Δεν είναι περίεργο που αυτές οι δύο λέξεις – Δόξα και Μοναξιά - έχουν μέσα τους ένα ξ; Η ζωή και οι δρόμοι της, μπορεί να σε οδηγήσουν στον «παράδεισο» ή στην «κόλαση». Οι καλλιτέχνες, άτομα συναισθηματικά, ευάλωτα και ανασφαλή πολλές φορές στην δύση της καριέρας τους παθαίνουν μια μανία αυτοκαταστροφής.
Δεν είναι περίεργο που αυτές οι δύο λέξεις – Δόξα και Μοναξιά – έχουν μέσα τους ένα ξ; Η ζωή και οι δρόμοι της, μπορεί να σε οδηγήσουν στον «παράδεισο» ή στην «κόλαση». Οι καλλιτέχνες, άτομα συναισθηματικά ευάλωτα και ανασφαλή, πολλές φορές στην δύση της καριέρας τους παθαίνουν μια μανία αυτοκαταστροφής…
Τον γνώρισα τον Γιώργο Μαρίνο καλά, όταν ανέλαβα να του κάνω γραφείου τύπου στον δίσκο και στην παράσταση «Μόνον άντρες». Ήταν ένα concept του Σταμάτη Κραουνάκη κι εγώ φρόντισα για τις φωτογραφίες, το εξώφυλλο του δίσκου, τις αφίσες και την δημοσιότητα.
Η ιδέα μου για το εξώφυλλο του δίσκου, ήταν ο Γιώργος φωτογραφισμένος με σμόκιν, την στιγμή που με ένα ύφος ανάμεσα στον θυμό και την απελπισία, βγάζει τον παπιγιόν του. Την φωτογράφηση την κάναμε στον Ντίνο Διαμαντόπουλο και βγήκε τόσο ωραία που τελικά την κάναμε και αφίσα για τις χειμερινές εμφανίσεις του στην Μέδουσα. Κάποια εφημερίδα ενθουσιασμένη έγραψε πως η αφίσα του Μαρίνου είναι τόσο ωραία αισθητικά, που είναι σαν να γέμισε η Αθήνα με σελίδες από την Vogue. Είχαμε ενθουσιαστεί και ο Γιώργος κι΄εγώ! Ήταν η εποχή που ήμουν συνέχεια στο σπίτι του στον Νέο Βουτζά ή στο καμαρίνι του. Κάναμε πολύ παρέα.
Ο αγαπημένος μου φίλος και στενός συνεργάτης από εκείνη την εποχή, κορυφαίος γραφίστας – Θάνος Σπυρόπουλος (είχε φτιάξει δεκάδες εξώφυλλα δίσκων και αφίσες) και μου έστειλε την αφίσα που δεν είχα στο αρχείο μου….. Την δημοσιεύω και τον ευχαριστώ πολύ.
Αλλά και οι υπόλοιπες φωτογραφίες ήταν ένα θαύμα. Είχα βάλει πολύ δυνατά μουσική, έβαλα στο φουλ και τους ανεμιστήρες και του φώναζα τι ακριβώς ήθελα να κάνει. Κάποια στιγμή ξέχασε και ο ίδιος τον φωτογράφο, τα φώτα, την κάμερα και το πλατό και το αποτέλεσμα ήταν συναρπαστικό…
Ο Γιώργος Μαρίνος γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1939 στο Βοτανικό, στην Αθήνα. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν μόλις ενός έτους και μεγάλωσε με τη μητέρα του Βασιλική. Ο πατέρας του Αλέξανδρος έλειπε από την παιδική του ηλικία, καθώς ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο. Τον είδε για πρώτη φορά όταν ήταν 12 χρόνων. Οι γονείς του ήθελαν να γίνει πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας όπως ήταν ο πατέρας του, άλλωστε είχε κλίση στα μαθηματικά. Εκείνος όμως, ανήλικος ακόμη, έδωσε κρυφά εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου- όπου και τον πήραν ως εξαιρετικό ταλέντο. Το 1962, δευτεροετής στο Εθνικό, έπαιξε στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, μαζί με το Δημήτρη Χορν, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Μάρω Κοντού και άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες. Ερμήνευσε το τραγούδι «Κάθε Κήπος» και η φωνή του γοήτευσε το κοινό.
Αυτό ήταν. Αντί να κάτσει να περιμένει ρόλους, άρχισε να τραγουδάει. Αν στην μνήμη των Αθηναίων είχε καταγραφεί σαν ο ηθοποιός/τραγουδιστής που είχε πει το τραγούδι «Κάθε Κήπος», αυτό έπρεπε να κάνει. Άρχισε να τραγουδάει σε μικρές μπουάτ και να αποκτά το κοινό του. Ήταν πανέμορφος, είχε υπέροχη «ζεστή» φωνή, ήταν έξυπνος και γρήγορα βρέθηκε να κάνει ένα νέο είδος διασκέδασης. Συνδυάζοντας την υποκριτική και το τραγούδι, παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα προγράμματα που αποτελούνταν από πρόζα, σάτιρα, χορό και τραγούδι. Ουρές σχηματίζονταν κάθε βράδυ στην Πλάκα, και ύστερα στη «Μέδουσα», όπου εμφανιζόταν για σχεδόν 20 χρόνια. (1973- 1992). Εκεί συνεργάστηκε με τον συνθέτη και ενορχηστρωτή Νίκο Δανίκα επί σειρά ετών, ενώ στίχους του είχαν γράψει από τον Παύλο Μάτεση και τον Γιάννη Ξανθούλη, μέχρι την Λίνα Νικολακοπούλου, τον Σταμάτη Κραουνάκη, την Νινή Ζαχά κ.α.
Πριν μερικά χρόνια με την Κατιάνα Μπαλανίκα – σπάνια φίλη, πιστή και κολλητή.
Ο Γιώργος Μαρίνος ήταν ο πρώτος «σόουμαν» της Ελλάδας, ο άνθρωπος που χωρίς να μεταμφιεστεί ΠΟΤΕ, απλά με τα σκετς, τις καυστικές ατάκες και τις μιμήσεις, προκαλούσε γέλιο και σατίριζε τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας. Στην προσωπική του ζωή όμως τα είχε κάνει κάπως θάλασσα- να μου επιτραπεί η έκφραση. Χρόνια ολόκληρα επειδή είχε πρόβλημα με τον ύπνο του, έπαιρνε χάπια υπνωτικά τα ξημερώματα και σηκωνόταν πια απόγευμα. Η χρόνια αυτή χρήση, του κατέστρεψε την μνήμη – που δεν μπορούσε πια να μάθει εύκολα κείμενα για την πίστα ή το θέατρο. Παράλληλα απομονώθηκε στο τεράστιο σπίτι του στον Νέο Βουτζά, έδωσε όλη του την αγάπη στα αδέσποτα σκυλιά που μάζευε (κάποια στιγμή είχε 24 σκυλιά), και όσοι θέλαμε να τον δούμε πηγαίναμε εκεί… με αποτέλεσμα να διανυκτερεύουμε κιόλας.
Πριν πάθει μια μικρή περιπέτεια με την υγεία του, έκανε πολύ παρέα με τον Σταμάτη Φασουλή και την Κατιάνα Μπαλανίκα – η οποία είναι καλή και πιστή του φίλη απο πολύ παλιά. Αλλά μετά το σοκ που υπέστη από τη ληστεία που έγινε σπίτι του, αποφάσισε να το πουλήσει και να μείνει στο κέντρο. Συγχρόνως σταμάτησε να γράφει και την αυτοβιογραφία του, που με τόσο ενθουσιασμό είχε ξεκινήσει πριν από λίγο καιρό… Έκτοτε τον χάσαμε. Δεν θέλει επαφή με κανέναν. Από δική του επιλογή.
Τα τελευταία χρόνια συνέχισε να αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα υγείας, ενώ για ένα διάστημα φιλοξενήθηκε στο «Σπίτι του Ηθοποιού» που έχει δημιουργήσει η Άννα Φόνσου. Έφυγε κι’ από εκεί και ακούστηκαν πολλά. Έκτοτε δεν θέλει να βλέπει πια κανέναν… απο επιλογή του.
Τα τελευταία χρόνια ό,τι γράφουν για τον Γιώργο Μαρίνο έχει μια σκανδαλοθηρική διάθεση και έχει να κάνει με το τι κάνει σήμερα. Επειδή τα χρόνια τρέχουν γρήγορα, έχουν περάσει 15 χρόνια από τις τελευταίες του εμφανίσεις στη σκηνή.
Αυτές τις μέρες συμπλήρωσε τα 84 του χρόνια. Αυτό το καλοκαίρι συμπληρώνονται 60 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη του παρουσία σε σκηνή θεάτρου αλλά με ρόλο τραγουδιστή. Και ποιος θυμάται ότι τα πρώτα τραγούδια που είπε σε θεατρική σκηνή ήταν δυό τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που μετά ηχογράφησαν για την δισκογραφία ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Μαίρη Λίντα. Μετά ήρθε η «Οδός ονείρων» του Χατζιδάκι: «Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους, κι είν’ όλα γύρω γκρεμισμένα / μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους, έλα σε μένα». Το ‘γραψαν γι’ αυτόν ο Χατζιδάκις και ο Γκάτσος, δεν το τραγούδησε ποτέ στην δισκογραφία το έλεγε όμως σε κάθε live του.
Κάποιο καλοκαίρι, στην δεκαετία του ΄80, η Χρύσα Κοροπούλη- Φιλιππή (πίσω), η Ζωή Λάσκαρη, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Γιώργος κι εγώ. Κάτι έχει πει ο Φασουλής με το βιτριολικό του χιούμορ και έχουμε σκάσει στα γέλια… Σε λίγο στην παρέα προστέθηκε και η Αλίκη.
————————————————————
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .