«Αν πεθάνει ο πατέρας» – Η ανάρτηση που συγκινεί και ενώνει τον Πάνο Ρούτσι με τον Roberto Benigni

«Αν πεθάνει ο πατέρας μπορούν να τα πάρουν όλα, Γιατί τότε ο κόσμος, όπως τον ξέραμε, θα ’χει ήδη τελειώσει»

Μετά από 12 ημέρες ο Πάνος Ρούτσι βρίσκεται σε απεργία πείνας, ζητώντας την εκταφή του γιου του που σκοτώθηκε στα Τέμπη.

Καθημερινά πλήθος κόσμου περνά από το Σύνταγμα για να του σφίξει το χέρι και να δηλώσει τη συμπαράστάση του, στον αγώνα που κάνει για τον γιο του και την αλήθεια. Απέναντί του στέκεται η πολιτεία και και όσοι διαχρονικά βαφτίζουν

ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα κάθε μορφή αντίστασης στην βαρβαρότητα.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης για τον Πάνο Ρούτσι και τους άλλους δύο γονείς που κάνουν απεργία πείνας, από οδηγούς ταξί στα γραφεία του ΣΑΤΑ στο κέντρο της Αθήνας, Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2025. Οι οδηγοί προχώρησαν σε αυτοκινητοπομπή “στο πλευρό και προς υποστήριξη των τριών γονέων που δίνουν την πιο δύσκολη μάχη της ζωής τους, κάνοντας απεργία πείνας στο Σύνταγμα μπροστά στη Βουλή”, όπως αναφέρουν σε σχετική ανακοίνωση.
(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

«Κι αν πεθάνει ο πατέρας», με αυτό το ερώτημα ο Κλινικός Ψυχολόγος Δημήτρης Ι. Πετρούνιας προχώρησε σε μια ανάρτηση για τον Π. Ρούτσι που κάνει θραύση και συγκινεί.

Όπως μάλιστα διευκρινίζει ο ίδιος, η τοποθέτησή του βασίζεται σε μονόλογο του σπουδαίου ηθοποιού Roberto Benigni, από την ταινία «The Tiger and the Snow».

Αναλυτικά η ανάρτηση

«Κι αν πεθάνει ο πατέρας

Αν πεθάνει ο πατέρας, μπορούν
να κλείσουν όλη αυτή τη χώρα.

Να τη μεταφέρουν αλλού, να ξεβιδώσουν την Ακρόπολη,
να τυλίξουν τον γαλανό ουρανό
της Αττικής και να τον φορτώσουν
σε ένα φορτηγό.

Να σβήσουν το φως του ήλιου
που τόσο αγαπάμε.

Μπορούν να πάρουν τα πάντα:

το πλακόστρωτο του Πικιώνη,
να αποσυνδέσουν τα Προπύλαια
από τον Φιλοπάππου,
να κλέψουν τις καρυάτιδες
που απόμειναν,
τα σπίτια, την άμμο, τον άνεμο,
την πλατεία στο Μοναστηράκι
και την Παλιά Αγορά,
τα ώριμα καρπούζια, το χαλάζι,
τις επτά το βράδυ, τον Μάιο,
τον Ιούνιο, τον Ιούλιο,
τον βασιλικό, τις μέλισσες,
τη θάλασσα,
τα κολοκυθάκια και τα γεμιστά
της μάνας μου.

Αν πεθάνει ο πατέρας, μπορούν
να πάρουν κι άλλα:

τις αυλές, τις καρέκλες που έστηνε
για να ξαποστάσει,
τις μυρωδιές του νυχτολούλουδου,
τις κουβέντες στο τραπέζι,
τα απογεύματα της Κυριακής,
τον επιτάφιο της Μ. Παρασκευής.

Μπορούν να μαζέψουν ακόμη και
τα μικρά, τα ασήμαντα:

τις σιωπές, το χτύπημα του κουταλιού στο ποτήρι,
το γέλιο των παιδιών.

Αν πεθάνει ο πατέρας, μπορούν
να τα πάρουν όλα,
να τα φορτώσουν και να τα πάνε μακριά.

Γιατί τότε ο κόσμος, όπως τον ξέραμε,
θα ’χει ήδη τελειώσει».

Αιχμές Καρυστιανού για ΕΡΤ: «Με καθυστέρηση ήρθατε μετά από τόσες ημέρες»