Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η γραμμή της καθημερινής, ανελέητης σύγκρουσης με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα -στην οποία αποδίδονται όλα τα δεινά του κόσμου- που έχει επιλέξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η συνεχής απαίτηση για εκλογές επειδή «κάθε μέρα που περνάει καταστρέφεται η χώρα», αποφέρει καρπούς στην παράταξή του.
Συσπειρώνει, δηλαδή, και διευρύνει την εκλογική του βάση, φέρνει πιο κοντά ως ο ισχυρότερος αντιπολιτευτικός πόλος τα μικρότερα κόμματα και τις κινήσεις του Κέντρου και της Δεξιάς,
διεκδικεί την ηγεμονία και βάζει τέλος στις βαρονίες και τις φωνές αμφισβήτησης μέσα στο κόμμα του.
Είναι έτσι όμως; Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε δημοσκοπήσεις και δεν είναι απαραίτητο να μπούμε στα άδυτα της οδού Πειραιώς, ούτε στα πολιτικά γραφεία των πρώην αρχηγών της Ν.Δ. για να διαπιστώσουμε ότι η κυβερνητική παράταξη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. έχει απώλειες αλλά και ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πείθει πως έχει αξιόπιστη πρόταση και ότι είναι ο λαοπρόβλητος ηγέτης.
Μια ματιά στα εκδοτικά βιλαέτια της παράταξης -και μόνο σε αυτά- αρκεί για να καταλάβουμε ότι εκτός από το γνωστό και δημόσια διαπιστωμένο ενδοκομματικό ζήτημα με την καραμανλική πτέρυγα, ή με τις προς τα δεξιά διασπάσεις, η εικόνα της Ν.Δ είναι βαθύτατα προβληματική.
Οι μιντιάρχες που αναφέρονται στην παράταξη (π.χ. ο όμιλος Αλαφούζου, ο όμιλος Μαρινάκη - Κουρτάκη, ο όμιλος Γ. Φιλιππάκη, ο ΔΟΛ κ.ά.) και οι οποίοι αναδεικνύονται τώρα σε πανίσχυρους παράγοντες της δεξιάς οικογένειας, καθημερινά σφάζονται στην ποδιά της παράταξης για την κυριαρχία (τους): πότε με αφορμή την ΕΛΣΤΑΤ και τον Γεωργίου, πότε για τον Στ. Παπασταύρου, σύμβουλο του Αντ. Σαμαρά, πότε για τα ανοίγματα της Ν.Δ. στους ακροδεξιούς όπως ο Αδωνις και ο Βορίδης, πότε για την υποταγή στη Μέρκελ, πότε για παλιά σκάνδαλα υπουργών του κόμματος ή και του ΠΑΣΟΚ τα οποία υιοθέτησε η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ, πότε για τα «εθνικά» και «θρησκευτικά» θέματα» και άλλα...
Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι αυτοί οι διαμορφωτές των αξιών της Δεξιάς αλληλοκατηγορούνται για «μαύρα» λεφτά, λαθρεμπόρια, εγκληματικές οργανώσεις, προδοσίες και στημένους αγώνες...
Συσπειρώνει, δηλαδή, και διευρύνει την εκλογική του βάση, φέρνει πιο κοντά ως ο ισχυρότερος αντιπολιτευτικός πόλος τα μικρότερα κόμματα και τις κινήσεις του Κέντρου και της Δεξιάς,
διεκδικεί την ηγεμονία και βάζει τέλος στις βαρονίες και τις φωνές αμφισβήτησης μέσα στο κόμμα του.
Είναι έτσι όμως; Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε δημοσκοπήσεις και δεν είναι απαραίτητο να μπούμε στα άδυτα της οδού Πειραιώς, ούτε στα πολιτικά γραφεία των πρώην αρχηγών της Ν.Δ. για να διαπιστώσουμε ότι η κυβερνητική παράταξη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. έχει απώλειες αλλά και ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πείθει πως έχει αξιόπιστη πρόταση και ότι είναι ο λαοπρόβλητος ηγέτης.
Μια ματιά στα εκδοτικά βιλαέτια της παράταξης -και μόνο σε αυτά- αρκεί για να καταλάβουμε ότι εκτός από το γνωστό και δημόσια διαπιστωμένο ενδοκομματικό ζήτημα με την καραμανλική πτέρυγα, ή με τις προς τα δεξιά διασπάσεις, η εικόνα της Ν.Δ είναι βαθύτατα προβληματική.
Οι μιντιάρχες που αναφέρονται στην παράταξη (π.χ. ο όμιλος Αλαφούζου, ο όμιλος Μαρινάκη - Κουρτάκη, ο όμιλος Γ. Φιλιππάκη, ο ΔΟΛ κ.ά.) και οι οποίοι αναδεικνύονται τώρα σε πανίσχυρους παράγοντες της δεξιάς οικογένειας, καθημερινά σφάζονται στην ποδιά της παράταξης για την κυριαρχία (τους): πότε με αφορμή την ΕΛΣΤΑΤ και τον Γεωργίου, πότε για τον Στ. Παπασταύρου, σύμβουλο του Αντ. Σαμαρά, πότε για τα ανοίγματα της Ν.Δ. στους ακροδεξιούς όπως ο Αδωνις και ο Βορίδης, πότε για την υποταγή στη Μέρκελ, πότε για παλιά σκάνδαλα υπουργών του κόμματος ή και του ΠΑΣΟΚ τα οποία υιοθέτησε η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ, πότε για τα «εθνικά» και «θρησκευτικά» θέματα» και άλλα...
Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι αυτοί οι διαμορφωτές των αξιών της Δεξιάς αλληλοκατηγορούνται για «μαύρα» λεφτά, λαθρεμπόρια, εγκληματικές οργανώσεις, προδοσίες και στημένους αγώνες...