Μπορεί να ψάχνει –ακόμη– την Ιθάκη του, αλλά ειλικρινά οι δραματικοί τόνοι που είδαμε σε μια προδημοσίευση του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα θυμίζουν κάτι παλιές καλές ελληνικές ταινίες πόνου και τραγωδίας που αποτύπωναν μια περίοδο εκεί στη δεκαετία του 1960 κάτι από Ξανθόπουλου ταινία... Και μόνο ο πρόλογος και μόνο η αναφορά στη δική του αλήθεια,
αν μη τι άλλο, δείχνουν τι θα ακολουθήσει.Παραφράζοντας τον τίτλο της παλιάς ελληνικής ταινίας «Η οδύσσεια ενός ξενιτεμένου» θα μπορούσαμε να πούμε για την «Οδύσσεια» ενός… περιπλανώμενου πρώην πρωθυπουργού. Περιπλανώμενου μεταξύ αυταπατών, fake news και απίστευτων υποσχέσεων που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, αλλά οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Γι’ αυτό δηλώνει από την αρχή πως θα πει τη δική του αλήθεια. Όχι την αλήθεια που εξ όσων όλοι γνωρίζουν είναι μία, αλλά τη δική του και μόνο. Ο άνθρωπος είναι σαφής. Από εκεί και πέρα, οι δραματικοί τόνοι προδιαθέτουν για ένα μυθιστόρημα που θέλει να αποκαλείται ιστορικό ντοκουμέντο, αλλά δείχνει να ασχολείται με μισές αλήθειες που όλοι γνωρίζουν πως είναι η βάση για τα μεγάλα ψέματα.
Όπως αυτά του προγράμματος Θεσσαλονίκης του 2014, της επαναστατικής γυμναστικής του πρώτου εξαμήνου του 2015 με τον τότε σύντροφό του Γιάνη Βαρουφάκη, των νταουλιών που θα χτυπούσε για να χορεύουν οι αγορές, της σεισάχθειας και των «go back, μαντάμ Μέρκελ».
«Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που φτάνεις σ’ έναν κόμπο. Όχι έναν απλό δισταγμό ή μια δύσκολη απόφαση της καθημερινότητας, αλλά σε εκείνο το κρίσιμο σημείο όπου κάθε εσωτερική σου βεβαιότητα δοκιμάζεται» ξεκινά η προδημοσίευση μέρους του προλόγου του βιβλίου της αλήθειας του Αλέξη Τσίπρα.
Θα μπορούσε εκεί να σταματήσει κανείς. Να πάρει χαρτομάντιλα και να συνεχίσει με αγωνία να δει τι ακριβώς έπαθε ο ήρωας του μυθιστορήματος. Τι τράβηξε για να σώσει τη δόλια τη μάνα του-αλλά Χάρρυ Κλυνν- ή τη γυναίκα που αγαπούσε –συγγνώμη, ξεφύγαμε– διότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε να σώσει μια χώρα και έναν ολόκληρο λαό.
Ας δούμε και λίγο παρακάτω: «Στη μέχρι τώρα πολιτική μου διαδρομή, έχω βρεθεί πολλές φορές μπροστά σε τέτοιους κόμπους. Και κάθε φορά, το βάρος ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα άντεχε να σηκώσει ένας άνθρωπος μόνος του. Γιατί όταν οι αποφάσεις σου δεν επηρεάζουν απλώς τη δική σου ζωή, αλλά διαμορφώνουν τη μοίρα χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων, η ευθύνη γίνεται σχεδόν υπαρξιακή. Δεν χωρούν βεβιασμένες κινήσεις αλλά ούτε και καθυστερήσεις. Δεν υπάρχει χώρος για απλουστεύσεις».
Απλή ερώτηση. Γιατί, σύντροφε, πήγες τότε σε δημοψηφίσματα και έκανες τρέλες πριν από αυτό με τον Γιάνη Βαρουφάκη και τ’ άλλα παιδιά ψάχνοντας για… λιμάνια κάπου εκεί στη Μόσχα, στη Βενεζουέλα και στο Ιράν; Αυτές δεν ήταν βεβιασμένες κινήσεις; Τέλος πάντων.
Ας πάμε και λίγο παρακάτω: «Όταν όλα σφίγγουν σαν μέγγενη γύρω σου, η λογική και το συναίσθημα μοιάζουν ανεπαρκή. Δεν αρκεί να υπολογίσεις τα δεδομένα ή να ακούσεις την καρδιά σου. Υπάρχει κάτι πιο θεμελιώδες που, κάθε φορά, καθορίζει την επιλογή: ένα ένστικτο, όχι ανεπεξέργαστο και αυθόρμητο, αλλά βαθιά διαμορφωμένο από την εμπειρία, σφυρηλατημένο από τα γεγονότα και το αίσθημα ευθύνης. Κάτι που λειτουργεί σχεδόν σιωπηλά, αλλά σε σπρώχνει προς μια κατεύθυνση που μέσα σου αναγνωρίζεις ως τη μόνη έντιμη και ορθή».
Εντάξει, φτάνει. Ο σεναριογράφος έρχεται από άλλη εποχή. Το σενάριο είναι χιλιοπαιγμένο, απλά δεν γνωρίζουμε αν οι πρωταγωνιστές ήταν τελικά καλύτεροι ηθοποιοί.
Τα υπόλοιπα περί δικής του αλήθειας καθορίζουν και το περιεχόμενο του βιβλίου. Απλά μια ερώτηση που ενδεχομένως απασχολεί και άλλους. Τι εννοεί όταν λέει ότι «ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ακουστεί και η δική μου φωνή»; Φίμωσε κανείς τον σύντροφο πρώην πρόεδρο, πρώην πρωθυπουργό και πρώην βουλευτή Πειραιά;
Μήπως δεν ήταν στη Βουλή; Μήπως από το 2019 μέχρι το 2023 δεν ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Δεν μιλούσε; Δεν έλεγε αυτά που ήθελε; Δεν κουνούσε το δάχτυλο γεμίζοντας τοξικότητα και διχασμό την πολιτική σκηνή; Μήπως δεν είχε τη δυνατότητα να υπερασπιστεί το έργο του; Μήπως ο ίδιος επέλεξε να ξεχαστούν τα πεπραγμένα του; Και μετά το 2023 με τη σιωπή του να περάσει λίγο απαρατήρητος μπας και οι πολίτες ξεχάσουν τι συνέβη;
Μήπως ξεχάσουν τα ΑΤΜ των 20 ευρώ, τις κλειστές τράπεζες, τους φόρους και την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, τις Kolotoumpes και τις σκευωρίες για να μπουν πολιτικοί αντίπαλοι στη φυλακή και να κερδίσει τις εκλογές ή να ξεχάσουν το παραϋπουργείο Δικαιοσύνης που λειτουργούσε στο Μέγαρο Μαξίμου και άλλα πολλά.
Διότι άντε, εντάξει, να δεχτεί κανείς τα περί «δικής του αλήθειας». Δικαίωμά του και όποιος τον πίστεψε τον πίστεψε. Αλλά να λέει ότι ήρθε η ώρα να ακουστεί η δική του φωνή, λες και δεν μιλούσε τόσο καιρό, κάπου ξεπερνά τη λογική. Σε κάθε περίπτωση, μπορεί το βιβλίο να έχει τον τίτλο Ιθάκη, αλλά μάλλον ψάχνει τη νήσο των λωτοφάγων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .