Δεν χρειαζόμαστε Επιτελικό Κράτος και Επιτελική τοπική Αυτοδιοίκηση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι σχέδιο για την Οικονομία, δικό μας σχέδιο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ανάπτυξη, αφού χωρίς ανάπτυξη δεν θα λύσουμε κανένα απολύτως πρόβλημα των Ελλήνων. Ανάπτυξη όμως με εγχώριες
επενδύσεις που υπερέβαιναν ανέκαθεν το 20% του ΑΕΠ μας, έναντι κάτω του 2% των ξένων.Δεν χρειαζόμαστε απλά επενδύσεις, αλλά αειφόρες επενδύσεις. Τέτοιες δηλαδή που δεν θα θυσιάζουν το μέλλον των παιδιών μας στο παρόν και στο βωμό του χρέους, όπως πιστεύω για το Ελληνικό – αλλά θα είναι κοινωνικά και διαχρονικά δίκαιες, σε σχέση με τις εισοδηματικές τάξεις και με όλες τις γενιές των Ελλήνων. Για να τα καταφέρουμε, πρέπει να προηγηθούν οι δημόσιες επενδύσεις – έτσι ώστε να δημιουργηθεί ζήτηση και να ακολουθήσουν οι ιδιωτικές. Καμία χώρα άλλωστε ποτέ στον κόσμο δεν τα κατάφερε να ξεφύγει από μία τέτοια παγίδα, χωρίς δημόσιες επενδύσεις.
.
Ομιλία (ολοκληρωμένη)
– στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης (πηγή)
Με το νομοσχέδιο για το Επιτελικό Κράτος, φάνηκε καθαρά πως η ΝΔ, θεωρώντας πως ξεπλύθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επίσης ότι οι Έλληνες πείστηκαν πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην ίδια και στα καταστροφικά μνημόνια, προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία.
Πώς; Με την υπερσυγκέντρωση εξουσιών στην ίδια που αποφασίζει πλέον και διατάζει, όπως διαπιστώνεται από τον καταιγισμό των νομοσχεδίων με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, χωρίς φυσικά να υπάρχει κανένας λόγος – με εξαίρεση ίσως το φορολογικό. Κυρίως όμως μεταφέρει δεκάδες εξουσίες στον πρωθυπουργό που μετατράπηκε κυριολεκτικά σε έναν αιρετό μονάρχη – με ένα υπουργικό συμβούλιο το οποίο «προίκισε» με πρωτοφανή προνόμια.
Κάτι ανάλογο προσπαθεί να προωθήσει και στην τοπική αυτοδιοίκηση, για να εκμεταλλευθεί τα συγκυριακά εκλογικά αποτελέσματα αυτών που εξέλεξε – με την υπερσυγκέντρωση εξουσίας στους δικούς της δημάρχους.
Έτσι, αντί να προωθήσει ένα Κράτος Δικαίου, προωθεί ένα Κράτος εν Κράτει. Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την Ελλάδα, ειδικά επειδή έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους των ξένων – γεγονός που σημαίνει πως η μεγαλύτερη αυτή εξουσία μεταβιβάζεται αυτόματα στους ξένους.
Σε αυτούς που συνεχώς εκβιάζουν την Ελλάδα, όπως πρόσφατα με το εθνικό έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης της Αττικής με την Κρήτη. Εν προκειμένω, θέλουν να μας επιβάλλουν μία κοινοπραξία με έδρα την Κύπρο, αντί του φορέα «Αριάδνη» που είχε συστήσει η θυγατρική της ΔΕΗ, ο ΑΔΜΗΕ. Μίας δημόσιας επιχείρησης που απαξιώνεται συνεχώς με τις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Χατζηδάκη, για τις οποίες έχουμε καταθέσει λεπτομερή ερώτηση.
Εάν δεν το κάνουμε, απειλούν με απώλεια των κοινοτικών κονδυλίων ύψους 335 εκ. €, γνωρίζοντας πόσο σημαντικό είναι το εγχείρημα για την ενεργειακή ασφάλεια της Κρήτης.
