Έτσι, αυτοί που φεύγουν δεν χάνονται. Γίνονται οι ρίζες μας, το θεμέλιο πάνω στο οποίο στεκόμαστε.

Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος

Μα πώς γίνεται, αλήθεια, κάποιος που φεύγει από την ζωή να αφήνει πίσω του την αίσθηση μιας παρουσίας που δεν σβήνει ποτέ;

Υπάρχει μια παράξενη διαφάνεια στην απουσία τους, σαν να περπατούν αόρατοι δίπλα μας, να μας κοιτούν μέσα από τα μάτια μας όταν στεκόμαστε μπροστά στον καθρέφτη. Ίσως γιατί οι άνθρωποι που αγαπήσαμε γίνονται κάτι περισσότερο από ανάμνηση. Γίνονται κομμάτια του ίδιου μας του είναι, χαραγμένα βαθιά στο σώμα και την ψυχή μας.

Κάθε χαμόγελο, κάθε κίνηση του χεριού, κάθε ανεπαίσθητη κλίση του κεφαλιού είναι ένα μικρό αποτύπωμα εκείνων που ήρθαν πριν από εμάς.

Θυμάμαι την δική μου γιαγιά κάθε φορά που μυρίζομαι γιασεμί. Η μυρωδιά τους, γλυκιά και μεθυστική, έρχεται κάθε φορά που περνάει ο αέρας και γεμίζει τα πάντα με την παρουσία της, σαν να μην έφυγε ποτέ. Δεν χρειάζομαι εικόνες ή λέξεις για να την νιώσω κοντά μου, αρκεί να εισπνεύσω τη μυρωδιά τους και η καρδιά μου αναστενάζει.

Όλοι τους ζουν στις μικρές μας συνήθειες, στις φευγαλέες στιγμές που δεν συνειδητοποιούμε καν.

Αλλά δεν είναι μόνο το σώμα που τους κρατά…είναι και οι μνήμες, αυτές οι ζωντανές εικόνες που αναδύονται όταν ο αέρας μυρίζει γιασεμί ή όταν ακούμε μια φωνή που μοιάζει φοβερά με τη δική τους. Είναι τα λόγια που μας είπαν, οι σιωπές που μοιραστήκαμε, οι στιγμές που γέλασαν ή δάκρυσαν μαζί μας. Αυτά ζουν μέσα μας, σαν μικρές σπίθες που δεν σβήνουν, ακόμα κι όταν όλα μέσα μας μοιάζουν να έχουν παγώσει.

Και το πιο παράξενο είναι πως, όσο περνά ο καιρός, δεν τους θυμόμαστε μόνο. Τους κουβαλάμε. Στις αποφάσεις μας, στις επιλογές μας, στις στιγμές που ψάχνουμε κουράγιο, νιώθουμε τη φωνή τους να μας καθοδηγεί. Ένα απαλό ψίθυρο που μας λέει να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε, να ζήσουμε.

Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο δική μας…είναι και δική τους, η συνέχεια ενός αόρατου νήματος που ενώνει το χθες με το σήμερα.

Έτσι, αυτοί που φεύγουν δεν χάνονται. Γίνονται οι ρίζες μας, το θεμέλιο πάνω στο οποίο στεκόμαστε. Γίνονται ο άνεμος που μας σπρώχνει απαλά όταν διστάζουμε, το φως που διαπερνά τις ρωγμές μας. Ζουν μέσα μας, όχι σαν βάρος, αλλά σαν δύναμη. Κι εμείς, κάθε μέρα που περνά, μαθαίνουμε να τους αγαπάμε ξανά και ξανά, όχι μόνο για ότι ήταν, αλλά και για ότι έγιναν μέσα μας.

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος