την επιθυμία του να διεκδικήσει το φυσικό αέριο αέριο στον βυθό της Ανατολικής Μεσογείου». Για το πιο πάνω ζήτημα ο ισραηλινός , Col. (res.) Dr. Dan Gottlieb και ο πρώην αξιωματικός του IDF, Dr. Mordechai Kedar δημοσίευσαν σήμερα μια μελέτη στο Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών Begin Sadat.
Ακολουθεί μετάφραση ολόκληρης της ενδιαφέρουσας ανάλυσης:
Η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», που ξέσπασε στα τέλη του 2010, έφερε αρκετές αραβικές χώρες σε κατάσταση πλήρους ή και μερικής κατάρρευσης. Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν το έβλεπε ως ευκαιρία να προωθήσει τη διαρκή του αναζήτηση για ευρεία περιφερειακή εξουσία. Νωρίτερα το 2010, πριν από τις εξεγέρσεις, είχε στείλει το κρουαζιερόπλοιο Mavi Marmara για να «σώσει» τη Χαμάς στη Γάζα από τον «σιωνιστικό αποκλεισμό». Τον Φεβρουάριο του 2011, μετά την εκδίωξη του Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, έριξε την τουρκική υποστήριξη πίσω από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και παρείχε υποστήριξη στο Κατάρ, τον κύριο χρηματοδότη της Αδελφότητας.
Πρόσφατα, ένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ στη Λιβύη ορίστηκε πρέσβης στη Συρία. Άνοιξε ξανά τη πρεσβεία της Λιβύης στη Δαμασκό με την πλήρη συγκατάθεση της κυβέρνησης του Άσαντ. Η πρεσβεία έκλεισε τις πόρτες της το 2013, όπως και όλες οι διπλωματικές αποστολές του Αραβικού Συνδέσμου στη Δαμασκό μετά την αναστολή της συμμετοχής της Συρίας σε αυτόν τον οργανισμό. Αυτό συνέβη ως απάντηση στην άρνηση του καθεστώτος Άσαντ να συμμορφωθεί με ψήφισμα του Συνδέσμου του 2011 που επιβάλλει την κατάπαυση του πυρός στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας.
Ο αντίπαλος του Χαφτάρ στο δικέφαλο σύστημα ελέγχου που κυβέρνησε τη Λιβύη από την έναρξη του δεύτερου εμφυλίου πολέμου στη Λιβύη το 2014 είναι η κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας με έδρα την Τρίπολη. Αυτή η κυβέρνηση έχει υπογράψει συμφωνίες συνεργασίας στους τομείς της οικονομίας, της ενέργειας, της ασφάλειας, των στρατιωτικών και των θαλάσσιων συνόρων με την Άγκυρα, τον κύριο σύμμαχο και προστάτη της. Η Άγκυρα είναι επίσης υποστηρικτής των ανταρτικών ομάδων που σήμερα πολεμούν τον Άσαντ στη Συρία.
Η δημιουργία αυτών των δύο αντιθετικών αξόνων – Άσαντ-Χαφτάρ εναντίον Τρίπολης-Άγκυρας- αξίζει να σημειωθεί. Άλλα θέατρα συγκρούσεων που εξακολουθούν να σιγοβράζουν δέκα χρόνια μετά την έκρηξη της «Αραβικής Άνοιξης» συνέβαλαν αναμφίβολα στην ευθυγράμμιση του Χαφτάρ με τον Άσαντ και ώθησαν την κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας του Φαγιέζ Σάρατζ στα χέρια του Ερντογάν. Αυτές οι πρακτικές ευθυγραμμίσεις έχουν βαθιούς κοινούς ιδεολογικούς παρονομαστές: από τη μια πλευρά τα ερείπια του «αραβικού εθνικισμού», o οποίος διεκδικείται τόσο από το κόμμα Baath της Συρίας του Άσαντ όσο και από τον Εθνικό Στρατό του Χατάρ. και από την άλλη, τα κυρίως θεμέλια της Ισλαμικής Αδελφότητας που στηρίζουν τόσο τις πολιτικές του Ερντογάν όσο και τον προσανατολισμό της Τρίπολης.
Οι συνέπειες αυτών των νέων συμμαχιών δεν περιορίζονται στα άμεσα θέατρα σύγκρουσης (Idlib στη Συρία και Μισράτα και Τρίπολη στη Λιβύη). Η Ρωσία και η Τουρκία προσπαθούν να συνεργαστούν μεταξύ τους εδώ και αρκετό καιρό, αλλά συνεχίζουν να υποστηρίζουν αντίθετες πλευρές σε συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή. Αυτό συνέβη στη Συρία και συμβαίνει ξανά στη Λιβύη. Οι τουρκικές δυνάμεις αποστέλλονται για να ενισχύσουν τις δυνάμεις του Σάρατζ στη μάχη για την Τρίπολη, όπου βρίσκονται να πολεμούν «επίσημους Ρώσους μισθοφόρους» (η ομάδα Wagner, η οποία κατέλαβε την Κριμαία και επαρχίες στο Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία) που έχουν ενσωματωθεί στον Εθνικό Στρατό της Λιβύης . Το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα μπλοκάρουν από την ξαφνική οριοθέτηση ενός άμεσου θαλάσσιου συνόρου μεταξύ της μακρινής Τουρκίας και της Λιβύης, ένα σύνορο που απειλεί τη θαλάσσια γραμμή φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση Αλ Σίσι που είναι κατά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο απειλείται από μια ανησυχητική ισλαμική τουρκική παρουσία στα δυτικά της σύνορα. Τα μέλη του ΝΑΤΟ, Γαλλία και Ελλάδα, υποστηρίζουν τις δυνάμεις του Χαφτάρ, ενώ οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιταλία υποστηρίζουν τις δυνάμεις του Σάρατζ.
Ο Χουλούσι Ακάρ, ο σημερινός Τούρκος υπουργός Άμυνας και πρώην Τούρκος αρχηγός του Στρατού που ηγήθηκε των στρατιωτικών αποστολών του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο και διέταξε το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής συμμετοχής στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, εποπτεύει τώρα την τουρκική στρατιωτική επέμβαση στο δεύτερο Λιβυκό εμφύλιο πόλεμο. Η ανάπτυξη στρατευμάτων για την υποστήριξη των δυνάμεων του Σαρράι ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου 2020, και αποτελείται κυρίως από αντάρτες μαχητές του Εθνικού Στρατού του Συριακού αντι-Άσαντ, συνοδευόμενοι από τουρκικούς στρατιωτικούς «συμβούλους». Έξι χιλιάδες από αυτούς τους μαχητές έχουν ήδη αναπτυχθεί και μέχρι στιγμής υπάρχουν 151 θύματα μάχης .
Φαίνεται ότι ο συνδυασμός στοιχείων του δεύτερου εμφύλιου πολέμου της Λιβύης με τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας προσθέτει λάδι στη φωτιά και διαιωνίζει αυτές τις συγκρούσεις, που προέκυψαν από την «αραβική άνοιξη».
Η βία στη Λιβύη θα συνεχίσει να καταστρέφει τη χώρα παραγωγής πετρελαίου, εφόσον οι εγχώριες αντιπαλότητες υποστηρίζονται από εξωτερική παρέμβαση. Η τουρκική συμμετοχή στη Λιβύη και τη Συρία παρατείνει τις αγωνίες του Λιβυκού και Συριακού λαού και ωθεί περισσότερους πρόσφυγες προς την Ευρώπη. Η παρέμβαση της Τουρκίας σε αραβικές χώρες πρέπει να θεωρηθεί από τον κόσμο ως σημαντικό έγκλημα κατά αυτών των χωρών και της Ευρώπης.
Sigmalive