Ήρθες κι απόψε για να μου θυμήσεις τα λόγια εκείνα που είχες γράψει για μένα...Κάθε φορά που ακούω τους ήχους εκείνου του τραγουδιού, που τραγουδούσες με την κιθάρα σου, αγγίζω εσένα ...εσένα που δεν είσαι εδώ, αλλά που ποτέ δεν έφυγες... άφησες τον ίσκιο σου στη ψυχή μου...
Στις αγρύπνιες μου τις νύχτες κεντώ το όνομά σου, με στίχους αέρινους, και ρίγη συνταράσσουν κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Σ' αγγίζω με τη σκέψη μου και σαν από κάποιο υπερκόσμιο φως να φωτίζει το δρόμο της νοσταλγίας...απ' τα χρόνια εκείνα για να διαβώ και πάλι στις στοιχειωμένες γειτονιές των χαμένων ονείρων μας, σε κείνες τις ώρες που πάγωσαν και να περπατήσω στις σβησμένες απ' το χρόνο περασιές μας. Στο μυαλό μου όλα μπερδεμένα, κι εσύ πάλι απών, όπου και να κοιτάξω όλα έχουν το χρώμα της σιωπής, και την μυρωδιά των ήχων της φωνής σου..
Όλα είναι άγνωστα, και όλα είναι ξένα...που σέρνονται σε μια άβατη ομίχλη απουσίας. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός....πως πέρασαν τα χρόνια, ντύθηκε η σιωπή με εκείνο το μουντό γκρίζο χρώμα της μοναξιάς, του βιαστικού αποχωρισμού, της αιώνιας σιωπής σου ..
Πόσα ηλιοβασιλέματα είδαμε μαζί κάνοντας τόσα όνειρα....τώρα κάθε ηλιοβασίλεμα χάνομαι στα μαβιά μονοπάτια του δειλινού...ανιχνεύοντας την ανάσα σου που κάποτε ζέσταινε τη ψυχή μου...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .