Κρίση θεσμών και δημοκρατίας: Βενιζέλος και Καραμανλής «δείχνουν» την κυβέρνηση Μητσοτάκη

Οι παρεμβάσεις Βενιζέλου και Καραμανλή αποκαλύπτουν τη βαθιά θεσμική κρίση και την απώλεια εμπιστοσύνης που τροφοδοτεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Οι παρεμβάσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Κώστα Καραμανλή, δύο πολιτικών με βαρύνοντα θεσμικό αποτύπωμα, μοιάζουν να συναντώνται σε μια κοινή διαπίστωση: η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στο ίδιο το πολίτευμα. Οι πολίτες δεν θεωρούν ότι οι θεσμοί λειτουργούν, αμφισβητούν τη Δικαιοσύνη, το Κοινοβούλιο, τις Ανεξάρτητες Αρχές, και βλέπουν το κράτος δικαίου να εφαρμόζεται επιλεκτικά – αυστηρά προς τους αδύναμους, ανεκτικά προς τους ισχυρούς.

Αυτή η διάγνωση δεν είναι θεωρητική. Έρχεται ως αντανάκλαση της πολιτικής πραγματικότητας που έχει διαμορφώσει η σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η υπόθεση των παρακολουθήσεων, οι θεσμικές εκτροπές, η υποβάθμιση του κοινοβουλευτικού ελέγχου, οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και η μεταχείριση των ανεξάρτητων αρχών αποτελούν ενδείξεις ότι η θεσμική ισορροπία έχει διαρραγεί. Όταν ακόμη και κορυφαία στελέχη του παλαιού πολιτικού συστήματος μιλούν για «χειραγώγηση» ή «πολυεπίπεδο αδιέξοδο», τότε το πρόβλημα δεν μπορεί να αποδοθεί στην αντιπολίτευση ή στην «κακοδαιμονία» της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίζεται ως εγγυητής της σταθερότητας. Ωστόσο, η σταθερότητα δεν μπορεί να στηρίζεται στη φίμωση, στη διαρκή επικοινωνιακή διαχείριση και στην απόπειρα ελέγχου των θεσμών. Ούτε μπορεί να θεωρείται «κανονικότητα» η συστηματική περιθωριοποίηση της κοινωνίας, η απαξίωση της πολιτικής συμμετοχής και η αυξανόμενη αποχή. Αντίθετα, όλα αυτά συνιστούν τους προάγγελους μιας βαθύτερης κρίσης που, αν συνεχιστεί, μπορεί να διαβρώσει το ίδιο το υπόστρωμα της δημοκρατίας.

Οι επισημάνσεις Βενιζέλου και Καραμανλή λειτουργούν, άθελά τους, ως κατηγορητήριο κατά του κυβερνητικού μοντέλου Μητσοτάκη: συγκεντρωτικό, ελεγκτικό, με τάσεις θεσμικού αυταρχισμού. Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, το ζητούμενο δεν είναι απλώς η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία αλλά η αποκατάσταση του κράτους δικαίου, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, η ουσιαστική λειτουργία του κοινοβουλίου και η ανασυγκρότηση της σχέσης εμπιστοσύνης με την κοινωνία.

Διαφορετικά, η «κανονικότητα» που προβάλλεται σήμερα κινδυνεύει να αποδειχθεί η πιο επικίνδυνη εκτροπή: μια δημοκρατία που φθίνει αργά, σιωπηλά, πίσω από το προσωπείο της σταθερότητα

https://www.rosa.gr/politiki/krisi-thesmon-kai-dimokratias-venizelos-kai-karamanlis-deichnoun-tin-kyvernisi-mitsotaki/