Του Γιώργου Κ. Στράτου
Το έλλειμμα ηγεσίας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί μείζον ζήτημα κατά τον αιώνα που διανύουμε. Επιβεβαιώνεται καθημερινά από τα δεινά που συσσωρεύονται στις πλάτες των πολιτών της, εις αντικατάσταση του πάλαι ποτέ επίζηλου για την ανθρωπότητα «Ευρωπαϊκού Κεκτημένου». Το κράτος δικαίου, η ανάπτυξη, η ευημερία,
η κοινωνική πρόνοια αντικαθίστανται με ραγδαίους ρυθμούς από την αυθαιρεσία των οικονομικά ισχυρών, την αποβιομηχάνιση και υποχώρηση σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, την ανασφάλεια εκατομμυρίων εργαζομένων για το μέλλον τους μαζί με την εξαφάνιση του βιοτικού τους επιπέδου, τη διάλυση δημόσιας υγείας και παιδείας, την κατάρρευση των ασφαλιστικών συστημάτων. Η κατάσταση γίνεται πιο δραματική μπροστά σε ερωτήματα όπως: Ποιες είναι οι θέσεις της Ευρώπης σήμερα για τον κόσμο; Πώς τις προωθεί και τις υπερασπίζεται; Ποιες είναι οι απόψεις της για τις συντελούμενες ανακατατάξεις; Πώς προφυλάσσει τους πολίτες της; Ποιος ο σχεδιασμός της για το μέλλον;Για όλα αυτά διατυπώνονται μακροσκελή κείμενα τα οποία, καθώς είναι γραμμένα από παχυλά αμειβόμενους γραφειοκράτες, αποκομμένους από τις αγωνίες της πραγματικής ζωής, είναι δυσνόητα, δεν καταλήγουν σε καμία σαφή θέση, είναι γεμάτα ευχολόγια σαν εκθέσεις μαθητών. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι, καθώς η αναποτελεσματικότητά τους συνοδεύεται από την αίσθηση ότι κάθε εταίρος «τραβάει το πάπλωμα προς τη δική του μεριά», αποτελεί προσάναμμα για να φουντώσει παντού και με κάθε ευκαιρία, δικαίως, ο αντιευρωπαϊσμός.
Μία προσεκτική ματιά στα βιογραφικά των πολιτικών που κυριαρχούν στα ευρωπαϊκά κράτη τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια φτάνει και περισσεύει για να δώσει απαντήσεις για τις «αποφάσεις» και την «ανεπάρκειά» τους. Ασχέτως των κομματικών τους τοποθετήσεων, είτε έχουν διατελέσει επιφανή στελέχη πολυεθνικών και διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων είτε ασκούν διά των μελών της οικογενείας τους επικερδείς οικονομικές δραστηριότητες ή συνδέονται άμεσα, όχι πάντα εμφανώς, με πολυετείς δεσμούς με τεράστιους οικονομικούς ομίλους. Οι εξαρτήσεις τους από αυτά τα συμφέροντα είναι τέτοιου εύρους και έντασης, που θα τους ήταν απολύτως αδύνατο να τις αγνοήσουν, δίχως αυτό να σημάνει και το τέλος της παρουσίας τους στην πολιτική. Με αυτές τις «πλάτες» και τα «δημοσιογραφικά εργαλεία» που τους παρέχουν καταφέρνουν να αποπροσανατολίζουν το «πόπολο», να δημιουργούν εικονικές πραγματικότητες και να «θάβουν», όταν χρειάζεται, όχι μόνο γεγονότα αλλά και πρόσωπα.
Κάπως έτσι χάνουν και οι ίδιοι την επαφή με την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και δεν μπορούν να αναρωτηθούν: Μήπως δεν είναι η Ρωσία ο εχθρός; Μήπως η συζήτηση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ δεν ήταν πολύ έξυπνη ιδέα για την ασφάλειά της; Μήπως το Ισραήλ έχει μεταβληθεί σε παράγοντα διαρκούς αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής; Μήπως η Τουρκία παίζει μπεγλέρι τους πάντες; Μήπως η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας θα έπρεπε να ξεκινήσει από τις χώρες που μολύνουν τον πλανήτη περισσότερο; Μήπως εξαερώνοντας βιομηχανία και γεωργία πυροβολούμε τα πόδια μας; Μήπως οι αθρόες μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές συνιστούν υπαρξιακή απειλή για τις κοινωνίες μας; Είναι που είναι πολλά και δύσκολα τα ερωτήματα, αλλάξαν και τα κόζια! Μετά την εκλογή Τραμπ τα «αφεντικά» έγιναν απρόβλεπτα και οι ηγέτες μας μπερδεύτηκαν περισσότερο! Άμα έχεις συνηθίσει μόνο να εκτελείς εντολές, πώς να πάρεις αποφάσεις;