’ αυτά και αυτά, το κυνήγι της διασημότητας θεοποιήθηκε μέσα από  τα δεκάδες τηλεπαιχνίδια της TV. Κάθε νεαρή μπορεί να ελπίζει πως θα γίνει τραγουδίστρια των GRAMMYS μέσα από το “The Voice”, εξώφυλλο της VOGUE μέσα από το “Next Top Model”, celebrity chef μαγειρεύοντας στο “Master Chef”, ή σχεδιάστρια της GUCCI μέσα από το “MY STYLE ROCKS”. Όσες και όσοι δεν «επιβιώσουν» από το “SURVIVOR”, φέρονται να έχουν θέση από τη Βουλή, ως το κάθισμα του/της συνοδηγού της PORSCHE, ενός υιού εφοπλιστή ή έστω ξεπεσμένου βιομηχάνου.

Γι’ αυτό τα μισά κοριτσάκια του Λυκείου θυμίζουν σήμερα μοντέλα της Copacabana  του χθες. Δυστυχώς όχι όταν ντύνονται, αλλά όταν γδύνονται…

Αυτή η «instagramική ελευθεριότητα» με τη σειρά παρερμηνεύεται από τα αχόρταγα «αγοράκια» κατά το δοκούν. Θολώνει τα «μηνύματα» και πολλοί «αχαλίνωτοι» νεαροί μπλέκουν το YouTube με το Porn-hub. Αδυνατούν να διαχωρίσουν ποια κορίτσια το κάνουν από μόδα και ποια αυτοπροβάλλονται ως υποψήφιες Escorts. Ποιες πάνε για  τα likes και τα accept, χωρίς να καταλαβαίνουν πως δεν αποτελούν ενδείξεις πραγματικής φιλίας -πόσο μάλλον σχέσης. Γι’ αυτό εύκολα παρεξηγούνται ως αμφίσημα μηνύματα και δίνουν ψεύτικα άλλοθι προσέγγισης στους επίδοξους «σουϊτάκηδες»…

Είναι δυνατόν να είναι αυτό το συλλογικό όραμα μιας γενιάς; Τα νούμερα των διαφόρων shows της TV πάντως αυτό δείχνουν. Το 1.000.000 + followers και το path to success της κυρίας Τούνη το ίδιο! 

Οι 1,2 εκ. ακόλουθοι ρεκόρ ενός ανόητου χαζοχιουμορίστα ονόματι «Καψιάλης», το ίδιο!

Μέσα στην επιφανειακότητα, τη ρηχή αντίληψη για τη ζωή, τον άκρατο υλισμό, το κυνήγι της πρόσκαιρης δημοσιότητας, φύτρωσε και μια «παρέα με λύκους» που τους είδαμε να φιγουράρουν ως βίαιοι party animals στη Θεσσαλονίκη την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Less than Zero. Γράφεται πως αποφάσισαν, σχεδίασαν και εκτέλεσαν ένα «πλάνο κυριαρχίας» δύο πόλεων και ενός νησιού. Ένα τρίγωνο αμαρτίας, διαφθοράς και καραμπινάτης παραβατικότητας, με σκηνικό σουίτες από 5άστερα ξενοδοχεία, ή πισινάτες βίλες –που εκμεταλλεύονταν ως αξεσουάρ βιτρίνας πολυτελή supercars και ταχύπλοα σκάφη.

Άρχισαν τα prive parties με αφορμή τα μέτρα του κορωνοϊού, που έκλεισαν τα clubs και τα bars. Άρχισαν να «χρησιμοποιούν» τα φιλόδοξα «φτωχαδάκια», που έκαναν PR στα glamourάτα cafe της λεωφόρου Ποσειδώνος στο Νότο και της Λεωφόρου Νίκης στο Βορρά ως κράχτες. Εκεί έπεσε βορρά των «λύκων» και η πονεμένη -αλλά θαρραλέα- Γεωργία και το απόστημα της ελληνικής version της «Συμμορίας με τις Porche»και τα χάπια. 

Ισχύουν τα παραπάνω; Σε ποιο βαθμό; Πού βρίσκεται η αλήθεια και ποιος λέει ψέματα; Το σίγουρο είναι πως η ιστορία αυτή δεν θα γινόταν γνωστή χωρίς τα social media. Οι ελληνικές διοικητικές αρχές πιάστηκαν κοιμώμενες! (έχουσες ως δικαιολογία ότι ήταν Παραμονή Πρωτοχρονιάς). Λες και το κράτος σταματά να λειτουργεί εορτές και αργίες. Ντροπή στην Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης. Ταυτόχρονα, αποδείχθηκε σκανδαλιστικά βραδυκίνητη και η ελληνική δικαιοσύνη… Σύμπτωση; Ντροπή και στους ανακριτές και τους εισαγγελείς της πόλης.

Η συνέχεια επί της υποθέσεως ελπίζουμε να δοθεί στο Κακουργιοδικείο και όχι στο instagram…

Νίκος Καραχάλιος

ΥΓ. 1. Το κείμενο αυτό όταν πρωτογράφτηκε μπήκε στο συρτάρι. Το έψαξα οργισμένος όταν είδα μια σημαντικότατη μερίδα των ψευτοδημοσιογράφων όλως τυχαίως με τα copy paste made in Maximou κείμενά τους που εκπροσωπούν και το «σύστημα», είτε να αποσιωπούν είτε να επιχειρούν να θάψουν τεχνηέντως την καταγγέλλουσα. Στήθηκε μια λεπτοδουλεμένη επιχείρηση crisis management για την συγκάλυψη των γόνων. Ψάχνω να βρω -και θα βρω- πιο γραφείο PR έχει αναλάβει τα «περάσματα» της διόρθωσης της εικόνας της συμμορίας. Δεν είμαι δικαστής. Ούτε ο JUGGLE DREAM. Είμαι όμως ενεργός πολίτης. Έχω ανιψιές, φίλες και συνεργάτιδες. Με εξοργίζει επί της αρχής το πόσο ανυπεράσπιστο μπορεί να βρεθεί ένα κορίτσι σε μια δήθεν σύγχρονη αστική δημοκρατία. Στις 9 Μαρτίου «ολοκληρώθηκαν οι ανακρίσεις για την υπόθεση ομαδικού βιασμού». Δεν προκύπτει» λέει η ανακρίτρια. «Η υπόθεση πάει στον Εισαγγελέα προκειμένου να αποφασιστεί η ποινή που θα επιβληθεί». Δηλαδή; Τι προκύπτει κυρία 5η τακτική ανακρίτρια; Για εμάς τους κοινούς θνητούς τι σημαίνει «δεν στοιχειοθετείται;» Μήπως ότι συνετελέσθη κάποιο σοβαρότατο κακούργημα, αλλά επειδή (τυχαία;) «άργησαν» οι επιβαλλόμενες τοξικολογικές και άλλες εξετάσεις. Κάποιοι κοιμούνται σπίτι τους. Τί σημαίνουν για όλους εμάς τα «ψιλά γράμματα» της «άσκησης ποινικής δίωξης για γενετήσιες πράξεις, χωρίς τη συναίνεση της 24χρονης παθούσας»; Πόσο βαρύνουν στην κοινή γνώμη οι σχεδόν αθωωτικοί μεγάτιτλοι και πόσο φως ρίχνουν τα ευρήματα πάνω στο σώμα της; Πόσο βαρύνουν όλα τα παραπάνω στους δικαστές του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης; 

Απλά ρωτάω…

Απλά γράφω.

Αλλά δεν ξεχνάω…

Θα συνεχίσω να ρωτάω και μετά τη δίκη.

ΥΓ.2. Το κείμενο αυτό όταν πρωτογράφτηκε είχε τίτλο «Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΣΕ”. Όταν ξαναβγήκε από το συρτάρι, η αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη είχε γίνει σκηνικό επίθεσης και μιας δεύτερης συμμορίας. Αυτή τη φορά ήταν μια «ΣΥΜΜΟΡΙΑ με ΠΑΠΑΚΙΑ» και 3 ακόμη «λαϊκά αυτοκίνητα», ένα Citroen C3, ένα Renault Clio και το τρίτο «μυστηριώδες» μάρκας Polo Volkswagen», από το ακόμη πιο luben Ωραιόκαστρο. Από τη σουίτα του  “The Met” είναι μόλις 8,5 χλμ. ή 20’ δρόμος στη Θεοδώρου Γαζή 18, στο Χαριλάου. Η έκθεση που απέστελλε το Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας ως το Δικαστικό Μέγαρο και το γραφείο της Ανακρίτριας 7,7 χλμ. Ενώ από το Met τα Δικαστήρια είναι μόλις 10 λεπτά με τα πόδια. Τόσο μικρή απόσταση για τόσο μεγάλη αδράνεια…

Η ανακρίτρια αυτή ήταν πιο αυστηρή από τη συνάδελφο της υπόθεσης βιασμού.

Στη «Συμμορία με τις Porche» εμπλέκονται από 3 έως 5 άτομα. Στη «Συμμορία με τα παπάκια» οι εμπλεκόμενοι ανέρχονται στο γρουσούζικο 13. Για άνθρωπο δεν εύχεται κανείς κακό. Αλλά για «φερόμενους δολοφόνους» και τους «φερόμενους συνεργούς» τους τα όρια της πολιτικής ορθότητας, ορθά δοκιμάζονται…

ΥΓ. 3. ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

1. Η Θεσσαλονίκη της «διασκέδασης» πόσο απέχει από τη Θεσσαλονίκη των «σπορ»;
2. Τα μεταχειρισμένα λάστιχα μιας Porsche ίσως κοστίζουν παραπάνω από τρία μεταχειρισμένα 1.000αράκια.
3. Στη σουίτα του The Met, σίγουρα πια το αίμα ξεβάφει πιο γρήγορα από τις πλάκες ενός πεζοδρόμιου της πόλης.
4. 4 κακομαθημένα υπερπλουσιόπαιδα τι μοχλούς κινούν σε σχέση με 13 χούλιγκαν υπερκάγκουρες;
5. Η 5η από την 7η Τακτική Ανακρίτρια σε τι διαφέρουν;
6. Ένας «φερόμενος» ομαδικός βιασμός από μια «φερόμενη» ομαδική δολοφονία έχουν ποινική διαφορά. Ηθικά;

ΥΓ. 4. Ελάτε στη θέση των γονιών των θυμάτων. Αν ήταν παιδί σας ο Άλκης ή η Γεωργία τί θα λέγατε; Πώς θα αντιδρούσατε; Εμένα πάντως και μόνο η σκέψη με τρελαίνει….

https://www.zougla.gr/apopseis/article/i-simoria-me-tis-porse-ke-ta-papakia