Οι κυβερνήσεις της ΕΕ αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι οικονομικοί
παράγοντες,πιστεύουν πως δεν έχουν την ελάχιστη ευθύνη οι ίδιοι,για ότι
έχει συμβεί αλλά και για ότι θα συμβεί εξ αιτίας της πανδημίας. Υπάρχει
απόλυτη ασυνεννοησία για το τι πρέπει να γίνει,για το ποτέ πρέπει να
γίνει αλλά και για το τι πρέπει να κάνει η κάθε πλευρά.
Όμως, όπως εισηγούνται διάσημοι νομικοί, η κατάσταση του παγώματος της αγοράς εξαιτίας της «ανώτερης βίας» είναι αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων των κρατών, αυτή είναι και η γνώμη των κατοίκων ανεξάρτητα κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, με βάση τις έρευνες γνώμης των τελευταίων εβδομάδων.
Όλοι οι Ευρωπαίοι, θέλουν οι κυβερνήσεις τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και το θέλουν τώρα! Οι άνθρωποι των αγορών επαναλαμβάνουν με κάθε τρόπο και προς κάθε κατεύθυνση πως όσο κρίσιμο είναι το οικονομικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε τόσο είναι και το χρονικό. Έχουν απόλυτο δίκιο γιατί στην ελεύθερη οικονομία οι περισσότερες προβληματικές επιχειρήσεις έγιναν προβληματικές όχι γιατί δεν είχαν κέρδη στα χαρτιά αλλά γιατί δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους τη στιγμή που χρειαζόταν.
Η κρίση, με τα χαρακτηριστικά του Covid-19, πάντα πρώτα ανατρέπει τα ταμειακά διαθέσιμα και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Με τους τραπεζίτες να προσπαθούν με την σειρά τους να σωθούν, το πρόβλημα εξελίσσεται σε ένα πιθανό παγκόσμιο κραχ.
Το αναγκαίο Ευρωπαϊκό restart έχει απομακρυνθεί σαν λύση, γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει τίποτα και κανείς ηγέτης δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη μιας τέτοιας βίαιης αλλαγής.
Οι εξουσίες στην Ευρώπη της δημοκρατίας έχουν εκλογές και οι αλλαγές στις αγορές φέρνουν αλλαγές και στην πολιτική.
Αυτές οι αλλαγές φοβίζουν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τις κάνουν αναποφάσιστες.
Το Ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι ορατό από όλους αλλά και εξαιρετικά δυσεπίλυτο.Η Ευρώπη δεν είναι ενωμένη ούτε μονοδιάστατη.
Το πρόβλημα γίνεται πολύ μεγαλύτερο στην Ελλάδα και στις ελληνικές επιχειρήσεις που βιώνουν την δίκη τους ελληνική κρίση για δέκα χρόνια και έτσι όσοι έχουν καταφέρει να σταθούν όρθιοι έχουν ελάχιστα αποθεματικά εκ των πραγμάτων.
Τα αποθεματικά άλλωστε δεν είναι ποτέ αρκετά και η κατάσταση δυσκολεύει γιατί εδώ και χρόνια έχει εξαντληθεί εκτός από το χρήμα και η ελπίδα και η υπομονή των περισσότερων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η ύφεση που αντιμετωπίζει ο κλάδος της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας που ήταν αυτός που κράτησε ζωντανή τη χώρα τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο οικονομικά, αλλά κοινωνικά και εργασιακά.
Οι μεσαίες αλλά και οι λίγο μεγαλύτερες επιχειρήσεις, που είναι η καρδιά της οικονομίας μας, στην κρίση που έρχεται δεν θα χρειαστούν μόνο οικονομική βοήθεια. Θα χρειαστούν ειδικές γνώσεις διαχείρισης της νέας πραγματικότητας που θα τους επιτρέψουν να διαχειριστούν το μέλλον τους -κοντινό και μακρινό- με επιτυχία.
Η οικονομία στις ελεύθερες αγορές είναι εξαιρετικά ευάλωτη σε κάθε αλλαγή εξ αιτίας της οικονομικής αλληλεπίδρασης γιατί ο κίνδυνος της απώλειας εισοδήματος του ενός στην πραγματική ζωή αφορά το εισόδημα πολύ περισσότερων.
Όλες οι επιχειρήσεις αλλά και οι οικονομικοί παράγοντες πρέπει να διαχειριστούν, πρώτα από όλα δυο φόβους, τον δικό τους για τον άγνωστο αντίκτυπο της κρίσης στον ευρύτερο χώρο τους και παράλληλα τον φόβο των πελατών τους που είναι υγειονομικός και οικονομικός.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να παράγουν αισιοδοξία,να δημιουργήσουν το αίσθημα της ασφαλείας και να διαχειριστούν τους πολίτες τους όπως οι γιατροί στα επείγοντα περιστατικά. Προτεραιότητα είναι να μείνει ο οικονομικά και κοινωνικά πολυτραυματίας ζωντανός για να υπάρχει χρόνος για τη θεραπεία του.
Είναι λοιπόν απαραίτητο τώρα να γίνει η μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση.
Θα κερδίσουν αυτή τη μάχη όσοι κινηθούν γρήγορα, αποφασιστικά και κυρίως με στρατηγική και σχέδιο διαχείρισης.
Θα κερδίσουν οι κυβερνήσεις που θα καταφέρουν να επιβάλουν στις τράπεζες τους όρους και τις ταχύτητες που απαιτούνται, ώστε η κρατική βοήθεια να πιάσει τόπο πριν είναι πολύ αργά.
Όσοι διαδίδουν πληροφορίες, εκ του πονηρού, που προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό είναι τουλάχιστον κακόβουλοι.
Πρέπει να μην αδιαφορήσουμε, πρέπει να έχουμε κοινή αντίληψη για την πραγματικότητα, δεν είναι πολυτέλεια οι πρωτοβουλίες για την οικονομική και ψυχική επιβίωση όλων μας. Είναι υποχρέωση όλων μας.
Όμως, όπως εισηγούνται διάσημοι νομικοί, η κατάσταση του παγώματος της αγοράς εξαιτίας της «ανώτερης βίας» είναι αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων των κρατών, αυτή είναι και η γνώμη των κατοίκων ανεξάρτητα κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, με βάση τις έρευνες γνώμης των τελευταίων εβδομάδων.
Όλοι οι Ευρωπαίοι, θέλουν οι κυβερνήσεις τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και το θέλουν τώρα! Οι άνθρωποι των αγορών επαναλαμβάνουν με κάθε τρόπο και προς κάθε κατεύθυνση πως όσο κρίσιμο είναι το οικονομικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε τόσο είναι και το χρονικό. Έχουν απόλυτο δίκιο γιατί στην ελεύθερη οικονομία οι περισσότερες προβληματικές επιχειρήσεις έγιναν προβληματικές όχι γιατί δεν είχαν κέρδη στα χαρτιά αλλά γιατί δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους τη στιγμή που χρειαζόταν.
Η κρίση, με τα χαρακτηριστικά του Covid-19, πάντα πρώτα ανατρέπει τα ταμειακά διαθέσιμα και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Με τους τραπεζίτες να προσπαθούν με την σειρά τους να σωθούν, το πρόβλημα εξελίσσεται σε ένα πιθανό παγκόσμιο κραχ.
Το αναγκαίο Ευρωπαϊκό restart έχει απομακρυνθεί σαν λύση, γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει τίποτα και κανείς ηγέτης δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη μιας τέτοιας βίαιης αλλαγής.
Οι εξουσίες στην Ευρώπη της δημοκρατίας έχουν εκλογές και οι αλλαγές στις αγορές φέρνουν αλλαγές και στην πολιτική.
Αυτές οι αλλαγές φοβίζουν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τις κάνουν αναποφάσιστες.
Το Ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι ορατό από όλους αλλά και εξαιρετικά δυσεπίλυτο.Η Ευρώπη δεν είναι ενωμένη ούτε μονοδιάστατη.
Το πρόβλημα γίνεται πολύ μεγαλύτερο στην Ελλάδα και στις ελληνικές επιχειρήσεις που βιώνουν την δίκη τους ελληνική κρίση για δέκα χρόνια και έτσι όσοι έχουν καταφέρει να σταθούν όρθιοι έχουν ελάχιστα αποθεματικά εκ των πραγμάτων.
Τα αποθεματικά άλλωστε δεν είναι ποτέ αρκετά και η κατάσταση δυσκολεύει γιατί εδώ και χρόνια έχει εξαντληθεί εκτός από το χρήμα και η ελπίδα και η υπομονή των περισσότερων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η ύφεση που αντιμετωπίζει ο κλάδος της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας που ήταν αυτός που κράτησε ζωντανή τη χώρα τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο οικονομικά, αλλά κοινωνικά και εργασιακά.
Οι μεσαίες αλλά και οι λίγο μεγαλύτερες επιχειρήσεις, που είναι η καρδιά της οικονομίας μας, στην κρίση που έρχεται δεν θα χρειαστούν μόνο οικονομική βοήθεια. Θα χρειαστούν ειδικές γνώσεις διαχείρισης της νέας πραγματικότητας που θα τους επιτρέψουν να διαχειριστούν το μέλλον τους -κοντινό και μακρινό- με επιτυχία.
Η οικονομία στις ελεύθερες αγορές είναι εξαιρετικά ευάλωτη σε κάθε αλλαγή εξ αιτίας της οικονομικής αλληλεπίδρασης γιατί ο κίνδυνος της απώλειας εισοδήματος του ενός στην πραγματική ζωή αφορά το εισόδημα πολύ περισσότερων.
Όλες οι επιχειρήσεις αλλά και οι οικονομικοί παράγοντες πρέπει να διαχειριστούν, πρώτα από όλα δυο φόβους, τον δικό τους για τον άγνωστο αντίκτυπο της κρίσης στον ευρύτερο χώρο τους και παράλληλα τον φόβο των πελατών τους που είναι υγειονομικός και οικονομικός.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να παράγουν αισιοδοξία,να δημιουργήσουν το αίσθημα της ασφαλείας και να διαχειριστούν τους πολίτες τους όπως οι γιατροί στα επείγοντα περιστατικά. Προτεραιότητα είναι να μείνει ο οικονομικά και κοινωνικά πολυτραυματίας ζωντανός για να υπάρχει χρόνος για τη θεραπεία του.
Είναι λοιπόν απαραίτητο τώρα να γίνει η μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση.
Θα κερδίσουν αυτή τη μάχη όσοι κινηθούν γρήγορα, αποφασιστικά και κυρίως με στρατηγική και σχέδιο διαχείρισης.
Θα κερδίσουν οι κυβερνήσεις που θα καταφέρουν να επιβάλουν στις τράπεζες τους όρους και τις ταχύτητες που απαιτούνται, ώστε η κρατική βοήθεια να πιάσει τόπο πριν είναι πολύ αργά.
Όσοι διαδίδουν πληροφορίες, εκ του πονηρού, που προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό είναι τουλάχιστον κακόβουλοι.
Πρέπει να μην αδιαφορήσουμε, πρέπει να έχουμε κοινή αντίληψη για την πραγματικότητα, δεν είναι πολυτέλεια οι πρωτοβουλίες για την οικονομική και ψυχική επιβίωση όλων μας. Είναι υποχρέωση όλων μας.