Ειδικά σε ότι αφορά τις αλλαγές στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια αντισυνταγματικής παραχάραξης της βούλησης των Πολιτών – καθώς επίσης της κατάργησης της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Στόχος της είναι να αποκτήσουν πλήρη και απόλυτη εξουσία οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες της ΝΔ, ακυρώνοντας επί της ουσίας την απλή αναλογική που εμείς υποστηρίζουμε – μίας εκλογικής διαδικασίας, με την οποία έγινε η ανάδειξη των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων. Ταυτόχρονα η ΝΔ προπαγανδίζει ισχυριζόμενη πως ο νέος θεσμός απέτυχε, ενώ ακόμα δεν άρχισε να εφαρμόζεται.
Δυστυχώς, φαίνεται πως θεωρεί τους Πολίτες ανώριμους! Παραμένοντας λοιπόν πιστή στη ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της και στην κληρονομική οικογενειοκρατική αντίληψή της, δεν θέλει να τους παρέχει έστω τη δυνατότητα να εκπαιδευτούν στις δημοκρατικές διαδικασίες της απλής αναλογικής, με τις οποίες αναλαμβάνονται ατομικές ευθύνες από τους Πολίτες.
Όλοι γνωρίζουμε όμως πως το καθεστώς που θέλει να επαναφέρει η ΝΔ είναι αυτό ακριβώς που χρεοκόπησε όλους τους Οργανισμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και που απομάκρυνε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση τους ικανούς πολίτες των τοπικών κοινωνιών, αφού επικρατούσε πάντα η άποψη και η αρχή του ενός ανδρός. Αυτή ακριβώς που μεγιστοποίησε χθες η ΝΔ, με την ψήφιση του νομοσχεδίου για το Επιτελικό Κράτος.
Παράδειγμα το άρθρο ένα στις επείγουσες διατάξεις του υπουργείου εσωτερικών, περί σύμπραξης δημοτικών και περιφερειακών παρατάξεων. Ένα άρθρο που δεν αλλάζει απλά την προηγούμενη διάταξη νόμου, αλλά αποτελεί σαφή παραχάραξη της νωπής εντολής των Πολιτών – κάτι που αντιβαίνει στη βασική συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.
Εκτός αυτού επεμβαίνει επί ενός θεσμού που δεν ίσχυσε ποτέ και που φυσικά δεν δοκιμάστηκε ποτέ για να κρίνει κανείς ότι απέτυχε. Ως εκ τούτου, η αποτυχία είναι μόνο στο μυαλό του μονάρχη-πρωθυπουργού – ο οποίος φαίνεται πως θύμωσε επειδή δεν θα μπορούν οι επιλεγέντες από τον ίδιο κομματικοί δήμαρχοι και περιφερειάρχες να κάνουν ότι τους ζητάει η κυβέρνηση και φυσικά ο ίδιος.
Οι τοπικές κοινωνίες όμως, όταν πριν από λίγο καιρό ψήφισαν, είχαν πλήρη γνώση τόσο του νόμου που ίσχυε, όσο και των παρατάξεων που κατέβηκαν. Επίσης των υποψηφίων συμβούλων που είχε η κάθε παράταξη και ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος ή περιφερειάρχης. Ψήφισαν λοιπόν παντού με τον τρόπο που εκείνες ήθελαν.
Είναι απαράδεκτο επομένως να προσπαθεί η κυβέρνηση, επειδή προφανώς οι δικοί της δήμαρχοι ή περιφερειάρχες δεν πλειοψήφησαν στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, να παραχαράξει τη βούληση των Πολιτών.
Επί πλέον πιέζει τις διάφορες παρατάξεις να υπογράψουν πρακτικό, με το οποίο θα δεσμευτούν να δώσουν απόλυτη πλειοψηφία στον εκλεγέντα δήμαρχο ή περιφερειάρχη. Όμως, το πνεύμα της καταργούμενης διάταξης είναι να επιτυγχάνεται η απαιτούμενη πλειοψηφία, ξεχωριστά για κάθε θέμα που έρχεται στο συμβούλιο, μόνο όταν η πραγματική τοπική πλειοψηφία (όπως νόμιμα εκπροσωπείται στα αντίστοιχα συμβούλια) το θέλει.
Αν οι τοπικές κοινωνίες ήθελαν να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης, θα ψήφιζαν και τους αντίστοιχους συμβούλους του. Δεν το έκαναν όμως και τώρα έρχεται η κυβέρνηση με την παρούσα διάταξη να τους αγνοήσει.
Επόμενο παράδειγμα είναι το άρθρο 2, περί συγκρότησης – εκλογής Οικονομικής Επιτροπής και Επιτροπής ποιότητας ζωής. Εν προκειμένω, εισάγονται απίστευτες αλχημείες για την εκλογή των μελών των ως άνω επιτροπών, έτσι ώστε στο τέλος να έχει πάντα την πλειοψηφία η μειοψηφούσα παράταξη του δημάρχου ή του περιφερειάρχη.
Έτσι, όπως επίσης όχι με το νομοσχέδιο για το συγκεντρωτικό και αυταρχικό Επιτελικό Κράτος, δεν απελευθερώνεται η συλλογική ενέργεια των Πολιτών – με τη βοήθεια της οποίας το Έθνος θα μπορούσε να πετύχει κυριολεκτικά θαύματα.
Περαιτέρω, στα άρθρα 19-41 αυτά διαβάζουμε για τη σύσταση στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, μιας υπερμεγέθους υπηρεσίας με σωρεία τμημάτων και διευθύνσεων, που δεν έχουν καμία σχέση με την ψηφιακή εποχή. Με την απλοποίηση των διαδικασιών, την ευελιξία της διοίκησης και με τη συμμετοχή του ίδιου πολίτη στις διαδικασίες της καθημερινότητάς του, αλλά και της γενικότερης πολιτικής.
Στην ουσία δημιουργείται μια ακόμα γραφειοκρατική υπηρεσία, που δεν έχει σχέση με την ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας και με την εφαρμογή της στη δημόσια διοίκηση. Αν λειτουργούσαν έτσι οι κολοσσοί της ψηφιακής τεχνολογίας και της κατασκευής ψηφιακών προγραμμάτων, δεν θα είχαν καταφέρει τίποτα. Είναι φανερό λοιπόν πως θα απασχολούνται και πάλι στρατιές αργόμισθων, χωρίς κανένα όφελος για την ελληνική κοινωνία.
Ειδικά στο άρθρο 27 παρ. 4 για την Ανοικτή Διακυβέρνηση, δεν βλέπουμε πουθενά να ιδρύεται κάποια διεύθυνση η οποία θα έχει ως αποστολή της να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις νομοθέτησης και διακυβέρνησης της χώρας με τη συμμετοχή της βούλησης των πολιτών μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας.
Μιλάμε δηλαδή για την υλοποίηση της Ψηφιακής Άμεσης Δημοκρατίας, κάτι που έχουμε στο πρόγραμμά μας στη σελίδα 206, όπου αναφέρει πως η σύγχρονη τεχνολογία θα χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση της δημοκρατίας, με την άμεση συμμετοχή των πολιτών στην εκλογική διαδικασία και στη λήψη αποφάσεων.
Είναι ένα βήμα που θα έθετε την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου ενδιαφέροντας και στην πρωτοπορία του αγώνα για την καλυτέρευση της δημοκρατίας στις σύγχρονες πολυπληθείς κοινωνίες, ενάντια στην επικράτηση της ακραίας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Σχετικά τώρα με το πανεπιστημιακό άσυλο, η νομοθετική κατοχύρωση του στην Ελλάδα, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία – επειδή δεν συναντάται σε κανένα σχεδόν σύγχρονο πολιτισμένο κράτος. Στην Ελλάδα ειδικά, το άρθρο 16 παρ. 1 του Συντάγματος, κατοχυρώνει απόλυτα την ακαδημαϊκή ελευθερία και την ελεύθερη ανάπτυξη των νέων ιδεών.
Επομένως, είναι περιττή η οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση επί του θέματος. Παρόμοια ρύθμιση έχει λογική μόνο αν πρέπει να απαγορεύσουμε στα αρμόδια όργανα της Πολιτείας να εισέλθουν εντός των πανεπιστημιακών χώρων όταν εκεί τελούνται εγκλήματα. Το να μπορούν να επέμβουν τα αστυνομικά όργανα για να εμποδίσουν την ελεύθερη διδασκαλία και ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αυτό δεν έχει ανάγκη κάποιας άλλης ρύθμισης, αφού απαγορεύεται ρητά από το ίδιο το Σύνταγμα.
Είμαστε λοιπόν υπέρ του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα και ρυθμίζεται στις δύο πρώτες παραγράφους του παρόντος νομοσχεδίου. Σε κάθε περίπτωση, είμαστε κατά του ασύλου της ανομίας εντός των ΑΕΙ και εναντίον της δια της βίας επιβολής της μιας άποψης. Εν τούτοις, δεν πρέπει να μείνουμε μόνο σε αυτά που προτείνει η ΝΔ. Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχουν αυστηρότερα μέτρα για τα εγκλήματα που τελούνται εντός των χώρων των ΑΕΙ και θα καταθέσουμε μία ανάλογη τροπολογία.
