Που οδηγείται η κατάσταση στην Ευρώπη;

Έλληνες, Γάλλοι, και Αιγύπτιοι, πήγαν προχθές στις κάλπες.
Στις εκλογές της Αιγύπτου, που θεωρούνταν σημείο καμπής για την χώρα, οι ψηφοφόροι που προσήλθαν στις κάλπες ήταν λίγοι και οι επιλογές τους ήταν μεταξύ των Μουσουλμάνων και του κατεστημένου. Ο κόσμος όμως έχει αντιληφθεί ότι ο στρατός ελέγχει τα πράγματα, άρα, το όποιο αποτέλεσμα
είναι για αυτόν άνευ σημασίας.
Στην Ευρώπη, πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα, οι ψηφοφόροι μοιράστηκαν ισοδύναμα μεταξύ της κεντροδεξιάς και της αριστεράς, η οποία όμως είχε υποσχεθεί να απορρίψει την λιτότητα της συμφωνίας διάσωσης από πλευράς τρόικας.
Αν και τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι θα επιτευχθεί μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση συνεργασίας, εν τούτοις θεωρείται σίγουρο πως οι κρίσεις θα αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα ξεκαθάρισμα, αλλά αυτό που πέτυχε είναι η περαιτέρω σύγχυση.
Οι Έλληνες ψήφισαν την παραμονή τους στο ευρώ και κανένας δεν θέλει τώρα να πάρει την ευθύνη να τους διώξει. Οι Έλληνες μάλλον θεωρούν ότι η Ευρώπη θα τους βοηθήσει άνευ όρων, και ότι δεν θα ρισκάρει την απομάκρυνσή της χώρας της από την ευρωζώνη. Αυτό αποτελεί ένα ρίσκο, αλλά μπορεί τελικά και να είναι ένα κερδοφόρο στοίχημα για αυτούς.
Στην Γαλλία, ο Ολάντ κέρδισε μια στέρεα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με την οποία θα στηριχτεί η πολιτική του υπέρ των οικονομικών κινήτρων, και του κοινωνικού κράτους. Με τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις να αποτελούν παρελθόν, η προσοχή στρέφεται τώρα προς το Μεξικό, όπου οι ηγέτες των G-20 θα συναντηθούν για να… μην αποφασίσουν τίποτα. Η κρίσιμη συνάντηση θα είναι αυτή μεταξύ Ομπάμα και Πούτιν.
Οι κυριακάτικες αναμετρήσεις έγιναν μέσα σε ένα περιβάλλον όπου όλοι κατηγορούν την Γερμανία για όλα τα δεινά της ευρωζώνης. Αν, δηλαδή οι «σπάγγοι» Γερμανοί βοηθούσαν τους φιλότιμους γείτονές τους, όλα θα έβαιναν καλώς. Αυτή η ρητορική κατηγοριών εναντίον του Βερολίνου, δίνει μια πρόφαση στις ασθενείς χώρες του Νότου, ώστε να μην παίρνουν τα απαραίτητα σκληρά μέτρα που χρειάζονται, την ώρα που όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η Γερμανία δεν αξίζει τέτοιας μεταχείρισης.
Μια πρόσφατη έκθεση της Credit Suisse, αποδεικνύει πως η Γερμανία ρισκάρει το ¼ του ΑΕΠ της αν παιχτεί το χειρότερο σενάριο για την Ευρώπη. Αυτό αντιστοιχεί με $4 τρισεκατομμύρια, αν μιλούσαμε για την Αμερική! Και σίγουρα ο Ομπάμα δεν θα ρίσκαρε ποτέ κάτι τέτοιο. Για αυτό και θα πρέπει οι Αμερικάνοι να δείχνουν κατανόηση στην διστακτικότητα της Μέρκελ.
Πάντως, το να κατηγορούν την Γερμανία, έχει γίνει η αγαπημένη ενασχόληση των φιλελεύθερων της Δύσης. Όλοι επιτίθενται στην γερμανική άποψη του «πλούτου μέσω του πόνου». Οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες διαμαρτύρονται συνεχώς για την τσιγκουνιά του Βερολίνου και την άρνηση των Γερμανών τραπεζιτών να επιτρέψουν τον μαζικό δανεισμό από πλευράς ΕΚΤ.
