ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ : ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΣΙΩΠΗΣΟΥΜΕ…..

Η ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
& ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΠΟΥ «ΖΗΛΟΥΝ» … ΤΗΝ ΑΙΣΧΥΝΗ

«Η αίρεση της Ευχαριστιακής θεολογίας»
…και εξ υμών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα – Απ. Παύλος – Πραξ. 20, 30)

Γνωρίζουμε, ότι τα Μυστήρια του Βαπτίσματος,

Χρίσματος και Θείας Ευχαριστίας είναι θεμελιώδη στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Η συγγραφική πρακτική των οικουμενιστών αλλοίωσε (ως γνωστό) το θεολογικό νόημα του Βαπτίσματος (Βαπτισματική Θεολογία – επίσκοπος Ι. Ζηζιούλας).

Ο ίδιος κατασκεύασε, επίσης, την αίρεση της «Ευχαριστιακής θεολογίας». Η θεωρία του προσανατολίζει το ποίμνιο στο «παπικό πρωτείο» αποτελούμενο, όμως, από ορθόδοξα υλικά, προς παραπλάνηση των Ορθοδόξων.

Ο Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας και οι συνοδοιπόροι του έχουν απελευθερώσει τεράστιο όγκο φαντασίας, λέγοντες: «ότι η Θεία Λειτουργία τελείται στο όνομα του επισκόπου».

Αποτελούν, δυστυχώς, μοτίβο «υπέρθεης» αξίωσης, «υπερεκτίμησης» και «υπερεξύψωσης» του επισκοπικού αξιώματος – εξουσίας. Αυτή η οπτική τους γωνία δεν συμφωνεί με την εξαρχής δεδομένη αποστολή – κατεύθυνση της εξουσίας, ως θεσμού.
Ο Απ. Παύλος με σαφήνεια και ιδιαίτερη έμφαση υπογραμμίζει πως ο Θεός (η απόλυτη Θεία εξουσία) έδω-σε διακονικό ρόλο στις επί μέρους, εγκόσμιας τάξης εξουσίες. Από την Επιστολή του διδασκώμεθα:

Α) «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω∙ ου γαρ εστιν εξουσία ειμή υπό του Θεού∙ αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν» (Ρωμ. 13, 1).

Β) «λειτουργεί γαρ Θεού εισίν» (Ρωμ. 13, 6).

Αυτός είναι ο φυσικός – θεολογικός ρόλος των εξουσιών (ως θεσμού), ν’ ασκείται «εν ονόματι Θεού».
Είναι λάθος η θέση της σημερινής πολιτικής αντίληψης, ότι η εξουσία πηγάζει εκ του λαού: άλλο ο βασικός σκελετός της εξουσίας και άλλο η σύνδεσή της, η επάνδρωσή της με τα φυσικά πρόσωπα, που είναι έργο των κοινωνιών, των λαών. Είναι αυτονόητο, ότι οι δικτατορίες, τυρρανίες κ.λ.π, αποτελούν εκτροπή των προσώπων ενώπιον του Θεού.
Ακόμη και στην αρνητική άσκηση της εξουσίας, τα όριά της είναι καθορισμένα από τον Θεό (π.χ. εξουσία δαιμόνων). Αυτό ειπώθηκε και στο πραιτώριο:

«Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ’ εμού, ειμή ην σου δεδομένον άνωθεν» (Ιωαν. 19, 11), είχε τονίσει ο Χριστός στον Πιλάτο.
Ο Χριστός είναι το κέντρο των εξουσιών «εν ουρανώ και επί της γης» (Ματθ. κθ, 18), όπως ο ήλιος.

Οι διάφορες εξουσίες οφείλουν να διαγράφουν γύρω του διακονική τροχιά, προς σωτηρία, χωρίς εκτροχιασμούς∙ όμως, εξ ανθρώπινης υπαιτιότητας, οι εξουσίες (ως τιμόνι) έχουν παραδοθεί στον διάβολο, ο οποίος καυχώμενος ενώπιον του Κυρίου, είπε:
«σοι δώσω την εξουσίαν ταύτην άπασαν και την δόξαν αυτών, ότι εμοί παραδέδοται και ω εάν θέλω δίδωμι αυτήν συ ουν εάν προσκυνήσης ενώπιόν μου, έσται σου πάσα» (Λουκ. δ΄,7).

Ο επίσκοπος ευρίσκεται σε τροχιά διακονίας πέριξ του Χριστού, «ώσπερ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι…» (Ματθ. 20, 25 – 28).

Η εκ του επισκόπου εργαλιοποίηση της διακονίας του σε προσωπικό επίπεδο, στο όνομά του, αποτελεί εκτροχιασμό από την Θεία τροχιά στην οποία ετέθη∙ ο δε ισχυρισμός ότι η Θεία Λειτουργία τελείται στο όνομά του, αποτελεί αίρεση, προσβολή προς τον Κύριο, ο οποίος περιεποιήσατο την Εκκλησίαν «δια του ιδίου αίματος» (Πραξ. 20, 28-29).

Στην ακολουθία των Αθανασίου και κυρίλλου Πατριαρχών Αλεξανδρείας διαβάζουμε, σχετικά:
«δια του παναγίου και πολυτίμου σου Αίματος εκ της αιχμαλωσίας του διαβόλου εξηγόρασας, και της αιωνίου καταδίκης ηλευθέρωσας, και της επουρανίου δόξης κοινωνούς εποίησας και υιούς θεού και θεούς κατά χάριν ανέδειξας».

Η Καινή Διαθήκη υπογραμμίζει τον διακονικό χαρακτήρα του επισκόπου εντός της Εκκλησίας, «η οποία έχει οικοδομηθή από τον Κύριο επί της προς Αυτόν Πίστεως, ορθής πίστεως και ομολογίας, εγκαινιασθείσα την ημέρα της Πεντηκοστής , με την επιφοίτηση του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος στους Αγίου Μαθητές και Αποστόλους του Σωτήρος Χριστού, τους οποίους ανέδειξε όργανα της Θείας Χάριτος προς συνέχιση του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρος» (Αγ. Νεκτάριος, Περί Εκκλησίας – σε ελεύθερη απόδοση). Στην Καινή Διαθήκη, διαβάζουμε:

«Τις ουν εστι Παύλος, τις δε Απολλώς αλλ’ η διάκονοι δι’ ων επιστεύσατε, και εκάστω ως ο Κύριος έδωκεν;» (Α΄ Κορ. 3, 5).

Στην Καινή Διαθήκη διακρίνουμε τον Τριδιάστατο Αποστολικό, προσδιοριστικό, λειτουργικό άξονα της Επισκοπικής διακονίας (και των ιερέων), σε τρεις (κυρίως) συνιστώσες:

Α) να ενεργεί (ο επίσκοπος) πάντοτε «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου» (Πραξ. 3, 6).

Β) Να τελεί την «κλάσι του Άρτου» (Θεία Λειτουργία – οργάνωση της Εκκλησίας), όπως βλέπουμε στο έργο του Απ. Παύλου.

Γ) Να μεριμνά για την ψυχοσωματική σωτηρία των ανθρώπων (ορθοτόμηση του Λόγου του Θεού – Μυστήρια – έργα αγάπης).
Παράδειγμα, η Αποστολική – Επισκοπική δράση του Απ. Παύλου στην Τρωάδα, όπου ετέλεσε τη Θεία Λειτουργία, εκήρυξε «άχρι αυγής» τον λόγο του Ευαγγελίου και ανέστησε τον (νεανία) Εύτυχο (Πράξ. 20, 7-12).

Είχε την συνείδηση του διακόνου στο όνομα του Χριστού:
«ου εγενόμην διάκονος κατά την δωρεάν της χάριτος του Θεού την δοθείσαν μοι κατά την ενέργειαν της δυνάμεως αυτού» (Εφ. 3, 17).

Η μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου στην Εκκλησία αποτελεί (ακριβώς) την προσευχή του πληρώματος προς τήρηση (εκ μέρους του Επισκόπου) του Τρισδιάστατου Αποστολικού άξονα διακονίας. Τότε, εκ της τηρήσεως, και ημείς δυνάμεθα να θεωρούμε τον επίσκοπο ως πνευματικό πατέρα.

Η μνημόνευση διακόπτεται υποχρεωτικά (ΙΕ΄ Κανόνας της Α-Β Συνόδου), όταν ο Επίσκοπος διατυπώνει φανερά αίρεση∙ τότε δεν ενεργεί «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού», στο όνομα της Αλήθειας Του (Απόστολοι – Οικουμενικές Σύνοδοι).

Η εντολή του Χριστού «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22, 19), έχει την ισοδύναμη υπόσταση: «Τάδε λέγει Κύριος». Ο Χριστός παρέδωσε το νέο Χριστιανικό Πάσχα, το Ιερό Μυστήριο, ως ο Πρώτος Λειτουργός της Θείας Ευχαριστίας, έτσι ώστε να πραγματοποιείται (η θυσία) – συνειδητοποιείται αγιαστικά εις το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ (εις την «εμήν ανάμνησιν»).

Χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Αγ. Νεκταρίου:
“Xάρη τίνος επιτελείται η Θεία Λειτουργία»;
Απ.: Η Θεία Λειτουργία επιτελείται: α) Προς δόξαν και αίνον του Μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας και σε ανάμνηση του θανάτου αυτού σύμφωνα με το γεγραμμένο «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν».

β) Υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των ευσεβώς κεκοιμημένων Ορθοδόξων Χριστιανών, όπως ακριβώς αναφέρουν και οι άγιοι Πατέρες, παραλαμβάνοντας, κατά τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, την παράδοση αυτή από τους αγίους και πανευφήμους Αποστόλους και όπως αναφέρουν στις λειτουργίες τους ο Βασίλειος και ο Χρυσόστομος.

γ) υπέρ των ζώντων Ορθοδόξων Αρχιερέων, των αρχόντων και παντός του χριστώνυμου λαού.
(Από την ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ του Αγ. Νεκταρίου).

Σχόλιο: Δυστυχώς, η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου, ως η νεώτερη Μούσα του οικουμενισμού, εγκωμίασε και ετίμησε (στο παρελθόν) τον Επίσκοπο Ιωάννη Ζηζιούλα για τις εργασίες του, που αποτελούν σημειώσεις για μια αιρετική, Μετα-πατερική, ποιμαντική!
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ «ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ» ΑΡΛΟΥΜΠΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ
Αυτά λέγει και ο Απόστολος Παύλος που η πατριαρχική και επισκοπική υπεροψία απαιτούν να απαρνηθούμε:
Πραξ. 20,28 προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος.
Πραξ. 20,28 Προσέχετε λοιπόν στον εαυτόν σας, πως θα ζήτε. Προσέχετε δε πως θα φέρεσθε και τι θα διδάσκετε εις όλον το πνευματικόν σας ποίμνιον, στο οποίον το Πνεύμα το Αγιον σας έβαλε επισκόπους, να ποιμαίνετε την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, την οποίαν αυτός ο Κυριος απέκτησε με το αίμα του.

Πραξ. 20,29 ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου·

Πραξ. 20,29 Διότι εγώ γνωρίζω τούτο· ότι μετά την έλευσίν μου αυτήν και την αναχώρησιν θα εισέλθουν μεταξύ σας ψευδοδιδάσκαλοι και αιρετικοί, σαν άγριοι λύκοι, οι οποίοι δεν θα λογαριάζουν καθόλου τα λογικά πρόβατα του Χριστού, αλλά θα προσπαθούν να τα παρασύρουν εις τας πλάνας των και να τα κατασπαράξουν ψυχικώς.

Πραξ. 20,30 καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν.

Πραξ. 20,30 Και από σας τους ίδιους θα εγερθούν εγωπαθείς άνδρες, οι οποίοι θα διδάσκουν διεστραμμένας και ψευδείς διδασκαλίας, δια να αποσπούν τους μαθητάς από τον ορθόν δρόμον της σωτηρίας και να τους παρασύρουν με το μέρος των ως ιδικούς των οπαδούς.

Πραξ. 20,31 διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον.

Πραξ. 20,31 Δι’ αυτό πρέπει να είσθε άγρυπνοι και προσεκτικοί, ενθυμούμενοι το παράδειγμά μου, ότι επί τρία κατά συνέχειαν έτη δεν έπαυσα νύκτα και ημέραν με δάκρυα να συμβουλεύω και καθοδηγώ τον καθένα σας.

Πραξ. 20,32 καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν.

Πραξ. 20,32 Και τώρα, αδελφοί, σας εμπιστεύομαι εις τα χέρια του Θεού και εις την διδασκαλίαν της χάριτος αυτού, ο οποίος Θεός μόνος ημπορεί να σας οικοδομήση εις την κατά Χριστόν ζωήν και να σας δώση κληρονομίαν μεταξύ όλων εκείνων, οι οποίοι έχουν προχωρήσει στον αγιασμόν δια της χάριτος του Χριστού.

Πραξ. 20,33 ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα·

Πραξ. 20,33 Αργύριον η χρυσίον η ενδύματα, τίποτε από αυτά δεν επεθύμησα.

Και αυτά λέγει και η σύγχρονη επιστημονική άποψη!!! Λυκοποιμένες σταματήστε! Σαςπήραμε ΧΑΜΠΑΡ!!!!!!

Ειρήνη Αρτέμη, Δρ. Θεολογίας – Φιλόλογος
Ορθοδοξία και Νεωτερικότητα: Η «Μεταπατερική» θεολογία
Ολοκληρώνουμε σήμερα την εμβριθή μελέτη της Δρος Ειρήνη Αρτέμη για τη θέση της Ορθοδοξίας στο σκηνικό της Νεωτερικότητας (προηγούμενο άρθρο:http://www. pemptousia.gr/?p=56404). Στο τελευταίο αυτό απόσπασμα, η συγγραφέας εξετάζει την εμφάνιση της λεγόμενης «Μεταπατερικής Θεολογίας», κλείνει με τις επιλογικές παρατηρήσεις της και παραθέτει τη σχετική Βιβλιογραφία και τις συναφείς με το θέμα διαδικτυακές πηγές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄: ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Μεταπατερική θεολογία η αίρεση στα πλαίσια της Νεωτερικότητας;
Στην εποχή μας, πολλές φορές έχει προβληματίσει το ζήτημα της σχέσεως -εάν αυτή υπάρχει- μεταξύ πατερικής και μεταπατερικής [63] θεολογίας ή αίρεσης. Η ορθόδοξη θεολογία οφείλει να πηγάζει από τα συγγράμματα των Πατέρων, από την Παράδοση της Εκκλησίας αλλά και τη γενικότερη αποκαλυπτική αλήθεια της Εκκλησίας. Όλα τα παραπάνω πρέπει να συνοδεύονται από τη μετοχή του θεολόγου στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, ώστε ο θεολογών να εμβαθύνει στα νοήματα της θεολογίας, να μελετά, να διδάσκει και να βιώνει αυτήν με τη βοήθεια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Στον αντίποδα της ορθόδοξης θεολογίας βρίσκεται η μεταπατερική θεολογία. Η τελευταία αποτελεί προέκταση των ποικίλων νεώτερων θεολογιών, που αναπτύχθηκαν στη Δύση και κυρίως στη θεολογία του προτεσταντισμού. Στην τελευταία γίνεται αναφορά για τη θεολογία της συνάφειας, τη φεμινιστική, την πολιτική, την κοινωνική κ.λπ. Όλες αυτές οι θεολογίες στηρίζονται κυρίως στην τάση εκκοσμικεύσεως της Δυτικής Προτεσταντικής κυρίως θεολογίας. Έτσι στο κέντρο αυτών των θεολογιών δε βρίσκεται η Γέννηση, τα Πάθη, η Σταύρωση και η Ανάσταση του Θεανθρώπου αλλά τα διάφορα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά δεδομένα της εκάστοτε εποχής. Όλα αυτά πολλοί ορθόδοξοι ιεράρχες και λαϊκοί τα απολυτοποιούν είτε θετικά είτε αρνητικά δημιουργώντας ερωτήματα για το εάν πρέπει η όχι να σχετίζονται τα παραπάνω θέματα «θεολογίας» με την ορθόδοξη Θεολογία η όχι.

Έτσι σαν αποτέλεσμα όλης αυτής της διαμάχης μεταξύ των υποστηρικτών η των διαφωνούντων για τη θεολογία της συνάφειας τίθεται το ερώτημα κατά πόσο μπορεί η ορθόδοξη θεολογία να έχει σχέση θετική με όλα αυτά. Μήπως, εάν οι ορθόδοξοι κρατήσουν μία τελείως αρνητική στάση απέναντι σε όλες αυτές τις φιλοσοφίες που σχετίζονται με τη δυτική χριστιανική θεολογία χάσουν την ευκαιρία να προσεγγίσουν τους πλανεμένους χριστιανούς των άλλων ομολογιών και να τους διδάξουν την ορθοδοξία;

Η μήπως με τη θετική στάση τους κινδυνέψουν και οι ίδιοι οι ορθόδοξοι να πλανηθούν και έτσι να συντελέσουν στην αποδόμηση της μέχρι τώρα ελληνοχριστιανικής παραδόσεως;

Φυσικά, πρέπει από την αρχή να τεθεί ως σημαντικός όρος για τη διαπραγμάτευση του παραπάνω θέματος μέσα στα ορθόδοξα όρια ότι η πατερική Θεολογία ούτε μπορεί να διαγραφεί ούτε να παραποιηθεί για να εξυπηρετηθεί οποιαδήποτε σκοπιμότητα.

Αυτό, όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να διακοπούν κάθε είδους διάλογοι με τα διάφορα «αιρετικά» Δόγματα η Ομολογίες.

Άλλωστε στόχος των Ορθοδόξων οφείλει να είναι η παρουσίαση της Πατερικής Θεολογίας ως βάση του διαλόγου με όλους αυτούς.

Έτσι θα μπορέσουν να τους επισημανθούν τα λάθη τους και οι παρεκκλίσεις από την ορθόδοξη θεολογία και να τους δοθεί η ευκαιρία της επιστροφής στην ορθή διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η σχέση κάθε θρησκείας με την περίοδο ιδρύσεώς της, η αναφορά της στην ιστορία και η αντιμετώπιση της επικαιρότητας καθορίζουν αποφασιστικά σε κάθε εποχή την ικανότητα επιβίωσης του θρησκευτικού φαινομένου μέσα στον πολιτισμό. Ανάμεσα στη θρησκεία και στην κοινωνία σήμερα υπάρχει μία αυξανόμενη άβυσσος: η θρησκεία γενικότερα ως φαινόμενο είναι παραδοσιακή, προμοντέρνα, προνεωτερική και σχετίζεται με το παρελθόν, ενώ η κοινωνία ως κάτι τι ενεργό είναι νεωτερική, μοντέρνα, σύγχρονη και αναφέρεται στο μέλλον. Όσο απέχουν παρελθόν και μέλλον τόσο απέχει η θρησκεία από την κοινωνία[64].

Η Ορθοδοξία από την πρώτη στιγμή της ιδρύσεως της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας είχε οικουμενικό χαρακτήρα. Παρόλο όμως την οικουμενική της διάσταση αντιδρά έντονα στην Παγκοσμιοποίηση. Η εξήγηση είναι απλή. Η Παγκοσμιοποίηση αποτελεί το μηχάνημα κάτω από οποίο επιχειρείται να συνθλιβεί η μοναδικότητα της Ορθόδοξης πίστης σε συνδυασμό με την εθνική ταυτότητα των Ελλλήνων.

Η νεωτερικότητα όπως εκείνη εμφανίστηκε κατά τη βιομηχανική επανάσταση? αμφισβήτησε κάθε είδους Θρησκεία, κάθε είδους άρχοντες, το κατεστημένο και τις υπάρχουσες θεολογικές αντιλήψεις. Εξαιτίας του ιστορικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να γεννηθεί και να αναπτυχθεί η νεωτερικότητα όπως συνέβηκε στη Δυτική Ευρώπη. Ακόμα και ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός που ήρθε σε αντίθεση με την Εκκλησία δεν είχε ακραίες τάσεις. Άλλωστε την πρώτη περίοδο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, η Εκκλησία μέσω των ιερέων της σήκωσε το βάρος για την πνευματική αφύπνιση του Γένους μας.

Η πίστη και η προσκόλληση στην αλήθεια της διδασκαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα αποτελέσει τη βάρκα με την οποία η Ορθοδοξία θα μπορέσει να κάνει διάφορα ανοίγματα στον κόσμο της νεωτερικότητας και αντί να κινδυνεύει να συνθλιβεί από τις νεωτεριστικές αντιλήψεις θα μπορέσει να αποτελέσει σανίδα σωτηρίας και επιστροφής των διαφόρων ετεροδόξων στην αγκαλιά της Μίας, Καθολικής και Αποστολικής μητέρας Εκκλησίας. Στο σημείο αυτό η ξενοφοβία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξίας δεν πρέπει να έχουν θέση στην αναζωπύρωση της διδασκαλίας της παραδοσιακής θρησκείας και κυρίως του χριστιανισμού, ο οποίος είναι θρησκεία της αγάπης.
…………………………………….
Υποσημειώσεις Κειμένου
[63] «Η νέα αυτή επιστημονική ορολογία επιδέχεται ποικίλες ποικίλες ερμηνείες, οι επικρατέστερες όμως είναι οι εξής δύο: α) Όταν στο πρώτο συνθετικό της λέξεως μετα-προσδίδεται χρονική σημασία, οπότε στην προκειμένη περίπτωση γίνεται λόγος για το τέλος της Πατερικής εποχής και β) όταν στο πρώτο συνθετικό της λέξεως προσδίδεται κριτική σημασία, οπότε η σύνθετη λέξη«μετα-πατερικός σημαίνει σχετικοποίηση, μερική η ολική αμφισβήτηση, επαναθεώρηση, νέα ανάγνωση, η και υπέρβαση της θεολογικής σκέψεως των Πατέρων της Εκκλησίας», Δ. Τσελεγγίδη, ««Μετα-πατερική» ή «Νεο-Βαρλααμική» Θεολογία; Άγνοια η άρνηση της αγιότητας; Κριτήρια του Ορθοδόξως και απλανώς θεολογείν», Πρακτικά Ημερίδος Πατερική Θεολογία και Μεταπατερική Αίρεση, 15 Φεβρουαρίου 2012, σ. 35, 36 (35-46)
[64] Μ. Μπέγζου, «Θρησκεία και Κοινωνία ένα αγεφύρωτο χάσμα», Βήμα, 10 Απριλίου 2005

Για την «σύζευξη»

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