Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ: «ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ»

Πως πληρώθηκε από τους Έλληνες ή μάλλον από τους κηφήνες της εξουσίας;
Ας πάμε να μάθουμε ιστορία.

Αφού ο Νικηταράς έχει φυλακιστεί ενάμιση χρόνο με τον φόβο ότι επειδή ανήκε στο ρωσσόφιλο κόμμα θα .. αρπάξει την κουτάλα, αποφυλακίζεται πετσί και κόκαλο, όντας παρήλικος πια και σχεδόν τυφλός. Απερίγραπτη φτώχεια του και η εξαθλίωση του.
Δεν έχει που να σταθεί και τι να φάει. Τριγυρνάει στα δρομάκια του Πειραιά και ζητιανεύει.
Παλιοί συναγωνιστές του μεσολαβούν στην κυβέρνηση μπας και του προσφέρει κάτι στα γεράματά

του.
“Γενναιόδωρος” ο υπουργός των Στρατιωτικών εισακούει το αίτημα και του χορηγεί άδεια επαιτείας (ζητιανιάς).
Ορίζει λοιπόν μια ορισμένη μέρα κάθε βδομάδα -και μόνο μια- στον ήρωα επαίτη, μια θέση ζητιανιάς δηλαδή, κάθε Παρασκευή στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά.
Έτσι κάθε Παρασκευή κατηφορίζει κούτσα κούτσα ο ευεργετηθείς από το σπίτι του στην Καστέλλα να ζητιανέψει ολημερίς έξω απ’ τον ναό.
Ο ανήκουστος έσχατος τρόπος βιοπορισμού του προκαλεί σούσουρο ανά την επικράτεια. Ακόλουθος πρεσβείας Μεγάλης Δύναμης, άλλοτε συμπολεμιστής του, κατεβαίνει από την Αθήνα στο πόστο του, να τον δει ιδίοις όμμασι για να το πιστέψει.
Αντιλαμβάνεται τον επισκέπτη από τη φωνή ο μισοτυφλος ήρωας ζητιάνος και μαζεύει παρευθύς τ’ απλωμένο χέρι του.
–«Πώς είστε, στρατηγέ μου;» τον ρωτά ο ξένος.
–«Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα», αποκρίνεται υπερήφανα όσο και σκωπτικά. –«Εδώ, στα σκαλιά της εκκλησίας;».
–«Θέλω να ξέρω πώς τη βγάζει ο λαός, μιας κι εγώ εισπράττω γερή σύνταξη από το κράτος και περνάω καλά».
Λέγεται ότι φεύγοντας ο συνομιλητής του άφησε να του πέσει πουγκί με χρυσά νομίσματα, επισπεύδοντας το βήμα και κωφεύοντας στις επικλήσεις να γυρίσει να το πάρει.
Πέθανε πάμφτωχος, τυφλός και λησμονημένος.
Ερωτηθείς για το γεγονός, πως δεν πήρε ποτέ λάφυρα από τις μάχες, ο Νικηταράς απάντησε:
«Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω καπετάνιος. Μα δε θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!».