Η κυβέρνηση του Ομπάμα, φοβούμενη ότι θα παρασυρθεί στον πάτο από μια κατάρρευση του ευρώ, συμβουλεύει το Βερολίνο να αυξήσει την συνεισφορά του στις διασώσεις και να ξεκινήσει ένα δικό του πρόγραμμα παροχής οικονομικών κινήτρων και τόνωσης, που όμως οι Γερμανοί αρνούνται, βλέποντας την αποτυχία της Αμερικής σε αυτό το ζήτημα. Άλλοι πάλι ζητούν από την Μέρκελ να προχωρήσει σε ένα «σχέδιο Μάρσαλ» για την Ευρώπη.
Η Μέρκελ παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως μια θηλυκή Σκρούτζ. Οι λύσεις που προτείνει (δημοσιονομική και τραπεζική ένωση) είναι μακροπρόθεσμης αποτελεσματικότητας και δεν θα επηρέαζαν άμεσα την κρίση. Ελάχιστες είναι οι φωνές που την υπερασπίζονται, ενώ τα παγκόσμια ΜΜΕ την πολεμούν συστηματικά.
Η έκθεση της Credit Suisse για την Γερμανία, θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδη παντού, αλλά θάφτηκε στις πίσω σελίδες της Wall Street Journal. Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Η Γερμανία έχει ανοίγματα (στα ταμεία διάσωσης) ύψους $500 δις. Αν προστεθούν σ αυτά και τα ανοίγματα προς την ΕΚΤ, το ποσό ανεβαίνει στα $840 δις, που αντιστοιχεί στο ¼ του γερμανικού ΑΕΠ.
Οι διαρκείς επιθέσεις εναντίον της Γερμανίας, έχουν αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τις «αναπτυξιακές» προτάσεις της Γερμανίας για τους αδύναμους εταίρους της. Το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι η χαμηλή παραγωγικότητα των ασθενών οικονομιών σε σχέση με την Γερμανία. Όταν η Μέρκελ μιλάει για ανάπτυξη, δεν εννοεί οικονομικά κίνητρα, αλλά μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και στο κοινωνικό κράτος.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, η Γερμανία έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να αναμορφώσει την  αγορά εργασίας της και το κοινωνικό της σύστημα. Κέρδισε μια υψηλότερη ανάπτυξη, μια υψηλότερη παραγωγικότητα, και πιο χαμηλά ελλείμματα. Τώρα αυτό που θέλει είναι και η υπόλοιπη Ευρώπη να αυξήσει την  παραγωγικότητά της σε γερμανικά επίπεδα, αντί η ίδια να μειώσει την δική της ώστε να ταιριάζει με τα επίπεδα των υπολοίπων.
Τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις απαιτούν χρόνο και πολιτική θέληση. Οι γείτονες όμως της Γερμανίας χρειάζονται άμεσες λύσεις. Και είναι σίγουρο πως δεν διαθέτουν ούτε την πολιτική σοφία, αλλά ούτε το πολιτικό θάρρος που απαιτείται για να πετύχουν αυτό που χρειάζεται.
Στην Γαλλία, ο Ολάντ ίσως να χρειαστεί να το παίξει σοσιαλιστής, καθώς θα έχει να αντιμετωπίσει την φυγή κεφαλαίων. Ήδη ανέστρεψε το μεγάλο επίτευγμα του Σαρκοζί, το ηλικιακό όριο για συνταξιοδότηση. Έτσι, έστειλε μήνυμα ότι μάλλον δεν πρόκειται να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις.
Στην Ελλάδα, η μεγάλη απήχηση του ακροαριστερού ΣΥΡΙΖΑ είναι η υπόσχεσή του να μην θίξει τον δημόσιο τομέα, την αγορά εργασίας και το χαλαρό κοινωνικό κράτος, παραμένοντας πάντα στο ευρώ. Η Ελλάδα δηλαδή, τα θέλει όλα. Ήρθε όμως η ώρα να σταματήσουμε να κατηγορούμε την Γερμανία, και να ακούσουμε αυτά που έχει να πει.
forbes.com
S.A.

  permalink.