Συνεχίζοντας, στο άρθρο 72 περί μείωσης του ετήσιου επιτοκίου επιβάρυνσης ρυθμισμένων οφειλών προς τους φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης, δεν είναι ξεκάθαρο και εξαρτάται κάθε φορά αν θα υπάρχει μείωση του επιτοκίου. Εν προκειμένω πιστεύουμε πως θα πρέπει να ρυθμιστεί μόνο η καταβολή του αρχικού κεφαλαίου, χωρίς προσαυξήσεις, πρόστιμα και τόκους.
Στο κεφάλαιο Γ (διατάξεις του υπουργείου Υγείας, άρθρο 74), θεωρούμε πως το στοιχείο (στ) της παραγράφου 2, θα πρέπει να αλλάξει από το «Ο ΕΟΠΥΥ δύναται να διακινεί…» στο «Ο ΕΟΠΥΥ υποχρεούται να διακινεί…..». Δύναται σημαίνει ότι ενδέχεται να μην το κάνει ποτέ ή να το κάνει κατά το δοκούν.
Όσον αφορά δε τις διατάξεις του υπουργείου Δικαιοσύνης, (άρθρα 95-100), η αίσθηση μας είναι ότι επί της ουσίας δεν γίνονται ουσιώδεις αλλαγές σε σχέση με αυτά που θέσπισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα δεν επαναφέρεται ο θεσμός της υποτροπής και πολλά άλλα.
Αυτό που έχει σημασία όμως είναι να θεσμοθετηθεί η επιτάχυνση της έκδοσης των δικαστικών αποφάσεων – αφού είναι κάτι που εμποδίζει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργία της Οικονομίας μας, η οποία είναι αυτό που οφείλει να μας ενδιαφέρει πρωτίστως.
Κλείνοντας, δεν χρειαζόμαστε Επιτελικό Κράτος και Επιτελική τοπική Αυτοδιοίκηση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι σχέδιο για την Οικονομία, δικό μας σχέδιο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ανάπτυξη, αφού χωρίς ανάπτυξη δεν θα λύσουμε κανένα απολύτως πρόβλημα των Ελλήνων. Ανάπτυξη όμως με εγχώριες επενδύσεις που υπερέβαιναν ανέκαθεν το 20% του ΑΕΠ μας, έναντι κάτω του 2% των ξένων.
Θυμίζουμε εδώ πως οι εγχώριες επιχειρήσεις που επιβίωσαν, μείωσαν μεν τα έξοδα τους κατά 11%, αλλά τις επενδύσεις τους κατά 57% – ενώ σήμερα το 26% των ελληνικών επιχειρήσεων είναι ζόμπι, ζωντανές νεκρές δηλαδή, με δάνεια 15 δις € και με οφειλές της τάξης των 10 δις €.
Δεν χρειαζόμαστε βέβαια απλά επενδύσεις, αλλά αειφόρες επενδύσεις. Τέτοιες δηλαδή που δεν θα θυσιάζουν το μέλλον των παιδιών μας στο παρόν και στο βωμό του χρέους, όπως πιστεύω για το Ελληνικό – αλλά θα είναι κοινωνικά και διαχρονικά δίκαιες, σε σχέση με τις εισοδηματικές τάξεις και με όλες τις γενιές των Ελλήνων.
Για να τα καταφέρουμε, πρέπει να προηγηθούν οι δημόσιες επενδύσεις – έτσι ώστε να δημιουργηθεί ζήτηση και να ακολουθήσουν οι ιδιωτικές. Καμία χώρα άλλωστε ποτέ στον κόσμο δεν τα κατάφερε να ξεφύγει από μία τέτοια παγίδα, χωρίς δημόσιες επενδύσεις.
Πρέπει επίσης να σταματήσει το ξεπούλημα των δημοσίων επενδύσεων, όπως προβλέπεται για τη ΔΕΗ σύμφωνα με τις ανεύθυνες δηλώσεις του κ. Χατζηδάκη. Ελπίζουμε δε να μην ακολουθήσουν τα ΕΛΠΕ, με κριτήριο την αντικατάσταση της επιτυχημένης ηγεσίας τους από μία που απέτυχε προηγουμένως – αφού θα επρόκειτο για ένα ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα.